Ως «πολιτικούς κρατούμενους» θεωρεί τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούνται στις τουρκικές φυλακές ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) Manfred Weber.
Ο επικεφαλής της μεγαλύτερης πολιτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τάσσεται μάλιστα υπερ της οριστικού αποκλεισμού της Τουρκίας από την ΕΕ, προτείνοντας απλά μια ειδική συνεργασία σε επιμέρους τομείς κοινού ενδιαφέροντος.
«Οι ειδικές συμφωνίες είναι καλύτερες από την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Θεωρούμε δε ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Αν δεν το κάνουμε τώρα, πότε θα το κάνουμε;»
Ο M. Weber χαρακτηρίζει το μεταναστευτικό πρόβλημα υψίστης σημασίας λέγοντας ότι «εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν καταλήξουν σε μια συμφωνία για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης εντός του 2018, υπάρχει ο κίνδυνος επαναφοράς των συνοριακών ελέγχων, της αποτυχίας του χώρου Σένγκεν και της αμφισβήτησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, λίγους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές του 2019» τις οποίες χαρακτήρισε «ιστορικές για το μέλλον της Ε.Ε.
Υποστηρίζει ωστόσο πως «οι Ευρωπαίοι πρέπει να παραμείνουμε ενωμένοι απέναντι στη γενικότερη κατάσταση. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας είναι το να είμαστε ενωμένοι. Αυτό ήταν το ένα από τα δύο θετικά μηνύματα της συνόδου στη Βάρνα. Οτι ο πρόεδρος (του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) Tusk ήταν ξεκάθαρος αναφορικά με τις σχέσεις ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την Τουρκία».
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της συνάντησης στη Βάρνας υπογραμμίζει πως «στη Βάρνα οι θέσεις μας απέναντι στην Τουρκία ήταν σαφείς και αυστηρές. Δεν μπόρεσα να κατανοήσω τον λόγο για τον οποίο ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε δημοσίως, μετά τη Σύνοδο της Βάρνας, ότι βλέπει μελλοντική προοπτική της Τουρκίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εγώ δεν βλέπω κάτι τέτοιο, διότι η Τουρκία απομακρύνεται βήμα-βήμα από τις ευρωπαϊκές αξίες και οι Ελληνες στρατιωτικοί που βρίσκονται στις τουρκικές φυλακές αποτελούν μία ακόμα απόδειξη της απομάκρυνσης της Τουρκίας, η οποία χρησιμοποιεί πολίτες, στην περίπτωση της Ελλάδας στρατιώτες, στην περίπτωση της Γερμανίας δημοσιογράφους, ως πολιτικούς κρατούμενους για να ασκεί πίεση. Δεν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να λειτουργούμε».