Ο Μισέλ Ουελμπέκ, το τρομερό παιδί της γαλλικής λογοτεχνίας, τιμήθηκε προ ημερών με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής -την ανώτατη πολιτική διάκριση της Γαλλίας- και τώρα αναμένεται να ταράξει και πάλι τα νερά με το νέο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Seratonin» (Σεροτονίνη)
Ένα μυθιστόρημα από τον διάσημο αλλά αμφιλεγόμενο συγγραφέα, το οποίο -όπως είπαν στο ΑΠΕ ΜΠΕ εκδοτικοί κύκλοι στο Παρίσι- «ήδη θεωρείται ότι θα γίνει best seller και θα αποτελέσει το μεγαλύτερο λογοτεχνικό γεγονός του 2019, αλλά είναι επίσης πιθανό να εξαγριώσει εκείνους που αντιτίθενται στις απόψεις που ταυτίζουν τον 62χρονο Ουελμπέκ με την εθνικιστική, ευρωσκεπτικιστική Δεξιά.
Το «Seratonin» αναμένεται να κυκλοφορήσει την Παρασκευή στη Γαλλία και εστιάζει την προσοχή του στην οργή που επικρατεί στη γαλλική ύπαιθρο, μια οργή που έκανε την εμφάνισή της στις διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων».
Ο τίτλος του μυθιστορήματος (Σεροτονίνη) αναφέρεται στο κύριο συστατικό ενός αντικαταθλιπτικού φάρμακου που παίρνει ο πρωταγωνιστής Φλοράν Κλοντ Λαμπρούστ.
Η σεροτονίνη, από την έλλειψη της οποίας πάσχει πολύ μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων του σύγχρονου δυτικού κόσμου, επηρεάζει άμεσα τη διάθεση, τα αισθήματα, τη μνήμη, την όρεξη, την αντοχή στον πόνο, την αυτοπεποίθηση, τον ύπνο, την πέψη και τη ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος.
Η παραγωγή της αυξάνεται με την έκθεση του ατόμου στην ηλιακή ακτινοβολία, ενώ τα πεδία στα οποία δραστηριοποιείται, της έχουν δώσει το παρατσούκλι της «χαρούμενης ορμόνης».
Όπως γράφει η βρετανική «Telegraph», όπως και οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές του Ουελμπέκ, ο ήρωας του «Serotonin» είναι μια προσωποπoίηση του ίδιου του συγγραφέα.
Ο Φλοράν-Κλοντ πίνει υπερβολικά, μισεί τους ομοφυλόφιλους και θρηνεί μιαν αγάπη που έχασε. Ακόμα και το σεξ δεν τον βοηθάει πλέον να βγει από την κατάθλιψη. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ο συγγραφέας φαίνεται να χάνει κάθε χαρά.
Ακόμη πάντως και οι επικριτές του Ουελμπέκ θεωρούν ότι το νέο του μυθιστόρημα είναι το καλύτερό του. Η «Le Monde» γράφει ότι «το τρομερό παιδί βρίσκει τελικά την επιστροφή του στη λογοτεχνία.
Η ζοφερή θεώρηση του Ουελμπέκ για τη Γαλλία και την Ευρώπη αποδεικνύεται και πάλι στο νέο μυθιστόρημά του.
Στα 46 του χρόνια, ο Λαμπρούστ επιστρέφει από την Ιαπωνία στην πατρίδα του στη Νορμανδία, όπου βλέπει αγρότες να αυτοκτονούν, επειδή δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τις ποσοστώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα αγροτικά προϊόντα. Από την απελπισία και τη μανία, βγαίνουν στους δρόμους και σταματούν την κυκλοφορία, φορώντας «κίτρινα γιλέκα».
Η ζοφερή θεώρηση του Ουελμπέκ για τη Γαλλία και την Ευρώπη αποδεικνύεται και πάλι στο νέο μυθιστόρημά του. «Κανείς στη Δύση δεν θα είναι ποτέ χαρούμενος πάλι», γράφει. «Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ένας πολιτισμός πεθαίνει, χωρίς κίνδυνο ή δράμα και με ελάχιστες σφαγές».
Το προηγούμενο βιβλίο του, «Η Υποταγή», που κυκλοφόρησε το 2015, την ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης στα γραφεία του γαλλικού περιοδικού «Charlie Hebdo», προκάλεσε έντονες αντιδράσεις καθώς προέβλεπε την ισλαμοποίηση της Γαλλίας με την εκλογή μουσουλμάνου προέδρου το 2022, καθώς πρώτο κόμμα στις εκλογές αναδεικνύεται η Μουσουλμανική Αδελφότητα και ένας ισλαμιστής οδηγεί τη χώρα στην οικονομική ανάπτυξη και σταθερότητα, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα όλους τους νόμους ενός ισλαμικού κράτους.
Η ακροδεξιά ηγέτις Μαρί Λεπέν είδε τότε το βιβλίο του Ουελμπέκ ως βούτυρο στο ψωμί της με την ισλαμοφοβία που καλλιεργεί, λέγοντας ότι «είναι ένα βιβλίο προϊόν μυθοπλασίας που κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα».
Οι δημοκρατικές δυνάμεις της Γαλλίας κατηγόρησαν τότε τον Ουελμπέκ ότι έγινε φερέφωνο της Μαρίν Λεπέν, καλλιεργώντας την ισλαμοβοφία, το μίσος και τον πολιτισμικό πόλεμο. «Έγινε ο Λεπέν του Café de Flore» έγραψε χαρακτηριστικά η «Liberation».
Αναγκασμένος να ζει έκτοτε υπό την προστασία της αστυνομίας, ο Ουελμπέκ εξακολουθεί να προκαλεί την οργή με τα σκληρά σχόλιά του για τη θρησκεία, την πολιτική και την κοινωνία.
«Είμαι διατεθειμένος να ψηφίσω για οποιονδήποτε υπό την προϋπόθεση ότι θα προχωρήσουμε στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ», δήλωσε ο Ουελμπέκ, τον περασμένο Οκτώβριο. «Η Ευρώπη επέλεξε έναν ιδιαίτερο τρόπο αυτοκτονίας που συνεπάγεται τη δολοφονία των εθνών που καταστρέφονται», πρόσθεσε.
Εκδοτικοί κύκλοι ανέφεραν μάλιστα στο ΑΠΕ ΜΠΕ ότι ο Ουελμπέκ είχε παραδώσει το νέο του βιβλίο στον εκδοτικό οίκο τον περασμένο Σεπτέμβριο, χωρίς να έχει κάνει οποιεσδήποτε τροποποιήσεις από τότε. Εκείνη την εποχή, κανείς δεν μιλούσε φυσικά για τα «κίτρινα γιλέκα».
Η «Σεροτονίνη» περιγράφει λεπτομερώς πώς αποσταθεροποιείται ο γαλλικός αγροτικός πληθυσμός. «Από καιρό σε καιρό κλείνουν ένα εργοστάσιο. Μετακινούν μια μονάδα παραγωγής και απολύουν περίπου 70 εργαζόμενους». Εκατοντάδες αγρότες χρεοκοπούν κάθε χρόνο, σύμφωνα με τον Φλοράν-Κλοντ , τον κύριο χαρακτήρα του μυθιστορήματος. Είτε αυτοκτονούν με μια σφαίρα στο κεφάλι είτε βγαίνουν στο δρόμο. «Ξεκινούν μια απεργία, καίνε ελαστικά», λέει ο alter ego του Ουελμπέκ. Στον αυτοκινητόδρομο Νορμανδίας A13, μια ομάδα απελπισμένων αγροτών εμποδίζει τη διέλευση των οχημάτων προς το Παρίσι. Οι αγρότες επιτίθενται στην αστυνομία. Οι αστυνομικοί πανικοβάλλονται, πυροβολούν. Δέκα διαδηλωτές και ένας αστυνομικός χάνουν τη ζωή τους.
Ο Ουελμπέκ δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα: Δέκα άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στα οδοφράγματα των «κίτρινων γιλέκων». Αν και ο θάνατός τους δεν προήλθε από την αστυνομία, αλλά κυρίως από τροχαία ατυχήματα, η εφημερίδα «Libération» εκτιμά ότι ο Ουελμπέκ «ανέμενε, αν δεν είχε προβλέψει τα γεγονότα».
Ο ραδιοφωνικός σταθμός France-Info τον αποκάλεσε οραματιστή, το περιοδικό «Valeurs actuelles» μιλάει για το «μυθιστόρημα Ουελμπέκ για τη Γαλλία των κίτρινων γιλέκων». Επίσης, η «Figaro» βλέπει στο βιβλίο των 350 σελίδων μια «ηχώ των κίτρινων γιλέκων».
«Μπορεί η ηχώ να προηγηθεί του γεγονότος; Η απάντηση είναι λιγότερο ξεκάθαρη στην περίπτωση του Ουελμπέκ» γράφει η γερμανική «Die Welt». «Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων ξέσπασε το φθινόπωρο. Τα αίτιά του κινήματος βρίσκονται για πολλούς στην εξαθλίωση των κατώτερων μεσαίων τάξεων της Γαλλίας, μιας χώρας σε μια αργή παρακμή. Ως εκ τούτου, το κίνημα αυτό αποτελείται λιγότερο από επαγγελματίες και εργάτες, αλλά στην πλειοψηφία του σχεδόν από τους αγρότες: Είναι οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης, που είναι θυμωμένοι με τις ελίτ του Παρισιού, με τα μέσα ενημέρωσης και τον Μακρόν» γράφει η «Die Welt».
Στη «Σεροτονίνη» o Ουελμπέκ στρέφεται κατά της απελευθέρωσης της αγοράς εν γένει και ενάντια στις ευρωπαϊκές οδηγίες για τις τιμές του γάλακτος ειδικότερα. «Ακόμα και αν φτάσουμε στη Γαλλία στο ευρωπαϊκό επίπεδο της παραγωγής, δεν θα κερδίσουμε. Θα υποστούμε την τελική ήττα, γιατί τότε θα είμαστε σε άμεση επαφή με την παγκόσμια αγορά και σίγουρα δεν θα κερδίσουμε την παγκόσμια μάχη παραγωγής», γράφει χαρακτηριστικά.
