Δεν είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον της φορολογίας. Οι αποκαλύψεις για τα Panama Papers, τα LuxLeaks –και όχι μόνο- είναι η πιο χειροπιαστή απόδειξη ότι η τεχνογνωσία αποφυγής της φορολογίας έχει μετατραπεί σε μία πανάκριβη υπηρεσία, στην οποία έχουν πρόσβαση μόνο οι πλούσιοι και ισχυροί.
Ακόμα χειρότερο είναι ότι πολλοί από αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν τη συγκεκριμένη τεχνογνωσία, διαθέτουν και ένα άλλο πλεονέκτημα, πολύ πιο προσοδοφόρο και αποδοτικό: Τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν για ίδιο όφελος αγαθά και υπηρεσίες του Δημοσίου, είτε χωρίς να καταβάλλουν αντίτιμο είτε σε τιμές τόσο χαμηλές, ώστε απλώς να τηρούνται τα...προσχήματα.
Σ' αυτό το «πλεονέκτημα» που τις περισσότερες φορές παράγει πλούτο, έχουν πρόσβαση φυσικά πρόσωπα και εταιρείες που χρησιμοποιούν την «ανωνυμία» των φορολογικών παραδείσων και τις υπηρεσίες του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος προκειμένου να διαφυλάξουν και να αυγατίσουν τα κέρδη τους .
Μετακυλίουν τα βάρη
Πρόκειται για μία αέναη διαδικασία, που βασίζεται στην ανισότητα με δύο πρακτικές: Η μία με το να μεταθέτουν στους «αποκλεισμένους ένα σημαντικό μέρος ή και όλο το φορολογικό βάρος που τους αναλογείκαι. Η δεύτερη, με το να εκμεταλλεύονται δημόσια αγαθά τα οποία αποκτήθηκαν από τα χρήματα που πλήρωσαν όλοι οι άλλοι, οι οποίοι ουσιαστικά επωμίστηκαν και τη συνεισφορά των πλουσίων.
Και το κυριότερο είναι ότι όλα αυτά τα πετυχαίνουν χωρίς να διακινδυνεύουν τη σταδιοδρομία τους ή την ελευθερία τους.
Και κάπου εκεί μπαίνουν και οι τράπεζες που είναι ο κύριος μεσάζων που χρησιμοποιείται από ιδιώτες και επιχειρήσεις για την απόκρυψη εσόδων ή περιουσίας.
Δεν συνιστά έκπληξη, το ότι πίσω από πολλές κομπίνες των «Panama papers», βρίσκονται μεγάλες τράπεζες που διαχειρίζονται υπεράκτιες εταιρείες για λογαριασμό των πελατών ουςης, πολλές φορές με ενδιάμεσους τις θυγατρικές τους.
Καταστρατηγούν τους ελέγχους
Ωστόσο, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες εδώ και δεκάδες χρόνια να αναφέρουν πρακτικές ή κινήσεις χρημάτων, που θα μπορούσαν να σχετίζονται με ξέπλυμα εισοδημάτων προερχομένων από εγκληματική δραστηριότητα μικρής ή μεγάλης έκτασης. Όμως οι κανόνες αυτοί γίνονται ελάχιστα σεβαστοί. Και η υποχρέωση αυτή από το νόμο προσκρούει στην επιθυμία τους να προσελκύσουν και να κρατήσουν τους πιο μεγάλους πελάτες.
Οσον αφορά στις μικρότερες χώρες και γι ´αυτές ισχύουν τα ίδια και χειρότερα, ενίοτε μάλιστα χωρίς να τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Το σκάνδαλο με τις μεγάλες βραζιλιάνικες κατασκευαστικές, είναι ένα αρκετά καλό παράδειγμα για το πώς λειτουργούν οι "παρεοκρατικές" σχέσεις μεταξύ επιχειρηματιών και κυβερνήσεων.
