Εσφαλμένες εντυπώσεις δημιουργούν τα κινδυνολογικά δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών περί «εκρηκτικής αύξησης» των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τα ασφαλιστικά Ταμεία. Τα επίσημα στοιχεία του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών (ΚΕΑΟ) δείχνουν ακριβώς το αντίθετο:
- Οι ρυθμοί είσπραξης επιταχύνονται, οι νέες «κόκκινες» είναι συγκριτικά πολύ μικρότερες και διαρκώς μειούμενες,
- Τα συνολικά χρέη προς ασφαλιστικούς φορείς όχι μόνον δεν αυξάνονται «εκρηκτικά», αλλά δεν παρουσιάζουν καν αισθητή μεταβολή.
Όλα τα σχετικά δημοσιεύματα βασίζονται στην είδηση ότι τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς τα Ταμεία αυξήθηκαν κατά 540 εκατ. ευρώ στο τρίμηνο Ιουλίου (από 33,81 σε 34,35 δισ. ευρώ).
Όμως, από τα αναλυτικά στοιχεία του ΚΕΑ προκύπτει ότι από αυτά τα 540 εκατ. ευρώ, τα 363,2 εκατ. είναι τόκοι και λοιπές προσαυξήσεις που συνεχίζουν να λογίζουν τα Ταμεία σε παλιούς υπερήμερους οφειλέτες. Αλλά 192 εκατ. είναι παλαιότερα χρέη που εντάχθηκαν πρώτη φορά στο ΚΕΑΟ κατά το τρίμηνο Ιουνίου- - Σεπτεμβρίου.
Οι πραγματικές νέες οφειλές για τις οποίες γίνεται λόγος στα κινδυνολογικά δημοσιεύματα, είναι μόλις 74,2 εκατ. ευρώ και αντιστοιχούν σε αύξηση των ληξιπρόθεσμων μόλις κατά… 0,2%(!)
Σε σχετική ανακοίνωση του του υπουργείο Εργασίας αναφέρει ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του ΚΕΑΟ, «το 79% των οφειλετών ξεκίνησαν να χρωστούν για πρώτη φορά πριν από το 2015 και χρωστούν σήμερα το 97% των συνολικών οφειλών. Οι οφειλές αυτές δημιουργήθηκαν κυρίως κατά την περίοδο των πλασματικών και αυτόματα αυξανόμενων ανά τριετία ασφαλιστικών εισφορών, που επιβάλλονταν σε μη μισθωτούς με βάση το παλιό σύστημα εισφορών, πριν από τον ν. 4387/16».
Εκεί που φαίνεται να υπάρχει πραγματικό πρόβλημα, είναι με τις ρυθμιζόμενες οφειλές: Ενεργές παραμένουν μόνον 3 στις 10 ρυθμίσεις – οι υπόλοιπες ξανακοκκινίζουν λόγω μη καταβολής δόσεων.
Πάντως, μετά τη λήξη της προθεσμίας ένταξης στη ρύθμιση των 100 δόσεων, παρατηρήθηκε σταδιακή ένταξη περισσότερων οφειλετών στην πάγια ρύθμιση των 12 δόσεων. Αυτό, σε συνδυασμό με τις δεσμεύσεις τραπεζικών λογαριασμών των οφειλετών, έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των εισπράξεων των Ταμείων από ρυθμίσεις, καθώς στην πράξη οι οφειλές ρυθμίζονται σε λιγότερες δόσεις, με υψηλότερο ποσό μηνιαίας δόσης.