Οι μουσουλμάνοι στην Γαλλία

Για την Γαλλία, η  ριζοσπαστικοποίηση είναι πράγματι ένα γαλλικό πρόβλημα, όχι μόνο μουσουλμανικό. Αλλά αν υπάρχει μόνο ένας ενιαίος γαλλικός λαός (peuple français), σύμφωνα με τα λόγια του Ολάντ, τότε δεν υπάρχουν κοινότητες που βρίσκονται στο περιθώριο, ούτε κοινότητες από τις οποίες θα αντληθεί η αναγκαία ισχύς και οι πόροι.
Ένα παράδειγμα είναι η εκπαίδευση.Το κράτος αναλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών χιλιάδων θρησκευτικών σχολείων. Για ιστορικούς λόγους αυτά είναι ως επί το πλείστον καθολικά, αλλά υπάρχουν εκατοντάδες εβραϊκά σχολεία, επίσης. Η επέκταση του δικαιώματος αυτού για να περιλαμβάνει και μουσουλμανικά σχολεία είναι ένα φυσικό βήμα που θα ενισχύσει, αντί να μειώσει, όπως μπορεί να ισχυριστεί ο αρθρογράφος της Le Figaro, τον γαλλικό κοσμικό χαρακτήρα.

Αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι κυβερνήσεις το έβρισκαν δύσκολο να κάνουν αυτές τις αλλαγές λόγω του καλά θεμελιωμένου φόβου της άκρας δεξιάς. Το Εθνικό Μέτωπο έχει στοιχειώσει την γαλλική πολιτική κατά την ίδια 40ετή περίοδο που έχει ενηλικιωθεί η γηγενής μουσουλμανική μειονότητα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο νόμος που απαγορεύει την μαντίλα στα γαλλικά δημόσια σχολεία ήρθε ακριβώς μετά την καλύτερη εκλογική επίδοση του δεξιού πολιτικού Jean-Marie Le Pen, τον Απρίλιο του 2002. Ο εν λόγω νόμος είχε το ειρωνικό αποτέλεσμα της δημιουργίας ζήτησης για ιδιωτικά μουσουλμανικά σχολεία για τις οικογένειες που επιθυμούν μια θρησκευτική εκπαίδευση -δηλαδή, αποξένωσε αντί να ενσωματώσει τους Μουσουλμάνους. Η συμπλήρωση των προϋποθέσεων για κρατική στήριξη σε σχολεία είναι μια μακρά διαδικασία που μόνο μια χούφτα μουσουλμανικών ιδρυμάτων έχει καταφέρει μέχρι σήμερα.

Σήμερα στην Γαλλία, οι πολιτικοί και το κοινό μαντεύουν για τα πάντα, από το ακριβές μέγεθος της νέας μουσουλμανικής μειονότητας μέχρι την απόδοσή τους στα σχολεία και στην αγορά εργασίας -ακριβώς την ώρα που εμφανίστηκε η δεύτερη και η τρίτη γενιά στο προσκήνιο.Η τελευταία απογραφή που κάπως υποδεικνύει την θρησκεία των ερωτηθέντων διεξήχθη το 1872, και ένας νόμος του 1978 (που αργότερα έγινε πιο ήπιος) απαγόρευε την επίσημη τήρηση αρχείων σχετικά με την εθνότητα και την φυλή. Η θετική δράση υπήρξε πάντα μη δημοφιλής επειδή παραβιάζει τις αρχές της ισότητας και του μη χρωματικού διαχωρισμού. Και οι εθνοτικές ή οι θρησκευτικές ομάδες συμφερόντων (τα λόμπι) αντιμετωπίζονται με καχυποψία.

Οι πολιτικοί και το κοινό έχουν, επομένως, απομείνει να μαντεύουν για τα πάντα, από το ακριβές μέγεθος της νέας μουσουλμανικής μειονότητας μέχρι την απόδοσή τους στα σχολεία και στην αγορά εργασίας -ακριβώς την ώρα που εμφανίστηκε η δεύτερη και η τρίτη γενιά στο προσκήνιο. Κατά μια έννοια, η επίσημη άγνοια της Γαλλίας για την φυλή και την θρησκεία των πολιτών της είναι μια αξιέπαινη αρετή που χρονολογείται από την κατάργηση της φεουδαρχίας το 1789. Κρατά την υπόσχεση της απελευθέρωσης του καθενός από την προέλευσή του.