Η έκθεση «Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι» του «Athens Photo Festival», από το 1987 επιχειρεί να συμβάλλει εποικοδομητικά στην προσπάθεια των νέων καλλιτεχνών για πρόσβαση στον εικαστικό χώρο και να αναδείξει την τρέχουσα φωτογραφική παραγωγή των νέων Ελλήνων δημιουργών. Πολλοί άλλωστε αναγνωρισμένοι και καταξιωμένοι φωτογράφοι, πρωτοπαρουσιάστηκαν μέσα από αυτή την έκθεση.
Φέτος, οι φωτογραφικές εργασίες των καλλιτεχνών που παρουσιάζονται, επιλέχτηκαν μέσα από ένα σύνολο περισσοτέρων των 800 προτάσεων.
Tο κεντρικό εκθεσιακό πρόγραμμα του Φεστιβάλ, υπό τον γενικό τίτλο [Mis/Dis]Placed, προτείνει μια περιήγηση σε οπτικές μορφοποιήσεις που ερμηνεύουν και αναπαριστούν τις θέσεις και τις αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου, όπως αυτές διαμορφώνονται μέσα από κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά και πολιτισμικά φορτισμένες καταστάσεις.
«Αυτό που διαχωρίζει την καλή (φωτογραφική) λήψη από ένα εικαστικό έργο είναι η δημιουργική πρόθεση», αναφέρει σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ- ΜΠΕ, ο νέος φωτογράφος Θοδωρής Παπαδάκης που συμμετέχει στο φετινό «Athens Photo Festival» και τον «Μήνα φωτογραφίας», στο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς.
Έχοντας σπουδάσει καλές τέχνες στη Μαδρίτη, και φοιτώντας στο ΤΕΙ Φωτογραφίας, ο νέος φωτογράφος Θοδωρής Παπαδάκης μιλά με ενθουσιασμό για την εμπειρία του από τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ και πως επέλεξε το θέμα του έργου: «To Athens Photo Festival αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φωτογραφικούς φορείς στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη και από τους παλαιότερους στον κόσμο. Μέσα από το ΤΕΙ Φωτογραφίας, όπου σπουδάζω, είχα κάνει το συγκεκριμένο πρότζεκτ για ένα από τα εργαστήριά μας,ενώ στη συνέχεια το έστειλα στο «Μήνα Φωτογραφίας» στο κομμάτι «Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι».
Μιλώντας για το έργο του, ο Θοδωρής Παπαδάκης εξηγεί: «Το πρότζεκτ μου απαρτίζεται από έξι έργα και ενώ η σύνδεση των θεμάτων μας με το κεντρικό θέμα του φεστιβάλ δεν είναι απαραίτητη, το δικό μου έτυχε να συμπέσει.» Το πρότζεκτ του Θοδωρή Παπαδάκη αποτελεί όπως και ίδιος λέει, είναι ένα σχόλιο πάνω στα ασαφή όρια της ιδιωτικής και της δημόσιας ζωής. «Γι" αυτόν το λόγο δημιουργήθηκε το σκηνικό-τομή δωματίου που μοιάζει να έχει αποκοπεί από ένα σπίτι και να επανατοποθετείται σε δημόσιο χώρο», αναφέρει.
Το σκηνικό-δωμάτιο μεταφερόταν και συναρμολογούνταν στο εκάστοτε μέρος, ενώ στη συνέχεια, το άτομο τοποθετούνταν μέσα στο δωμάτιο. Εκεί, χωρίς καμία πρόβα ή ιδιαίτερη καθοδήγηση, μόνο με την παρότρυνση του να νιώσει σαν να είναι στον χώρο του, ο «κάτοικος» καλούνταν να οικειοποιηθεί το δωμάτιο, πράγμα που, παρά την παρουσία περαστικών οι οποίοι επεξεργάζονταν αυτή τη δημόσια performance, πραγματοποιούνταν. Όταν η «κατοίκηση» επιτυγχάνονταν, η δημόσια-ιδιωτική στιγμή που προέκυπτε απαθανατίζονταν...
