Εκτοξεύθηκε για τρίτη φορά, ο επαναχρησιμοποιούμενος μεγα-πύραυλος Falcon Heavy της Space X από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στη Φλόριντα. Ο πύραυλος μεταφέρει 24 δορυφόρους και διαστημοσυσκευές της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ (για πρώτη φορά), της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), της Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ), αμερικανικών πανεπιστημίων, καθώς και το πειραματικό «ηλιακό ιστιοφόρο» LightSail-2 της αμερικανικής Πλανητικής Εταιρείας.
Από τα τρία μέρη του επαναχρησιμοποιούμενου πυραύλου, τα δύο επέστρεψαν σώα και αβλαβή στο έδαφος, αλλά το τρίτο οριακά έχασε το στόχο του, μια πλωτή εξέδρα στα ανοιχτά της Φλόριντα, και έπεσε στον ωκεανό.
Η εκτόξευση ήταν ιδιαίτερα πολύπλοκη, καθώς οι δορυφόροι έπρεπε να τεθούν σε τρεις διαφορετικές τροχιές. Ήταν επίσης η πρώτη νυχτερινή εκτόξευση του Falcon Heavy (ώρα ΗΠΑ).
Στόχος του Light Sail-2 είναι να δοκιμαστεί η τεχνολογία πρόωσης με τη βοήθεια του ηλιακού «ανέμου». Όπως τα ιστιοφόρα της θάλασσας έχουν τον αέρα στα πανιά τους για να τα σπρώχνει, έτσι και στο διάστημα ο ηλιακός «άνεμος» μπορεί να αποτελεί την κινητήρια δύναμη για ένα σκάφος.
Έχοντας μέγεθος φραντζόλας ψωμιού και βάρος μόνο πέντε κιλών, το LightSail-2 κατασκευάσθηκε από την εταιρεία Stellar Exploration Inc. Μετά από δύο εβδομάδες στο διάστημα, θα ξεδιπλώσει ένα ηλιακό «πανί» μεγάλο σχεδόν όσο ένα ρινγκ του μποξ (32 τετραγωνικά μέτρα) και θα προσπαθήσει να αλλάξει την τροχιά του, αξιοποιώντας τα φωτόνια του ηλιακού ανέμου που θα πέφτουν απαλά πάνω στο ιστίο. Πρόκειται για το αποκορύφωμα ενός δεκαετούς προγράμματος των επιστημόνων και μηχανικών της Πλανητικής Εταιρείας, η οποία είχε ιδρυθεί το 1980 από τρεις οραματιστές, μεταξύ των οποίων ο διάσημος αστρονόμος Καρλ Σέιγκαν.
Αν η αποστολή είναι επιτυχής, το LightSail-2 θα γίνει το πρώτο διαστημικό σκάφος που θα αλλάξει την τροχιά του γύρω από τη Γη με τη βοήθεια όχι μιας μηχανής, αλλά ενός ιστίου και του ηλιακού φωτός. Το LightSail-2 βρίσκεται μέσα στη διαστημοσυσκευή Prox-1 που έχει μέγεθος βαλίτσας και θα απελευθερωθεί από αυτήν επτά μέρες μετά την εκτόξευσή του.
Λίγες μέρες αργότερα, το LightSail-2 θα ανοίξει τέσσερις ηλιακούς συλλέκτες και τέσσερα τριγωνικού σχήματος ιστία Mylar, με συνολική επιφάνεια 32 τετραγωνικών μέτρων και πάχους μόλις 4,5 μικρομέτρων (μικρότερα από την ανθρώπινη τρίχα), τα οποία θα στραφούν προς τον Ήλιο. Ένα μήνα μετά, η συνεχής ηλιακή ώθηση -ελπίζουν οι κατασκευαστές- θα επιτρέψει στο LightSail-2 να κερδίσει ύψος, κινούμενο πλέον σε υψηλότερη τροχιά από την αρχική των 300 χιλιομέτρων, φθάνοντας σε ύψος έως 865 χιλιομέτρων, υπερδιπλάσιο από αυτό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.
Το LightSail-2 αναμένεται να είναι ορατό τις νύχτες από αρκετά μέρη της Γης. Αφού περιφέρεται γύρω από τη Γη για περίπου ένα χρόνο, τελικά θα υποκύψει στη βαρύτητα του πλανήτη μας και, χάνοντας σταδιακά ύψος, θα καταστραφεί στην ατμόσφαιρα.
Το πρώτο ηλιακό «πανί» είχε τεθεί σε τροχιά από την Ιαπωνική Διαστημική Υπηρεσία το 2010, ενώ λίγο αργότερα την ίδια χρονιά η NASA έκανε κάτι ανάλογο. Στόχος από τότε μέχρι σήμερα είναι δοθεί μια απάντηση κατά πόσο τα ηλιακά ιστία αποτελούν εναλλακτικό τρόπο κίνησης είτε μικρών δορυφόρων μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, είτε ακόμη και μεγαλύτερων σκαφών για μακρινά διαστρικά ταξίδια, χωρίς να χρειάζονται τόνοι καυσίμων που θα βαραίνουν υπερβολικά το σκάφος.
Από την άλλη, τα ηλιακά ιστία επιτρέπουν μια αργή αλλά συνεχή πρόωση, οπότε θεωρητικά τουλάχιστον- είναι δυνατό να αναπτυχθούν απίστευτες ταχύτητες.
