Συνεχίζονται οι δικαστικές νίκες δανειοληπτών εναντίον εταιρειών διαχείρισης δανείων, που οδηγούν σε ακύρωση διαταγών πληρωμής και αποτρέπουν τους πλειστηριασμούς εις βάρος των δανειοληπτών. Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, οι servicers δεν αποδεικνύουν ενώπιον του δικαστηρίου ότι έχουν ενεργητική νομιμοποίηση για να προχωρήσουν σε μέτρα κατά των δανειοληπτών, καθώς παρουσιάζουν σοβαρές ελλείψεις τα έγγραφα που προσκομίζουν.
Πρόκειται για ένα δομικό πρόβλημα με μεγάλη έκταση, επισημαίνουν νομικοί, το οποίο σχετίζεται με την πίεση που δέχθηκαν τράπεζες και servicers να τιτλοποιήσουν σε πολύ σύντομο χρόνο δάνεια ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων, με αποτέλεσμα να υπάρχουν παραλείψεις στα έγγραφα που χρησιμοποιούν οι servicers για να αποδείξουν στα δικαστήρια ότι νόμιμα έχουν αναλάβει τη διαχείριση των δανείων, για τα οποία ζητούν να εκδίδονται διαταγές πληρωμής.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση πρόσφατης απόφασης που εκδόθηκε υπέρ δανειολήπτη, με την οποία ακυρώθηκε διαταγή πληρωμής επειδή δεν αποδείχθηκε η ανάθεση της διαχείρισης του δανείου στην εταιρεία διαχείρισης, καθώς το δικαστήριο έκρινε ότι είναι αναγκαία η προσκόμιση εγγράφου με αναφορά στην συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση.
Όπως αναφέρει η δικηγόρος Κωνσταντίνα Λεκκάκου, πρόκειται για μια απόφαση που εκδόθηκε σε συνέχεια των μέχρι σήμερα δικαστικών αποφάσεων, με τις οποίες κρίνεται ότι οι εταιρίες διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις, στρεφόμενες κατά των δανειοληπτών και, αξιώνοντας από αυτούς χρηματικά ποσά από δάνεια και πιστώσεις, τα οποία οι τελευταίοι σύνηψαν με τις τράπεζες, υποχρεούνται να αποδεικνύουν την ιδιότητα υπό την οποία ενεργούν και τη σχέση τους με την επίδικη απαίτηση. Η νομολογιακή αυτή τάση ενισχύεται με νέα δημοσιευθείσα δικαστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου.
Στην επίδικη περίπτωση, αναφέρει η κ. Λεκκάκου, εκδόθηκε διαταγή πληρωμής, μετά από αίτηση εταιρείας διαχείρισης κατά συζύγων δανειοληπτών, οι οποίοι ασκούν αγροτικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες. Το δάνειο λήφθηκε προς κάλυψη έκτακτων αναγκών. Δεδομένης όμως, της επί τω χείρω εξέλιξης της αγροτικής οικονομίας, αλλά και της ακραίας υπερφορολόγησης, οι δανειολήπτες βρέθηκαν σε αδυναμία εξυπηρέτησης της δανειακής σύμβασης, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να απωλέσουν την κατοικία τους, η οποία και έφερε προσημείωση υποθήκης.
Η εταιρεία διαχείρισης πέτυχε την έκδοση διαταγής πληρωμής, υποχρεώνοντας τους οφειλέτες να της καταβάλουν ποσό 200.000 € εντόκως προς εξόφληση της απαίτησης, που είχε στο μεταξύ διαμορφωθεί.
Εντούτοις, μετά την άσκηση ανακοπής κατά της εκδοθείσας διαταγής πληρωμής, το Πολυμελές Πρωτοδικείο προχώρησε στην οριστική ακύρωση αυτής, κρίνοντας ότι, κατά παράβαση της αρχής της εγγράφου αποδείξεως στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν αποδείχθηκε ουδεμία έννομη σχέση που να συνδέει την εταιρεία διαχείρισης με τον συγκεκριμένο δανεισμό.
Πιο συγκεκριμένα, έγινε δεκτό, ότι στα έγγραφα που κατατέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου προς έκδοση της διαταγής πληρωμής και συγκεκριμένα στο κατατεθέν έντυπο δημοσίευσης αναφορικά με την σύμβαση ανάθεσης διαχείρισης του Ενεχυροφυλακείου Αθηνών, πως ουδεμία αναφορά γινόταν στη συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση. Λόγω της μη απόδειξης την ανάθεσης διαχείρισης της απαίτησης, η οποία απορρέει από την επίδικη σύμβαση, εξαφανίσθηκε, με την απόφαση του Δικαστηρίου, η εκδοθείσα διαταγή πληρωμής.
