Παράξενους δρόμους ακολουθεί η αριστερή συνταγματική σκέψη, από τότε που η κυβέρνηση έθεσε στο... χρονοντούλαπο της ιστορίας το αίτημα για διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας. Γιατί, μέσα από τους δρόμους αυτούς, συναντά έναν... αγαπημένο εχθρό, Ευάγγελο Βενιζέλο.
Στην πρόταση των τεσσάρων καθηγητών, που δόθηκε στη δημοσιότητα και αποτελεί τη βάση της συζήτησης για τη συνταγματική αναθεώρηση, διαπιστώνουμε ότι η «βλάσφημη» λέξη «διαχωρισμός» (κράτους - εκκλησίας) έχει δώσει τη θέση της στη «διακριτότητα».
Στο σχετικό εδάφιο, με τίτλο: «2ος άξονας: Διακριτότητα Κράτους-Εκκλησίας», βρίσκει κανείς μόνο τρεις προτάσεις για το θέμα:
«Καθιερώνεται πλήρως η διακριτότητα κράτους και εκκλησίας, με πλήρη σεβασμό στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τον ιστορικό της ρόλο.
Ρητή κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους, με αναγνώριση της Ορθοδοξίας ως ιστορικά επικρατούσας θρησκείας (άρθρο 3).
Κατοχύρωση της υποχρεωτικότητας του πολιτικού μόνον όρκου στις ορκωμοσίες των αιρετών του πολιτεύματος, των δικαστών και των λοιπών δημοσίων λειτουργών (άρθρο 13)».
Φαίνεται ότι οι τέσσερις καθηγητές του κυβερνητικού στρατοπέδου έχουν μελετήσει πολύ προσεκτικά τα σχετικά μαθήματα που έχει παραδώσει στο παρελθόν ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όταν εξηγούσε ότι δεν είναι απαραίτητη η συνταγματική κατοχύρωση του διαχωρισμού κράτους - εκκλησίας, επειδή έχουν «διακριτούς ρόλους».
Από τους «διακριτούς ρόλους» του Βενιζέλου, φθάσαμε λοιπόν σήμερα στη «διακριτότητα» κράτους - εκκλησίας. Άλλη μια σταθερή θέση της αριστεράς εγκαταλείφθηκε, αλλά αυτό δεν είναι έκπληξη. Όλοι είχαν αντιληφθεί ότι σε αυτό το συμβιβασμό οδηγούνται τα πράγματα, από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός αποφάσισε να θυσιάσει έναν υπουργό Παιδείας στο βωμό της διατήρησης καλών σχέσεων με την εκκλησία.
Από αυτό το σημείο, προφανώς, δεν υπήρχε επιστροφή στις πάγιες θέσεις της αριστεράς υπέρ του διαχωρισμού κράτους - εκκλησίας...