Η εισβολή στην Ουκρανία δεν αποδείχθηκε περίπατος για τη Ρωσία. Ο αντικειμενικός στόχος για την εκδίωξη της κυβέρνησης Ζελένσκι δεν επετεύχθη, ούτε η εύκολη και γρήγορη προέλαση προς το Κίεβο και σε άλλες σημαντικές πόλεις της Ουκρανίας με σημαίνοντα στρατηγικό χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα η Μαριούπολη. Ο Ζελένσκι, παρά το «μπούλινγκ» και τις απειλές για εξόντωσή του, παραμένει στην ηγεσία της χώρας, η οποία αντιστέκεται.
Γράφει ο Νώντας Βλάχος
Είναι εξαιρετικά πρόωρο, βεβαίως, να υποστηρίξει κάποιος ότι η Ρωσία βρίσκεται ενώπιον ενός στρατιωτικού αδιεξόδου, καθότι πρέπει να συνυπολογιστούν συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία λειτούργησαν αποφασιστικά στην μέχρι τώρα πορεία των πολεμικών γεγονότων στην Ουκρανία.
Πρώτον η σοφή, όπως αποδεικνύεται, στρατιωτική επιλογή των Ουκρανών να ταμπουρωθούν εντός των πόλεων και να αποφύγουν οποιαδήποτε αντιπαράθεση σε ανοιχτό πεδίο δράσης, που θα ευνοούσε τη Ρωσία, η οποία διαθέτει και την απόλυτη αεροπορική υπεροχή. Οι Ουκρανοί επέλεξαν να οχυρωθούν μέσα στις πόλεις και να παρασύρουν τους Ρώσους σε μια αστική μάχη φθοράς, που προσομοιάζει περισσότερο με ανταρτοπόλεμο, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι οι δυνάμεις τους θα κυκλωθούν και ενδέχεται να αποκοπούν από την αλυσίδα του ανεφοδιασμού, κυρίως σε πυρομαχικά και πολεμικό υλικό.
Καθ’ υπερβολή, στρατιωτικοί αναλυτές ομιλούν για τη δημιουργία μικρών «Στάλιγκραντ» εντός των ουκρανικών πόλεων, θέλοντας να καταδείξουν τη στρατηγική επιλογή των Ουκρανών και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Ρώσοι. Η Μόσχα είχε επιλέξει να αποφύγει τους βομβαρδισμούς αδιακρίτως εντός του αστικού ιστού, κυρίως στο Κίεβο και στις άλλες μεγαλουπόλεις και το έκανε για δύο λόγους: πρώτον διότι ήθελε να ελαχιστοποιήσει το κόστος απωλειών σε άμαχο πληθυσμό, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα «γεννούσε» έναν ισχυρό αντιρωσικό ρεύμα εντός της Ουκρανίας, το οποίο θα λειτουργούσε ως τροχοπέδη στο φιλορωσικό καθεστώς που επιθυμεί να τοποθετήσει στο Κίεβο.
Δεύτερον εκτιμούσε ότι μέσω της εισβολής και της στρατιωτικής τακτικής που ακολουθήθηκε έως σήμερα, θα εκδίωχνε την ουκρανική κυβέρνηση και θα επέβαλλε τετελεσμένα τα οποία η Δύση θα αδυνατούσε να ανατρέψει. Οι επιτυχίες που είχε η Μόσχα σε τακτικό επίπεδο δεν δύναται να καλύψουν τις αδυναμίες του σχεδίου εισβολής και να παραγκωνίσουν το μείζον, δηλαδή την αποτυχία επίτευξης των βασικών, στρατηγικών στόχων.
Είναι ξεκάθαρο ότι η Ρωσία δεν έχει πετύχει στον στρατηγικό της σχεδιασμό και το ερώτημα που ευλόγως τίθεται, είναι τι θα πράξει προκειμένου να επικρατήσει. Με το «βαρίδι» των ισχυρών κυρώσεων που επέβαλλε η Δύση, να προκαλεί κλυδωνισμούς στη ρωσική οικονομία, η Μόσχα φαίνεται διατεθειμένη να κλιμακώσει περαιτέρω την κατάσταση. Σε στρατιωτικό επίπεδο για τη μάχη της Ουκρανίας, αυτό μεταφράζεται στην εμπλοκή δυνάμεων και οπλικών συστημάτων με πιο καταστροφικές δυνατότητες και ενδεχομένως στην αλλαγή τακτικής θεώρησης, αναφορικά με τα χτυπήματα εντός των πόλεων. Αυτό δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε τυφλά «χτυπήματα» προς τον άμαχο πληθυσμό, αλλά σίγουρα η μεταβολή του «δόγματος» για τις αστικές μάχες, θα οδηγήσει σε κατακόρυφη αύξηση των αθώων θυμάτων.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, η κόντρα της Μόσχας με τη Δύση λαμβάνει συνεχώς πιο εκρηκτικές διαστάσεις. Ευρώπη, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ συσπειρώνονται κατά του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος δεν διστάζει να ρίξει στο τραπέζι της αντιπαράθεσης ακόμη και το «χαρτί» των πυρηνικών όπλων.
Διαφαίνεται πως η Ρωσία, ούσα εγκλωβισμένη σε μια περιπέτεια και βαλλόμενη πανταχόθεν, δεν σκοπεύει να κάνει πίσω, μοιάζει έτοιμη να τραβήξει κι άλλο το σχοινί…