Εντάξει, ο κλάδος πετρελαίου βρίσκεται σε κρίση. Οι τιμές βουλιάζουν και οι χώρες που παράγουν το μισό πετρέλαιο του πλανήτη, δεν κατάφεραν εχθές στη Ντόχα να συμφωνήσουν σε πάγωμα της παραγωγής. Την ώρα όμως που όλοι εστιάζουν σε αυτό, ο ερευνητικός οίκος Bernstein προειδοποιεί, ότι υπάρχουν δύο άλλες «υπαρξιακές απειλές στη βιομηχανία του πετρελαίου», οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τον ΟΠΕΚ.
Το σχετικό σημείωμα του οίκου, με τίτλο “The Future of Oil Demand: Are we nearing the end of the oil age, or is there more gas left in the tank?” (Το μέλλον της ζήτησης για πετρέλαιο: Πλησιάζουμε στο τέλος της εποχής του πετρελαίου ή υπάρχει κι άλλο καύσιμο στη δεξαμενή;), προειδοποιεί για την ύπαρξη δύο άλλων βασικών παραγόντων που θα μπορούσαν να ασκήσουν μεγάλη πίεση στον πετρελαϊκό κλάδο.
1. Η πρόοδος στην τεχνολογία των μπαταριών και την υπολογιστική ισχύ, που έχουν ήδη οδηγήσει σε αύξηση του ενδιαφέροντος για ηλεκτρικά οχήματα και την αυτόνομη οδήγηση.
2. Η κλιματική αλλαγή
Κατ’ αρχήν, ας δούμε τις άμεσες απειλές:
Οι αναλυτές της Bernstein αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν κάποιες άμεσες απειλές για τη ζήτηση πετρελαίου, οι οποίες είναι κάπως πιο αισθητές – η οικονομική ανάπτυξη και η «πετρελαϊκή ένταση».
Όσο αφορά την οικονομική ανάπτυξη, όπως το θέτουν, είναι ξεκάθαρο: έαν το ΑΕΠ μιας χώρας αυξάνεται, η ζήτηση φυσικά αναπτύσσεται. Δε θέλει ιδιαίτερη σκέψη. Προσθέτουν ότι «το ΔΝΤ προβλέπει, ότι η ανάπτυξη του παγκόσμιου ΑΕΠ θα επιταχυνθεί τα επόμενα πέντε χρόνια» παρότι «οι διεθνείς επενδυτές δείχνουν λιγότερο πεπεισμένοι» λόγω του πιθανού αντίκτυπου από την οικονομική επιβράδυνση της Κίνας.
Ωστόσο, όσο αφορά την «πετρελαϊκή ένταση» - ή τα βαρέλια πετρελαίου που καταναλώνονται ανά μονάδα του ΑΕΠ- το θέμα είναι πιο περίπλοκο. Περιλαμβάνει:
- Την τιμή του πετρελαίου
- Τον κατά κεφαλή πλούτο
- Την αστικοποίηση
- Την ένταση υπηρεσίας της οικονομίας
- Τεχνολογία/πολιτική
Επομένως, με άλλα λόγια, είναι μία αλληλοεξαρτώμενη σειρά ζητημάτων που επηρεάζει τη ζήτηση.
Η Bernstein προειδοποιεί ότι, αν και είναι δύσκολο να παρακολουθηθούν οι δύο αυτές υπαρξιακές απειλές, θα πρέπει να γίνουν αντιληπτές ως δύο εν δυνάμει ουσιαστικά προβλήματα για την πετρελαϊκή ζήτηση:
1. Ενώ το μερίδιο των ηλεκτρικών και των υβριδικών ηλεκτροκινούμενων οχημάτων στη συνολική αγορά μεταφορικών μέσων είναι μικρό ακόμα, σταδιακά θα αυξηθεί και τελικά θα υπάρξει αισθητός αντίκτυπος στην ανάπτυξη της ζήτησης. Αν και η Bernstein δε βλέπει αυτό να γίνεται μέσα στην επόμενη πενταετία, προβλέπει ότι θα συμβεί στα μέσα της επόμενης δεκαετίας.
2. Η συμφωνία για την κλιματική αλλαγή που έκλεισε το 2015 στο Παρίσι ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου στη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων. Ενώ οι στόχοι είναι φιλόδοξοι, τα ειδικότερα μέτρα μείωσης της χρήσης ορυκτών καυσίμων παραμένουν μη – δεμευτικά και ακόμα απέχουν από το να επιφέρουν αλλαγή στα μοντέλα κατανάλωσης.
Αν μη τι άλλο, η δήλωση της G8 για τερματισμό της εποχής των ορυκτών καυσίμων ως το τέλος του 21ου αιώνα, υπογραμμίζει τη σχετική δέσμευση των ηγετών παγκοσμίως.