Να εκσυγχρονιστούν οι δημοσιονομικοί κανόνες προκειμένου να επιστρέψει στην ανάπτυξη η Ευρωπαϊκής Ενωση, προτείνει το γνωστό οικονομικό think tank Bruegel.
Μια μελέτη που υπογράφουν οι οικονομολόγοι Gregory Claeys, Zsolt Darvas και Alvaro Leandro συνιστά να μη δίνεται έμφαση στην εξάλειψη των διαρθρωτικών ελλειμμάτων των προϋπολογισμών. Οι ερευνητές θεωρούν ότι είναι δύσκολο να μετρηθούν και να ελεγχθούν αυτά τα ελλείμματα. Δεν πρόκειται για τα πραγματικά ελλείμματα των προϋπολογισμών, αλλά αυτά που θα προέκυπταν αν η οικονομία αναπτυσσόταν με ένα δυνητικό ρυθμό, η εκτίμηση του οποίου υπόκειται σε σοβαρά λάθη, σύμφωνα και με τον ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης).
Οι οικονομολόγοι προτείνουν να δοθεί έμφαση στις δημόσιες δαπάνες και στα δημόσια έσοδα και να μην επιτρέπονται μειώσεις φόρων εάν δεν αντισταθμίζονται από μειώσεις δαπανών. Από την άλλη μεριά, αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να αυξάνονται συνεχώς οι δημόσιες δαπάνες χωρίς να αυξηθούν οι φόροι.
Μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική σε λάθος σημείο του οικονομικού κύκλου «πιθανόν να είναι και ένας λόγος που εξηγεί την αναιμική οικονομική ανάκαμψη στην Ευρώπη, εγείροντας ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα του δημοσιονομικού πλαισίου της Ε.Ε.» σημειώνουν οι οικονομολόγοι.
Σύσταση ανεξάρτητου συμβουλίου
Το σύστημα που προτείνουν οι οικονομολόγοι του Bruegel είναι η σύσταση ενός ανεξάρτητου Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμβουλίου, το οποίο θα μπορούσε να σταθμίσει ποιες ειδικές περιστάσεις απαιτούν μεγαλύτερη ευελιξία. Αυτό θα «εξάλειφε την πιθανότητα μίας ακατάλληλης ή με πολιτικά κίνητρα εφαρμογής των κανόνων».
Σημειώνουν ακόμη ότι με το σύστημα που προτείνουν, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Βρετανία θα είχαν επιδείξει δημοσιονομική πειθαρχία πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση, όταν είχαν σημειωθεί μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των ακινήτων και των δημοσίων δαπανών που επιδείνωσαν τον οικονομικό κύκλο. Η Ιταλία θα έπρεπε να μειώσει το δημόσιο χρέος της, ενώ η Γερμανία και η Σουηδία θα μπορούσαν να είχαν κάνει μεγαλύτερες δαπάνες από το 2004 έως το 2007.
«Μετά το 2009, ο κανόνας μας θα επέτρεπε περισσότερες αντικυκλικές (που θα αντιμετώπιζαν την ύφεση) δημοσιονομικές πολιτικές από αυτές που εφαρμόστηκαν στην πραγματικότητα σε πολλές χώρες της ΕΕ», καταλήγουν οι οικονομολόγοι.
