Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ανατρέποντας ακόμα και τις δικές του προγραμματικές θέσεις για την οικονομία έχει υιοθετήσει την λογική των ξενοδόχων σύμφωνα με την οποία ο τουρισμός είναι η ...βαριά βιομηχανία της χώρας. Υιοθετώντας λογικές και συνθήματα ανάλογα με εκείνα της προηγούμενης κυβέρνησης ΝΔ -ΠΑΣΟΚ, θριαμβολογεί για τα ρεκόρ των τουριστών . Κρυμμένη πίσω απο τους αριθμούς δεν έχει πεί κουβέντα για τον τουρισμό που θέλει : Ταϋλάνδη ή Αβινιόν;
Και τι έγινε θα σκεφτούν κάποιοι. Και όμως έγινε γιατί απο την επιλογή αυτή θα κριθούν οι "εκπτώσεις" που θα κληθεί να κάνει ο έλληνας τα επόμενα χρόνια. Γιατί πως να το κάνουμε άλλο πράγμα είναι ο σεξοτουρισμός της Ταϊλάνδης και άλλο ο επισκέπτης της Αβινιόν.
Και όσο η ελληνική οικονομία θα εξαρτάται απο τον τουρισμό τόσο μεγαλύτερες εκπτώσεις θα καλείται να κάνει ο έλληνας. Αυτό άλλωστε έγινε φανερό και απο τα τελευταία στοιχεία για την εισροή τουριστικού συναλλάγματος το οποίο εμφανίζεται μειωμένο κατα 100 εκατ. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους: πέρσι εισπράχθηκαν 1,957 δις ευρώ, ενώ το φετινό Ιούνιο εισπράχθηκαν 1,851 δις ευρώ ήτοι υπάρχει μια πτώση εσόδων της τάξης του 5,4%. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι ακόμα κι αν στους επόμενους δύο μήνες αυξηθούν οι αφίξεις τουριστών (τον Ιούνιο ήταν μειωμένες κατά 2%), είναι αμφίβολο αν αυξηθεί η μέση δαπάνη τους, η οποία συνολικά στο 6μηνο κατέγραψε μείωση 4,9% σε σχέση με πέρσι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το στοίχημα δεν είναι (ήταν) μόνο η άφιξη περισσότερων ή έστω των ίδιων τουριστών με το 2015 αλλά και η αύξηση του ποσού που δαπανούν κατά την παραμονή τους στη χώρα κι αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει.
Αν κάποιος δεί τις αφίσες ενός ανώνυμου Βέλγου καλλιτέχνη που απεικονίζουν την "γκρίζα πλευρά" των πιο διάσημων τουριστικών προορισμών του κόσμου θα συνειδητοποιήσει το πόσο πιεστική είναι η απάντηση στο ερώτημα: Τι τουρισμό θέλουμε. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην αφίσα για την Ταϋλάνδη απεικονίζεται ένα μεσήλικας ευτραφής ευρωπαίος να κρατά τα χεράκια δύο μικρών παιδιών. Σαφής αναφορά του καλλιτέχνη στον σεξοτουρισμό και στην παιδική πορνεία. Και κάπου εδώ μπαίνει η πολιτική. Μία χώρα σαν την Ελλάδα που διατείνεται ότι η δική της βαριά βιομηχανία είναι ο τουρισμός θα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσει ποιόν δρόμο θέλει να ακολουθήσει. Και είναι το δίχως άλλο μία πολιτική απόφαση γιατί το κάθε ένα απο τα δύο αυτά μοντέλα έχει διαφορετικό κόστος, διαφορετικό κίνδυνο, διαφορετική χρηματοροή και -το κυριότερο-διαφορετική διάρκεια ζωής.
Η πράξη δείχνει ότι για μία ακόμη φορά η απάντηση που έχει δοθεί παραπέμπει σε αυτό που λέει ο λαός: «δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη». Αν αξιολογήσει κανείς την προσέγγιση αυτή, η οποία άρχισε να κυριαρχεί απο τις αρχές της κρίσης, με βάση τους αριθμούς θα διαπιστώσει ότι αργά ή γρήγορα οδηγεί σε αδιέξοδο. Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς την κατακόρυφη πτώση της κατα κεφαλή τουριστικής δαπάνης που καταγράφεται στα χρόνια που ο ελληνικός τουρισμός μετατράπηκε απο «επώνυμο μπακάλικο» σε «σούπερ μαρκετ» .
Για αυτούς –και για πολλούς ακόμα λόγους- θα πρέπει η πολιτική πέρα απο ιδεοληψίες, συνθήματα και πυροτεχνήματα να δώσει απάντηση στο ερώτημα: Ταϋλάνδη ή Αβινιόν.
Πηγή: premium.paratiritis