Θρυαλλίδα που απειλεί να δυναμιτίσει το πολιτικό σκηνικό αποδεικνύεται η υπόθεση Μουζάλα, η οποία μπορεί να αποτελέσει αφετηρία διεργασιών για ανασχηματισμό και μελλοντική αλλαγή-διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος, με συμμετοχή περισσότερων κομμάτων. Προς το παρόν σε εξέλιξη φαίνεται ότι βρίσκεται ένα παρασκηνιακό μπρα-ντε-φερ Καμμένου-Τσίπρα, που μπορεί να διαμορφώσει νέες ενδοκυβερνητικές ισορροπίες. Υπάρχει πάντως προσωρινή «ανακωχή» μέχρι την Τρίτη, ώσπου να ολοκληρωθεί η Σύνοδος Κορυφής και να επιστρέψει ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ από το ταξίδι του στις ΗΠΑ ως υπουργός Αμυνας.
Η κατάσταση μπορεί να ξεκαθαρίσει κάπως - ή να γίνει περισσότερο περίπλοκη, προκαλώντας πραγματική κυβερνητική κρίση - ανάλογα με τις αποφάσεις που θα ληφθούν στην εν εξελίξει συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των ΑΝ.ΕΛ.
Σύμφωνα με πληροφορίες και διαρροές, ο Πάνος Καμμένος είναι αποφασισμένος να επιμείνει στην απαίτηση του για παραίτηση-απομάκρυνση του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, χωρίς όμως να την συνδέει με τη συμμετοχή του κόμματος του στην κυβέρνηση, την οποία θα συνεχίσει να στηρίζει.
Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενοί συνεργάτες του δεν φαίνονται διατεθειμένοι να υποκύψουν στον «εκβιασμό», θεωρώντας περίπου βέβαιο ότι ο κυβερνητικός τους εταίρος δεν πρόκειται να αποχωρήσει ή να προκαλέσει πτώση της κυβέρνησης.
Από δημοσιογραφικές πηγές αναφέρεται μάλιστα ότι διαμήνυσαν προς τον πρόεδρο των ΑΝ.ΕΛ ότι «όποιος έριξε κυβέρνηση, πήγε στο 1%».και ότι «υπάρχει δυνατότητα σχηματισμού κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας από την παρούσα Βουλή» - υπονοώντας προφανώς ότι μπορεί να υλοποιηθούν σενάρια σενεργασίας με άλλα κόμματα.
Στην Κουμουνδούρου εκτιμούν πάντως ότι ούτε η κυβέρνηση θα άντεχε τώρα τους κραδασμούς από μια ξαφνική αποχώρηση των ΑΝΕΛ, ούτε το κόμμα του κ. Καμμένου μπορεί να χαμηλώσει τους τόνους στο θέμα Μουζάλα, καθώς η "εθνικολαϊκή" ρητορική είναι αναγκαία για να συγκρατήσει την εκλογική του βάση.
Εν πάση περιπτώσει, η εσωτερική μίνι-κρίση αποδυναμώνει την κυβέρνηση και περιορίζει τις δυνατότητες χειρισμών της, την ώρα που βρίσκεται μπροστά σε δύο φλέγοντα ανοιχτά θέματα - το προσφυγικό και τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Ο κ. Τσίπρας καλείται να «θυσιάσει» έναν από τους –κατά κοινή ομολογία– πιο ικανούς υπουργούς του, αλλά αυτό θα κόστιζε πολιτικά στον ίδιο και στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα έδειχναν ότι είναι δέσμιοι των «δεξιών» ΑΝ.ΕΛ. Δεν πρόκειται λοιπόν να υποκύψει, αλλά θα προτιμήσει να ρισκάρει στη συνέχιση μιας εύθραυστης συνεργασίας με τον κυβερνητικό του εταίρο.
Όπως επισήμαινε σε χθεσινό δημοσίευμα το Sofokleousin.gr, ο κ. Καμμένος κινείται ενδεχομένως βάσει στρατηγικής και αξιοποιεί την ευκαιρία για να την υλοποιήσει. Δεν θέλει ρήξη με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, ούτε - πολύ περισσότερο – να προκαλέσει πτώση της κυβέρνησης. Επιδιώκει να προετοιμάσει το έδαφος και να διαμορφώσει πρόσφορες συνθήκες για μία «μετεξέλιξη» του κυβερνητικού σχήματος, με διεύρυνση και συμμετοχή περισσότερων κομμάτων.
Διαβάστε επίσης: Καμμένος-Τσίπρας στρώνουν το έδαφος για κυβερνητική διεύρυνση
Το σενάριο αυτό – που μπορεί να έχει και τις «ευλογίες» του Μαξίμου – περιλαμβάνει δύο εκδοχές: Συμμετοχή των ΑΝΕΛ στο νέο σχήμα, ή αποποίηση κυβερνητικών ευθυνών, ώστε να μη φορτωθούν μεγαλύτερο πολιτικό κόστος για τα επερχόμενα μέτρα (ασφαλιστικό, φορολογικό κλπ), να αποφύγουν περαιτέρω φθορά και να εξασφαλίσουν την είσοδο τους στην επόμενη Βουλή.
Στην δεύτερη περίπτωση, της μη συμμετοχής, το σενάριο προβλέπει ότι οι ΑΝ.ΕΛ θα συνεχίσουν να παρέχουν «κριτική στήριξη» στην κυβέρνηση, διαφοροποιούμενοι κυρίως στα εθνικά ζητήματα και σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής και διαχείρισης του προσφυγικού
Κοινοβουλευτικοί παράγοντες και πολιτικοί σχολιαστές εκφράζουν την άποψη ότι ο κ. Καμμένος αξιοποιεί το λάθος του κ. Μουζάλα και απαιτεί την απομάκρυνσή του, προσδοκώντας αναβαθμισμένο ρόλο του ιδίου και του κόμματός του στη διαχείριση του προσφυγικού, ενόψει και της προοπτικής διαχείρισης σημαντικών κονδυλίων που θα λάβει η χώρα μας από την ΕΕ.
Εν πάση περιπτώσει, όποια κι αν είναι τα κίνητρα πίσω από τους χειρισμούς του κ. Καμμένου, η ενδοκυβερνητική κρίση φαίνεται ότι μπορεί να ενεργοποιήσει ευρύτερες διεργασίες, με πρώτο βήμα έναν ευρύτερο ανασχηματισμό της κυβέρνησης και μελλοντική διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος συνεργασίας, με συμμετοχή περισσότερων κομμάτων.
