Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες έμαθαν το μάθημα από την κρίση, ότι οι τράπεζες αναλαμβάνουν πολύ μεγάλα ρίσκα όταν ξέρουν ότι θα διασωθούν από τους φορολογούμενους. Ως εκ τούτου, έχουν περάσει νομοθεσία, την EU Recovery and Resolution Directive, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι επενδυτές θα διακινδυνεύσουν και αυτοί σε περίπτωση κρίσης. Αυτό έχει νόημα όταν ρυθμίζονται μεγάλες τράπεζες που κερδοσκοπούν με πολύπλοκα περιουσιακά στοιχεία σε χώρες του εξωτερικού˙ έχει λιγότερο νόημα για επαρχιακές τράπεζες με πολύ τοπική πελατειακή και επενδυτική βάση, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ιταλία. Έτσι, η κυβέρνηση Renzi θα προτιμούσε πρώτα να αναδιαρθρώσει τις τράπεζες καθαρίζοντας τους ισολογισμούς τους και συγχωνεύοντας τα ασθενέστερα ιδρύματα, και μόνο στην συνέχεια να εφαρμόσει τους νέους ευρωπαϊκούς κανονισμούς. Άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, στην Γερμανία και αλλού, ανησυχούν ότι αυτό θα δημιουργούσε κακό προηγούμενο, και έτσι επιμένουν ο Renzi να αναδιαρθρώσει τις τράπεζες της Ιταλίας στο νέο πλαίσιο των περιορισμών. Αν δεν υπάρχει «bail-in» των ιδιωτών επενδυτών, υποστηρίζουν, τότε οι ιταλικές τράπεζες θα συνεχίσουν να βάζουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο.
Η Ιταλία έχει ένα σχετικά μικρό και συντηρητικό τραπεζικό σύστημα που επικεντρώνεται κυρίως στην εγχώρια αγορά. Πελάτες του είναι οι πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις της Ιταλίας. Αυτό ήταν ένα πλεονέκτημα κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008, όταν άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες αντιμετώπιζαν τεράστιες απώλειες από τοξικούς ενυπόθηκους τίτλους που είχαν αγοράσει στις Ηνωμένες Πολιτείες˙ οι τράπεζες της Ιταλίας σε μεγάλο βαθμό δεν είχαν εκτεθεί. Αλλά σήμερα, οκτώ χρόνια οδυνηρά αργής ανάπτυξης έχουν οδηγήσει σε ρεκόρ τα ποσοστά πτώχευσης μεταξύ των ιταλικών επιχειρήσεων και σε μικρή ζήτηση για νέες επενδύσεις. Σε αυτό το κλίμα, ο εγχώριος προσανατολισμός των ιταλικών τραπεζών έχει γίνει μια σημαντική πηγή αδυναμίας: Όταν οι τοπικές επιχειρήσεις αποτυγχάνουν, οι τράπεζες όχι μόνο χάνουν ζωτικούς πελάτες, αλλά και καταλήγουν με μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Η εμπλοκή της πολιτικής και της τραπεζικής είναι μια άλλη πηγή του προβλήματος. Όπως έμαθε ο Renzi τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν προσπάθησε να αναδιοργανώσει τέσσερις μικρές περιφερειακές τράπεζες, ένα σχέδιο διάσωσης μοιάζει με πολιτική ευνοιοκρατία και εμπεριέχει το ρίσκο να λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ. Έτσι, η κυβέρνηση Renzi, όχι μόνο πρέπει να βρει έναν τρόπο να απελευθερώσει το τραπεζικό σύστημα από ένα βουνό επισφαλών δανείων, αλλά επίσης να δημιουργήσει αρκετή εμπιστοσύνη μεταξύ των επενδυτών για να είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν τα κεφάλαιά τους.
Πηγή: premium.paratiritis