Πίσω από σιδερόφρακτες πόρτες, με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και μέσα σε προστατευτικό κλοιό ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων πραγματοποιείται στο Καβούρι το Συνέδριο της ΓΣΕΕ.
Είναι η εικόνα απόλυτου εκφυλισμού και κατάπτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, που έχει καταντήσει υπόθεση λίγων «εργατοπατέρων», με οργανώσεις-σφραγίδες και εκπροσώπους αποκομμένους από τον κόσμο της εργασίας, στην υπηρεσία κομματικών επιδιώξεων.
Το Συνέδριο γίνεται ερήμην της εργατικής τάξης, καθώς τα περισσότερα σωματεία είναι πλέον «σφραγίδες», με μικρό αριθμό μελών – και ακόμη λιγότερους συμμετέχοντας ενεργά στις συνδικαλιστικές δραστηριότητες. Συμβολικό και το γεγονός ότι πραγματοποιείται σε ξενοδοχείο στο Καβούρι, σε απόσταση «ασφαλείας» από τους χώρους δουλειάς και μαζικής δράσης.
Είναι η δεύτερη φορά στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος, που για να πραγματοποιηθεί συνέδριο απαιτείται αστυνομική προστασία. Αυτό από μόνο του ακυρώνει τον χαρακτήρα της συνδικαλιστικής οργάνωσης ως «εργαλείου» ταξικής πάλης και διεκδικήσεων.
Είχε ξανασυμβεί στα τέλη της δεκαετίας του ΄50-αρχές του ΄60, την εποχή του μετεμφυλιακού καραμανλικού κράτους, όταν η ΓΣΕΕ και τα Εργατικά Κέντρα ελέγχονταν μέσω σωματείων-σφραγίδων από τον εργοδοτικό «συνδικαλισμό», υπό την αιγίδα του Συνδικαλιστικού της Ασφάλειας.
Μόνο τότε οι «επίσημοι» συνδικαλιστές χρειάζονταν την Αστυνομία στα συνέδρια και στις εκλογές τους, για να τους προστατεύει από την… εργατική τάξη, την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν.
Το κακό είναι ότι τώρα και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές, εκφράζουν λίγο-πολύ την ίδια αντίληψη: Θέλουν συνδικάτα-προέκταση των κομμάτων, εργαλεία άσκησης πολιτικής. Ουσιαστικά αδρανή, συναινετικά και υποστηρικτικά προς την (εκάστοτε) κυβέρνηση οι μεν, «μαχητικά» και διεκδικητικά οι άλλοι.
Στη βάση του προβλήματος βρίσκεται η ανικανότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η απροθυμία των κομμάτων να αποδεχθούν την ανεξαρτησία των συνδικάτων.
Κρύβεται ακόμη η αδυναμία πολιτικών και συνδικαλιστών να αντιληφθούν τις αλλαγές στον κόσμο της εργασίας και να ανταποκριθούν στις ανάγκες για ένα νέο πλαίσιο κοινωνικής διαπραγμάτευσης.
Χ. Ν.