Μπορεί οι ΗΠΑ να έχουν ανακοινώσει την αποπομπή της Τουρκίας από το πρόγραμμα του F-35, να έχει σταματήσει η εκπαίδευση των πιλότων και η Άγκυρα να μην παραλαμβάνει τουλάχιστον τώρα τα 100 μαχητικά πέμπτης γενιάς, όμως Τουρκοι και Αμερικανοί συνεχίζουν τις διαβουλεύσεις.
Παράλληλα με δηλώσεις σε υψηλό επίπεδο (Ερντογάν, Τσαβούσογλου), βάλλουν κατά των ΗΠΑ και δείχνουν να στρέφονται σε άλλες λύσεις, είτε ρωσικού είτε εγχώριου μαχητικού, ωστόσο η στάση της Τουρκίας θυμίζει σκληρό πόκερ ή καλύτερα ανατολίτικο παζάρι.
Διότι όλες οι πλευρές γνωρίζουν ότι η αγορά ρωσικών μαχητικών θα δημιουργήσει νέα και σοβαρότερα προβλήματα στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις ενώ η κατασκευή ενός τουρκικού μαχητικού θα πάρει τουλάχιστον μια πενταετία για να πετάξει και είναι εξαιρετικά δύσκολο να είναι πέμπτης γενιάς, εφάμιλο των F-35 και Su-57 ή του κινεζικό J-20.Καθως ειναι διαφορετικό να ναυπηγείς (με αντιγραφή) πλοία ή πυραύλους και διαφορετικό να κατασκευάζεις ένα υπερσύγχρονο μαχητικό.
Η πολεμική βιομηχανία της Τουρκίας έχει σημειώσει εξαιρετική ανάπτυξη σε τομείς όπως τα drones, ή τους πυραύλους για αεροσκάφη και τα θωρακισμένα οχήματα, αλλά για τα ελικότπερα που κατασκευάζει και τα άρματα που επιχειρεί να κατασκευάσει, απαιτείται συμπαραγωγή με ξένες πολυεθνικές-μεγάλους κατασκευαστες οπλικών συστημάτων.
Ο Ρ.Τ.Ερντογάν επιχειρεί να υποβαθμίσει την αγορά των S-400, οι οποιοι κατά πάσα πιθανότητα δε θα συνδεθούν με ΝΑΤΟϊκά συστήματα, και με δεδομένη την απροθυμία του Ντ. Τραμπ να επιβάλει κυρώσεις, παζαρεύει.
Απώτερος στόχος της Τουρκίας είναι να κατασκευάζει σχεδόν το σύνολο των οπλικών συστημάτων που χρειάζεται - και να τα πουλάει στο εξωτερικό - και στο πλαίσιο αυτό, ακόμη και αν έπερνε ή πάρει τελικά τα F-35 TF-X θα γίνει πλατφρόρμα ανάπτυξης μελλοντικού σύγχρονου μαχητικού. Το θέμα είναι αν οι Αμερικανοί και οι υπόλοιποι (Ρώσοι, Κινέζοι, Ευρωπαίοι) έχουν συνειδητοποιήσει ότι η Τουρκία επιχειρεί να γίνει από περιφερειακός, παγκόσμιος παίκτης.