Αποκαρδιωτική είναι η εικόνα στην αγορά εργασίας στην Ελλάδα, καθώς ένας στους δύο πτυχιούχους δεν έχει καμία ζήτηση.
Ειδικότερα, σύμφωνα με έρευνα της ελεγκτικής εταιρείας ΕΥ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και της Endeavor Greece, το 13% των φοιτητών σπουδάζει ανθρωπιστικές επιστήμες, το 12% επιστήμες εκπαίδευσης, ενώ μόλις το 4% φοιτά σε σχολές πληροφορικής, παρά το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση.
Στον καιρό της κρίσης, οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής έχουν αυξηθεί κατά 20%, όταν η οικοδομική δραστηριότητα στην Ελλάδα έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει.
Ο κλάδος των κατασκευών, στον οποίο είχε σε μεγάλο βαθμό στηριχτεί η ανάπτυξη κατά την προηγούμενη δεκαετία, υπέστη το βαρύτερο πλήγμα, χάνοντας το 63,7% των θέσεων εργασίας, ή πάνω από 255.000 εργαζόμενους.
Η μεταποίηση ήταν ο δεύτερος σε απώλειες βασικός κλάδος της οικονομίας, έχοντας χάσει πάνω από μία στις τρεις θέσεις εργασίας, ή περισσότερα από 192.000 άτομα. Την ίδια ώρα, το χονδρικό και λιανικό εμπόριο, παρότι παραμένει ο μεγαλύτερος εργοδότης, συρρικνώθηκε κατά 20,8%, χάνοντας περισσότερες από 175.000 θέσεις εργασίας.
Μόλις πέντε κλάδοι κατέγραψαν αύξηση της απασχόλησης, οι διοικητικές και υποστηρικτικές δραστηριότητες (22,5%), η εστίαση (10,1%), ο τουρισμός (10%) και η ναυτιλία (7,5%), χωρίς, ωστόσο, να καταφέρνουν να αντισταθμίσουν την καθίζηση της υπόλοιπης οικονομίας. Το υψηλότερο ποσοστό αύξησης (22,7%) σημείωσε ο μικρότερος σε απόλυτα μεγέθη κλάδος της ελληνικής οικονομίας, η πληροφορική, δημιουργώντας σχεδόν 5.000 νέες θέσεις εργασίας.
Απ’ όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι υπάρχει ανάγκη ευθυγράμμισης μεταξύ της επιχειρηματικότητας, του εκπαιδευτικού συστήματος και των αναπτυξιακών προοπτικών της χώρας. Σύμφωνα με τους συντονιστές της έρευνας, για να συμβεί αυτό απαιτείται ριζικός επανασχεδιασμός των προγραμμάτων σπουδών και της κατανομής των φοιτητών, αποτελεσματικά προγράμματα επανειδίκευσης και μια σειρά από κοινές δράσεις επιχειρήσεων, πανεπιστημίων και πολιτείας.
Στη μελέτη, καταγράφονται 30 βέλτιστες πρακτικές που ήδη υλοποιούνται, αποδεικνύοντας ότι και στην Ελλάδα μπορούμε να συνδέσουμε το εκπαιδευτικό σύστημα με το επιχειρείν, με στόχο τις αναπτυξιακές προοπτικές. Οι βέλτιστες αυτές πρακτικές μπορούν να αξιοποιηθούν ως οδηγός για να επεκταθούν συστηματικά στο ευρύτερο φάσμα της εκπαίδευσης και του επιχειρείν.
Η έρευνα εντοπίζει ευθύνες και στις επιχειρήσεις καθώς αναζητούν εργαζόμενους με εμπειρία, αλλά με πολύ χαμηλές αμοιβές, ενώ δεν επενδύουν καθόλου στην κατάρτιση του προσωπικού.
Συγκεκριμένα, το 87% των διαθέσιμων θέσεων εργασίας απαιτούν τουλάχιστον δύο χρόνια πρακτικής εμπειρίας, όταν το 75% των νέων δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε πρακτική άσκηση.