Πέντε ταινίες και μία επανέκδοση, αυτή του αριστουργηματικού «Αλεξάντερ Νιέφσκι», του Αϊζενστάιν παίζονται αυτή την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ξεχωρίζει εμφανώς το γαλλικό δράμα «Μια Αγάπη Ανέφικτη», της Κατρίν Κορσινί, ενώ από κοντά ακολουθούν το τρίτο μέρος της σκληρής περιπέτειας «John Wick: Κεφάλαιο 3», με τον Κιάνου Ριβς και το απολαυστικό ντοκιμαντέρ του Κίμωνα Τσακίρη, «Sugartown – Για μια Χούφτα Ψήφους», με το οποίο ολοκληρώνεται η τριλογία για τη διάσημη πλέον Ζαχάρω. Επίσης, προβάλλεται το ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ της Μαργκαρέτε φον Τρότα, «Μπέργκμαν: Ένας Αιώνας» και η κωμωδία «Μια Απίθανη Σχέση», με την Σαρλίζ Θερόν.
«Μια Αγάπη Ανέφικτη» («Un Amour Impossible»)
Δραματική ταινία, γαλλικής και βελγικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Κατρίν Κορσινί, με τους : Βιρζινί Εφιρά, Νιλς Σνάιντερ, Κοραλί Ρασιέρ κα.
Προσοχή: Ο τίτλος της ταινίας είναι παραπλανητικός. Κι αυτό γιατί δεν έχει να κάνει, όπως πολλοί θα σκεφτούν, με ένα γαλλικό αισθηματικό δράμα, αλλά με μία σκληρή ταινία που βάζει στο επίκεντρό της μια γυναίκα, απ’ αυτές που χαρακτηρίζουμε «κλασικό θύμα» και η οποία περνά τα πάνδεινα από έναν άντρα, αριστοκρατικής καταγωγής που μπορεί να αγαπήσει μόνο τον εαυτό του και να καταστρέψει όσους και ειδικότερα όσες είναι δίπλα του.
Η ιστορία τοποθετείται σε μία επαρχιακή πόλη της κεντρικής Γαλλίας, στα τέλη της δεκαετίας του ‘50, όπου μία απλή, αλλά όμορφη, κοπέλα γνωρίζεται με ένα γοητευτικό γόνο αριστοκρατικής οικογένειας, μορφωμένο, επηρεασμένο από τα βιβλία του Νίτσε, τον οποίο έχει παρερμηνεύσει, όπως συνέβη με εκατομμύρια ανθρώπους, κάτι που ένιωσε η ανθρωπότητα και με τους ναζιστές.
Αυτό που συνδέει τους δύο πρωταγωνιστές, αφού χωρίζουν μετά το σύντομο ερωτικό του δεσμό, είναι ένα παιδί. Μία κόρη, που θα είναι για χρόνια «αγνώστου πατρός» καθώς ο πατέρας της δεν θέλει να την αναγνωρίσει για να μη χαλάσει τη βολή του και την εικόνα που έχει γι’ αυτόν η πλούσια οικογένεια της γυναίκας που τελικά θα παντρευτεί και ποτέ δεν βλέπουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι πρόκειται για την κόρη μιας πλούσιας γερμανικής οικογένειας.
Τελικά έχουμε να κάνουμε με μία σχετικά συνηθισμένη ιστορία, παρότι στο τέλος της αποκαλύπτεται σαφώς ότι είναι απ’ αυτές που γίνονται πρωτοσέλιδα. Απ’ αυτές που οι γυναίκες βρίσκονται με ένα παιδί στην αγκαλιά, μόνες τους, να αντιμετωπίσουν τη ζωή και μαζί την απανθρωπιά ενός άνδρα που θα σημαδέψει τη ζωή τους και τη ζωή του παιδιού τους. Μια ιστορία που μας διηγείται η κόρη της ταλαίπωρης γυναίκας.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταινία, από τη μαχητική Κατρίν Κορσινί, που εδώ διασκευάζει το ευπώλητο της Κριστίν Ανγκότ, που έχει τις αδυναμίες της, καθώς ωριμάζει αργά, περνώντας από όλες σχεδόν τις εποχές της παιδικής ηλικίας μέχρι την ενηλικίωση του παιδιού και την τραγική και τερατώδη συμπεριφορά του πατέρα που φτάνει στα άκρα και που μένει ατιμώρητη, την αποξένωση μεταξύ μητέρας – κόρης και την τελική συνένωσή τους, που δεν έχει κάτι το λυτρωτικό, αλλά αφήνει έντονα το αίσθημα της θλίψης.
Εξαιρετική η Βιρζινί Εφιρά στο ρόλο της μητέρας, που δίνει την τραγικότητα του χαρακτήρα της με τις σιωπές της και πολύ καλή η Κοραλί Ρασιέρ η οποία περνά στο σώμα της τα ψυχικά της τραύματα.
Η υπόθεση: Τέλη δεκαετίας 1950. Η Ρασέλ, μια απλή υπάλληλος γραφείου, συναντάει τον Φιλίπ, έναν λαμπρό νέο αριστοκρατικής οικογένειας. Από τον σύντομο, αλλά παθιασμένο τους έρωτα γεννιέται η Σαντάλ. Με τον Φιλίπ να αρνείται τον γάμο λόγω διαφοράς κοινωνικής τάξης, η Ρασέλ αναγκάζεται να μεγαλώσει μόνη την κόρη της. Αρχίζει τότε ο μεγάλος αγώνας μιας ερωτευμένης όσο και περήφανης μάνας για την επίσημη αναγνώριση της κόρης της. Αλλά το μαρτύριό της δεν τελειώνει σε αυτό..
«John Wick: Κεφάλαιο 3» («John Wick: Chapter 3 – Parabellum»)
Περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Τσαντ Σταχέλσκι, με τους Κιάνου Ριβς, Εΐζια Κέιτ Ντίλον, Τζερόμ Φλιν, Ιαν ΜακΣέιν, Αντζέλικα Χιούστον, Λόρενς Φίσμπερν κα.
Η τρίτη ταινία με τον Τζον Γουίκ, μία σκληρή φασαριόζικη περιπέτεια, που γεμίζει ένα ευχάριστο διωράκι, χωρίς κάτι περαιτέρω. Η ταινία του Σταχέλσκι διαθέτει ρυθμό, έχει πλάκα, πολλές γραφικές φιγούρες κακών και χορογραφημένες σκηνές δράσης και βίας, μοιάζοντας με ταινία που θέλει να μεταφέρει τους ήρωές της σε κόμικς. Επιπλέον, το φιλμ, που διαρκεί 130 λεπτά, αλλά δεν πλήττεις ποτέ, διαθέτει μερικές από τις πιο βίαιες και ωμές εκτελέσεις που είδαμε τα τελευταία χρόνια στο σινεμά, ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές που βγάζουν γέλιο. Ακόμη μια σειρά ταινιών δράσης με τον μέτριο αλλά εδώ επαρκή Κιάνου Ρίβς, όπως αυτές που γυρίζει ο Τζέισον Στέιθαμ ή ο Λίαμ Νίσον («Η Αρπαγή» κλπ), χωρίς, ευτυχώς, τις ξεκάθαρες ρατσιστικές και σοβινιστικές απόψεις που διαπερνούν τις ταινίες του τελευταίου και κάποτε σημαντικού ερμηνευτή.
Παίζουν ακόμη ο επιβλητικός Λόρενς Φίσμπερν, ο καταλληλότερος για το ρόλο του, Ίαν ΜακΣέιν, ενώ επιστρέφει μετά από χρόνια και η ξεχωριστή Αντζέλικα Χιούστον, κόρη του θρυλικού σκηνοθέτη Τζον Χιούστον και για χρόνια σύντροφος του Τζακ Νίκολσον.
Η υπόθεση: Ο Τζον Γουίκ σκοτώνει ένα εξέχον μέλος μιας σκιώδους διεθνούς αδελφότητος και αυτόματα γίνεται στόχος για τους πιο αδίστακτους και σκληρούς εκτελεστές του κόσμου. Επικηρύσσεται για 14 εκατομμύρια δολάρια και πλέον σε κάθε του βήμα συναντά και έναν αποφασισμένο δολοφόνο.
«Μια Απίθανη Σχέση» («Long Shot»)
Ρομαντική κωμωδία, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Τζόναθαν Λεβάιν, με τους Σαρλίζ Θερόν, Σεθ Ρόγκεν, Τζουν Ντάιαν Ραφαέλ, Όσι Τζάκσον κα.
Θα ήθελε να είναι μία «πνευματώδης» ρομαντική κωμωδία, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φιλμ με πολλά χοντροκομμένα αστεία, με τα οποία ελάχιστα θα γελάσει κάποιος και περισσότερο θα πλήξει. Μια ταινία χωρίς έμπνευση, που έχει ως κύριο προσόν το χάζεμα της Σαρλίζ Θερόν. Το στόρι με λίγες λέξεις: ένας συγγραφέας πολιτικών λόγων, αλλά γκαφατζής, μπλέκει με την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, ξαναζεσταίνοντας το νεανικό και «ιδεαλιστικό» τους παρελθόν.
Και ναι, παρόλα αυτά, απ’ την ταινία λείπει η πολιτική ουσία και όλα αναλώνονται σε μία συρραφή ανεκδότων και δήθεν εξυπνάδων του τύπου «έκανα 69 με τον Φιντέλ Κάστρο», όπως λέει ο μουσάτος συμπρωταγωνιστής της Θερόν, Σεθ Ρόγκεν. Έτσι, ένα θέμα που ένας Κάπρα ή ένας Χοκς ή ακόμη και νεότεροι σκηνοθέτες και όχι τίποτα ιδιαίτερο όπως ο Γκάρι Μάρσαλ (επειδή υπάρχει και η κουβέντα ότι το στόρι του ζευγαριού μοιάζει με το «Pretty Woman», αλλά αντίστροφα, καθώς στην ταινία του Λεβάιν ο Ρόγκεν είναι η Τζούλια Ρόμπερτς και η Θερόν ο Ρίτσαρντ Γκιρ!) θα μπορούσε να στήσει ένα έξυπνο κωμικό παιχνίδι για την αθάνατη σχέση γυναικών και ανδρών, με έστω κάποιες πολιτικές αναφορές, ο Τζόναθαν Λεβάιν πετάει την αρχική ιδέα στην άκρη, για να βγάλει ένα χοντρό γέλιο που μπορείς να βρεις και σε ελληνικές κωμωδίες των τηλεοπτικών καιρών, απ’ αυτές που εύκολα λοιδορούμε. Εντάξει, μπορεί να είναι υπερβολή, αλλά εδώ μιλάμε ότι πίσω απ’ την ταινία υπάρχει και όλη η βιομηχανία του Χόλιγουντ.
Η υπόθεση: Εκείνος, συγγραφέας σκληρών πολιτικών λόγων με ταλέντο στους μπελάδες. Εκείνη, κορυφαία διπλωμάτης με ταλέντο σε... όλα. Όταν ο Φρεντ Φλάρσκι ξανασυναντάει τον πρώτο του έρωτα που τυχαίνει να είναι επίσης Υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής, τη Σάρλοτ Φιλντ, την γοητεύει με το αυτοσαρκαστικό του χιούμορ και τις αναμνήσεις του από τον νεανικό της ιδεαλισμό. Καθώς εκείνη είναι έτοιμη να βάλει υποψηφιότητα για τον Λευκό Οίκο, προσλαμβάνει τον Φρεντ για να δώσει ζωντάνια στους προεκλογικούς της λόγους και η παράφορη χημεία τους οδηγεί σε ένα παράνομο, αστείο και επεισοδιακό ειδύλλιο ανά τον κόσμο δίνοντας νέο νόημα στην έννοια «διεθνείς σχέσεις». Η απερίσκεπτη ανεμελιά του Φρεντ όμως θα μπορούσε να καταστρέψει την καμπάνια πριν καν ξεκινήσει...
«Μπέργκμαν: Ένας Αιώνας» («Searching for Ingmar Bergman»)
Ντοκιμαντέρ γερμανικής και γαλλικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Μαργκαρέτε φον Τρότα.
Ακόμη ένα ντοκιμαντέρ, αυτή τη φορά με αρκετό ενδιαφέρον, καθώς υπογράφεται από την Μαργκαρέτε φον Τρότα («Ρόζα Λούξεμπουργκ») και αφορά τον σημαντικότατο και αξέχαστο κινηματογραφιστή, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Η Μαργκαρέτε φον Τρότα, που πλησιάζει τα 80 και διατηρεί τη θέληση να συνεχίσει να εκπροσωπεί, με την ίδια μαχητικότητα, όπως έκανε στα νιάτα της, το νέο κινηματογραφικό γερμανικό ρεύμα, εδώ καταπιάνεται με τον αγαπημένο της Μπέργκμαν. Ένα σκηνοθέτη που οι κριτικοί θεωρούν ότι τα θέματά της έχουν μία πνευματική συγγένεια με τα έργα του σπουδαίου εικονοπλάστη, ο οποίος ήταν γνωστός για τις βιογραφικές αναφορές σε όλες σχεδόν τις ταινίες του.
Με τη βοήθεια των στενότερων συνεργατών του καθώς και κινηματογραφιστών, η Μαργκαρέτε φον Τρότα προσπαθεί να αποτυπώσει τα βασικά μοτίβα και θέματα που διαπερνούν το έργο του Μπέργκμαν. Μερικοί από αυτούς που εμφανίζονται είναι η Λιβ Ούλμαν, Ντάνιελ Μπέργκμαν, Ολιβιέ Ασαγιάς, Ρούμπεν Έστλουντ, Κάρλος Σάουρα και Ζαν Κλοντ Καριέρ.
Σίγουρα μια ταινία που θα αγαπήσουν οι οπαδοί του μεγάλου Σουηδού κινηματογραφιστή αλλά έχει την αξία της και για τους εκκολαπτόμενους σινεφίλ, που θα ανακαλύψουν το δημιουργό αριστουργημάτων όπως είναι «Οι Άγριες Φράουλες», «Η Έβδομη Σφραγίδα», «Φθινοπωρινή Σονάτα», «Φάνι και Αλέξανδρος».
«Sugartown – Για μια Χούφτα Ψήφους»
Ντοκιμαντέρ, ελληνικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Κίμωνα Τσακίρη.
Η απολαυστική τριλογία για τη διάσημη πλέον Ζαχάρω ολοκληρώνεται με τον Κίμωνα Τσακίρη να επιστρέφει στην κωμόπολη της Ηλείας, εκεί που κυριαρχεί «ο δήμαρχος της καρδιάς» των κατοίκων, Πανταζής Χρονόπουλος. Στο τρίτο αυτό ξεκαρδιστικό ντοκιμαντέρ, ο Τσακίρης εστιάζει, για μια ακόμη φορά, πάνω στον Χρονόπουλο, ένα δήμαρχο, που έχει κατηγορηθεί για πολλά, ενδεχομένως για τα πάντα, αλλά μάλλον είναι ο άνθρωπος, μέσα από τις αντιφάσεις του εκρηκτικού χαρακτήρα του και τις αχαρακτήριστες πολλές φορές ενέργειές του, που νοιάζεται για τους συντοπίτες του, αν και έχεις την αίσθηση ότι τους αντιμετωπίζει σαν ψηφοδέλτια.
Ωστόσο, πέρα από τις αστείες ιστορίες και τις αυθεντικές κωμικές φιγούρες, στα φιλμ της τριλογίας του Τσακίρη υπάρχει πάντα και το δράμα αλλά και η συγκίνηση. Αυτό της εγκατάλειψης πολλών ανθρώπων της επαρχίας, που έχουν σαφώς μια σχέση με εκατομμύρια ανθρώπους πάνω στη γη και που εύκολα πέφτουν θύματα των «λαοπλάνων». Από τις μεσοδυτικές Πολιτείες της Αμερικής μέχρι τις ξεχασμένες αγροτικές περιοχές της Ευρώπης. Από τη μια άνθρωποι, που παρότι μπορεί να προκαλούν την «αισθητική» ή το «ήθος» της αστικής Ελλάδας, να έχουν τα ελαττώματά τους, αλλά παραμένουν αυθεντικοί, με μία αγνότητα που φτάνει στα όρια της τερατώδους αφέλειας και απ’ την άλλη οι πολιτικοί και ένα σύστημα εξουσίας που τους θέλουν μόνο για να μαζεύουν ψήφους, φόρους και φανταράκια.
Μπορεί ο Χρονόπουλος να μην έχει την αίγλη ενός προβεβλημένου πολιτικού, αλλά σίγουρα είναι ένας σταρ της τοπικής αυτοδιοίκησης, που απ’ ότι φαίνεται έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τους ψηφοφόρους του. Η κουβέντα του προς γηραιό κάτοικο «σε έχω εγκαταλείψει ποτέ;» και η αγκαλιά που δίνει ο ψηφοφόρος στον Χρονόπουλο είναι ενδεικτική.
Αν και πρόκειται για ντοκιμαντέρ, η σκηνή που ο Χρονόπουλος χτυπά με δύναμη το χέρι του πάνω στο γραφείο του, νομίζοντας ότι θέλει να δείξει την πυγμή και την αποφασιστικότητά του να συντρίψει τους αντιπάλους του στις επερχόμενες εκλογές και τελικά κυνηγά να σκοτώσει μια μύγα, σίγουρα μπαίνει στο ανθολόγιο με τα καλύτερα γκαγκς του σινεμά.
Πραγματικά θα θέλαμε πολύ να δούμε τον Τσακίρη να δοκιμάζει στο δύσκολο και χαμένο από καιρό είδος της λαϊκής κωμωδίας, αν και είναι δύσκολο να βρει σήμερα τόσο καλούς πρωταγωνιστές όσο αυτοί που εμφανίζονται στα ντοκιμαντέρ του για την Ζαχάρω.
Η υπόθεση: Ο έκπτωτος δήμαρχος της Ζαχάρως Πανταζής Χρονόπουλος καταφέρνει, μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, να του επιτραπεί να θέσει ξανά υποψηφιότητα για το ανώτατο αξίωμα της πόλης. Αποφασισμένος να νικήσει οριστικά τους αντιπάλους του και «να μην ξαναπατήσουν στην πόλη», βάζει σε λειτουργία τα όπλα που τον κρατούν εδώ και 12 χρόνια απόλυτο άρχοντα της περιοχής.
«Αλεξάντερ Νιέφσκι» («Alexander Nevsky»)
Ιστορικό δράμα, σοβιετικής παραγωγής του 1938, σε σκηνοθεσία Σεργκέι Αϊζενστάιν, με τους Νικολάι Τσερκάσοφ, Νικολάι Οχλάπκοφ, Βαλεντίνα Ιβάσοβα, Ντιμίτρι Ορλόφ κα.
Το αριστουργηματικό επικό ιστορικό δράμα του θρυλικού Σεργκέι Αϊζενστάιν («Θωρηκτό Ποτέμκιν») που βγαίνει σε επανέκδοση και μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κινηματογραφικό σεμινάριο λίγων ευρώ και μια τεράστια ευκαιρία για αυτούς που θέλουν να ανακαλύψουν τις ρίζες της Έβδομης Τέχνης και ένα σκηνοθέτη που επηρέασε όλους τους σημαντικούς κινηματογραφιστές.
Πρόκειται για μια ταινία 80 χρόνων, η πρώτη ομιλούσα του Αϊζενστάιν, στα χρόνια του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και του μοντέλου του θετικού ήρωα, αλλά ξεφεύγει από μία αγιογραφία ενός εθνικού ήρωα της Ρωσίας. Δικαίως η ταινία έχει χαρακτηριστεί μια επική «φιλμική όπερα» από τον ιστορικό του κινηματογράφου Ζορζ Σαντούλ, καθώς αποτελεί πρότυπο αρμονικής ζεύξης εικόνας και μουσικής.
Όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους, η ταινία του Αϊζενστάιν, αναδεικνύει όλες τις τέχνες: Η εκπληκτική μουσική του Προκόφιεφ (την έγραψε κατά παραγγελία του σκηνοθέτη και πάνω σε αυτή βασίστηκε το φιλμ), η πλαστικότητα των σκηνικών, το αξεπέραστο μοντάζ, η υποβλητική φωτογραφία, με τα κάδρα να μένουν για πάντα στη μνήμη, το στιβαρό σενάριο και βεβαίως η υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών, με πρώτο τον Νικολάι Τσερκάσοφ, στο ρόλο του Νιέφσκι, που πέρα από το ηρωικό διαθέτει και την κορμοστασιά ενός χορευτή των Μπολσόι.
Η υπόθεση: Η ιστορία μας μεταφέρει στη Ρωσία του 13ου αιώνα, όπου ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Νιέφσκι ηγείται της αντίστασης στην εισβολή των αιμοβόρων Τευτόνων Ιπποτών, οργανώνει την αντεπίθεση και ολοκληρώνεται με την επική σκηνή μάχης, που δικαίως κατατάσσεται ανάμεσα στις πιο εντυπωσιακές στην ιστορία του σινεμά. Εδώ, βεβαίως δεν πρέπει να αγνοηθεί και η εποχή που γυρίστηκε η ταινία, δηλαδή μια εποχή που τα σύννεφα πληθαίνουν πάνω από την Ευρώπη, με το ναζισμό και το φασισμό να θεριεύουν και ο Μεγάλος Πόλεμος να έρχεται όλο και πιο κοντά.
Σχολιασμός: Χάρης Αναγνωστάκης