Ενα χρόνο τώρα, στη Γάζα συντελείται ένα διαρκές έγκλημα. Στο όνομα της ασφάλειας του Ισραήλ, ένας λαός σφαγιάζεται, εκτοπίζεται από τις πατρογονικές του εστίες, ή καταδικάζεται σε αργό θάνατο από πείνα και αρρώστιες - ελλείψει φαρμάκων και λόγω κατάρρυσης του συστήματος υγείας-περίθαλψης..
Το Ισραήλ έχει βέβαια το δικαίωμα να αμυνθεί και να προστατευθεί από τρομοκρατικές επιθέσεις. Εχει υπερβεί όμως κάθε όριο νόμιμης άμυνας.
Προσπαθώντας να “εξαλείψει” - κατά την αγαπημένη έκφραση του Νετανιάχου – την Χαμάς και την Χελζμπολλάχ, σκοτώνει δεκάδες χιλιάδες αμάχους, γυναίκες και παιδιά. Βομβαρδίζει σχολεία και νοσοκομεία, ισοπεδώνει ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, εκτοπίζει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, καταστρέφει υποδομές, εμποδίζει τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας.
Οι “παράπλευρες απώλειες”, λογικές και αναμενόμενες σε μία πολεμική επιχείρηση μακράς πνοής, είναι πλέον εξαιρετικά δυσανάλογες. Μόνον σε ένα μήνα σκοτώθηκαν στη Γάζα περισσότερη άμαχοι απ' όσοι στη Ουκρανία στα δύο και πλέον χρόνια πολέμου και ρωσικής εισβολής.
Και αντί να μπει κάποιο φρένο, το αιματοκύλισμα επεκτείνεται στο Λίβανο, με κλιμακούμενες επιθέσεις και βομβαρδισμούς χωρίς τέλος.
Οι Ισραηλινοί επιτυγχάνουν τους “στόχους” τους - “ξεδοντιάζουν βήμα-βήμα την Χεζμπολλάχ. Ομως αυτό γίνεται με εισβολή και επιθέσεις σε μια κυρίαρχη χώρα, με λουτρό αίματος. Για κάθε ανώτερο στέλεχος της Χεζμπολλάχ που εξοντώνεται, σκοτώνονται στο Λίβανο τουλάχιστον 700 άμαχοι – αυτό λένε οι θλιβεροί απολογισμοί των ισραηλινών και της λιβανέζικης κυβέρνησης.
Η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί άπραγη, αδύναμη να παρέμβει. Οι ΗΠΑ και οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις κάτι “ψελλίζουν” επικριτικά, αλλά είναι απρόθυμες να αντιταχθούν στα σχέδια και στις ενέργειες των “γερακιών” του Τελ Αβίβ.
Ισως περιμένουν να “καθαρίσουν” οι Ισραηλινοί με τους Παλαιστίνιους, να κλείσουν τις άλλες αραβικές χώρες στις “αυλές των σπιτιών” τους και να διαμορφώσουν ένα νέο status quo στη Μέση Ανατολή.
Αυτή τη φορά την “βρώμικη δουλειά” δεν (θα) την κάνουν οι Αμερικάνοι.