Όταν κάποιος νιώθει χαρούμενος, χαμογελάει. Αλλά, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, ισχύει και το αντίστροφο: αν κάποιος σκοπίμως χαμογελάσει, κινητοποιώντας ανάλογα τους μυς του προσώπου του, μπορεί με αυτό τον τρόπο να βελτιώσει την ψυχική διάθεσή του.
Με άλλα λόγια, η σχέση χαμόγελου-ευδιαθεσίας είναι αμφίδρομη.
Οι ερευνητές της κοινοπραξίας Many Smiles Collaboration, με επικεφαλής τον ψυχολόγο Νίκολας Κόουλς του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα ανθρώπινης συμπεριφοράς «Nature Human Behaviour», πειραματίστηκαν με σχεδόν 3.900 εθελοντές από 19 χώρες, οι οποίοι χωρίστηκαν τυχαία σε τρεις ομάδες και κλήθηκαν να έχουν χαμογελαστές, ουδέτερες ή αυθόρμητες εκφράσεις.
Διαπιστώθηκε ότι όσοι είχαν επί τούτου «φορέσει» ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους, μιμούμενοι χαμογελαστά πρόσωπα σε φωτογραφία, δήλωσαν στη συνέχεια ότι εμφάνιζαν μεγαλύτερη βελτίωση της ψυχικής διάθεσής τους.
Εδώ και χρόνια οι ψυχολόγοι διαφωνούν κατά πόσο οι εκφράσεις του προσώπου, ακόμη και αυτές που παίρνει κανείς συνειδητά και όχι αυθόρμητα, επηρεάζουν τα συναισθήματα και τη διάθεσή του. Η νέα μελέτη δείχνει ότι αυτό πράγματι συμβαίνει.
Η επίδραση του «φορεμένου» χαμόγελου, σύμφωνα με τους ερευνητές, δεν είναι αρκετά δυνατή για να ξεπεράσει κάτι τόσο ισχυρό όσο η κατάθλιψη, αλλά είναι αρκετή για να κάνει κάποιον να νιώσει καλύτερα.
«Νιώθουμε συναισθήματα τόσο συχνά, που ξεχνάμε πόσο θαυμαστή είναι αυτή η ικανότητά μας. Όμως, χωρίς συναίσθημα δεν υπάρχει ούτε πόνος ούτε ευχαρίστηση, ούτε δυστυχία ούτε ευτυχία, ούτε τραγωδία ούτε δόξα στην ανθρώπινη κατάσταση. Η νέα έρευνα μας αποκαλύπτει κάτι θεμελιωδώς σημαντικό για το πώς δουλεύει η συναισθηματική εμπειρία», δήλωσε ο Κόουλς.
Οι ψυχολόγοι δεν είναι ακόμη βέβαιοι για την προέλευση των συναισθημάτων. Μια θεωρία που τείνει να επικρατήσει πλέον, είναι ότι η συνειδητή εμπειρία των συναισθημάτων βασίζεται στις σωματικές αισθήσεις, π.χ. ότι το αίσθημα επιτάχυνσης των παλμών της καρδιάς «μεταφράζεται» ως συναίσθημα του φόβου.
Η διεύθυνση για την επιστημονική δημοσίευση:
https://www.nature.com/articles/s41562-022-01458-9