Διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι καλοί μας τραπεζίτες και απευθύνουν δραματικές προειδοποιήσεις στην κυβέρνηση ότι ο νόμος για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό θα έχει την ίδια παρενέργεια που είχε ο νόμος Κατσέλη για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα: θα έχουμε πάλι "μποτιλιάρισμα" στα δικαστήρια και τεράστιες καθυστερήσεις στην έκδοση αποφάσεων.
Σημειώνουν, μάλιστα, οι καλοί μας τραπεζίτες, για να καταλάβουμε τι πιστεύουν ότι μπορεί να συμβεί, πως στα Ειρηνοδικεία της χώρας εκκρεμούν 155.000 αιτήσεις για ένταξη στο νόμο Κατσέλη και οι τελευταίες εξ αυτών έχει προγραμματισθεί να συζητηθούν το 2032!
Ουδείς γνωρίζει, στην πραγματικότητα, αν τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως περιμένουν οι τραπεζίτες, ή αν θα επαληθευθούν οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης ότι οι αιτήσεις θα εξετάζονται από τα Πολυμελή Πρωτοδικεία μέσα σε τρεις μήνες. Γνωρίζοντας κανείς τη δικαστική πραγματικότητα, τείνει να πιστεύσει ότι οι τραπεζίτες δεν έχουν άδικο να ανησυχούν.
Όμως, σε αυτή την περίπτωση φαίνεται πως ταιριάζει το "ουαί υμίν...". Οι τραπεζίτες διεκτραγωδούν τα σοβαρά προβλήματα που δημιούργησε η εξέταση αιτήσεων για υπαγωγή στο νόμο Κατσέλη, "ξεχνώντας" πολύ βολικά ότι οι ίδιοι ήταν συνυπεύθυνοι για τη δημιουργία τους.
Ο νόμος Κατσέλη, όπως ίσως θυμούνται πολλοί, καθιέρωσε δύο στάδια: το αρχικό στάδιο του εξωδικαστικού συμβιβασμού δανειολήπτη-τράπεζας και το στάδιο της εξέτασης της αίτησής του από δικαστήριο, εάν δεν είχε καταφέρει να φθάσει σε εξωδικαστικό συμβιβασμό.
Με άλλα λόγια, δεν ήταν ένας νόμος που έστελνε αδιακρίτως όλες τις διαφορές δανειοληπτών με τράπεζες στα δικαστήρια, όπως τον παρουσιάζουν σήμερα οι τραπεζίτες. Στόχος του ήταν να συμφωνούν οι ενδιαφερόμενοι εκτός δικαστικών αιθουσών και να καταλήγουν σε μια ρύθμιση εξυπηρέτησης οφειλών συμβατή με το οικονομικό προφίλ ενός δανειολήπτη που βρίσκεται σε μόνιμη αδυναμία να εξυπηρετήσει τα χρέη του.
Πώς φθάσαμε να "πλημμυρίσουν" τα Ειρηνοδικεία με υποθέσεις του νόμου Κατσέλη; Σε αυτό έβαλαν το χέρι τους οι τράπεζες: υπήρξε άτυπη συμφωνία να μην κάνουν δεκτά τα αιτήματα για εξωδικαστικούς συμβιβασμούς, με αποτέλεσμα να μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού οι υποθέσεις που κρίθηκαν με αυτό τον τρόπο.
Προφανώς, οι τραπεζίτες μας πίστεψαν ότι δεν θα έπρεπε να διευκολύνουν τη ζωή των υπερχρεωμένων πελατών τους, αποδεχόμενες εξωδικαστικές διευθετήσεις, επειδή αυτό θα δημιουργούσε ηθικό κίνδυνο και θα αύξανε τη ροπή των δανειοληπτών στην αθέτηση υποχρεώσεων.
Αυτός ήταν και ο λόγος που πολέμησαν με μεγάλη επιμονή το νόμο Κατσέλη και προσωπικά την υπουργό που τον εισηγήθηκε, παρότι γνωρίζουν καλά ότι σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες υπάρχει αντίστοιχο θεσμικό πλαίσιο.
Αν θέλουν οι τραπεζίτες μας να αποκαταστήσουν ενός είδους διάλογο με την κοινωνία, που έχει πολλούς λόγους να τους αντιμετωπίζει εχθρικά, ας αφήσουν την υποκρισία και αποδεχθούν με ειλικρίνεια ορισμένα από τα σφάλματά τους. Αν η εφαρμογή του νόμου Κατσέλη ήταν προβληματική, έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτή την αποτυχία και οφείλουν να το παραδεχθούν.
