«Πλάτη» στην κυβερνητική πρωτοβουλία για δραστικές παρεμβάσεις στους τομείς όχι μόνο της κοινωνικής ασφάλισης με προμετωπίδα την κεφαλαιοποίηση των επικουρικών συντάξεων αλλά και στον «εξορθολογισμό» κοινωνικών επιδομάτων, μέσα από την ενοποίηση των περισσότερων εξ αυτών, παρέχει η έκθεση του ΟΟΣΑ για τις κοινωνικές δαπάνες.
Σύμφωνα με την έκθεση, οι κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα είναι πάνω από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ, 24% του ΑΕΠ (στοιχεία του 2019) έναντι 19,9%, με τη μερίδα του λέοντος, το 15,5% του ΑΕΠ, να καλύπτει τις συντάξεις για συντάξεις ενώ η αντίστοιχη συνταξιοδοτική δαπάνη της Ιταλίας είναι 15,6%.
Την ίδια ώρα ο μέσος όρος της συνταξιοδοτικής δαπάνης για τις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ είναι στο 7,8% με μεγάλες χώρες της Ευρώπης όπως η Γαλλία η συνταξιοδοτική δαπάνηση να ανέρχεται στο 13,6%.
Στην Ελλάδα, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της έκθεσης, στα 100 ευρώ που δαπανά το κράτος για κοινωνικές παροχές τα 62,7 ευρώ πάνε για συντάξεις και μόλις τα 15,3 ευρώ κατευθύνονται με τη μορφή επιδόματος στον υπόλοιπο ενεργό πληθυσμό.
Σύμφωνα με τους μελετητές, οι υψηλές δημόσιες δαπάνες για συντάξεις οφείλονται κατά κύριο λόγο στις σχετικά χαμηλές πραγματικές ηλικίες συνταξιοδότησης, στις σχετικά υψηλές συντάξεις ή ακόμη και στην αντίστοιχα σχετικά χαμηλές δαπάνες ιδιωτικών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων
Το πρόβλημα αναμένεται να είναι μεγαλύτερο, με την πάροδο των ετών και τη δραματική γήρανση του πληθυσμού καθώς θεωρείται δεδομένο ότι το δημογραφικό θα ασκήσει πιέσεις για αύξηση των κοινωνικών δαπανών, κυρίως ως προς σκέλος της υγειονομικής περίθαλψης και της εισοδηματικής στήριξης των συνταξιούχων.
Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ «δένουν» την τελική έκθεση Πισσαρίδη η οποία δεν περιορίζεται στο να εισηγείται παρεμβάσεις στις επικουρικές συντάξεις, αλλά επεκτείνεται και στις κύριες συντάξεις θέτοντας ως στρατηγικό στόχο της «μεταρρύθμισης» αυτό που έγινε και με τις προηγούμενες παρεμβάσεις, δηλαδή τη «σταδιακή αποκλιμάκωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης ως ποσοστού του ΑΕΠ και τη μείωση της επιχορήγησης από τον κρατικό προϋπολογισμό ως ποσοστό των συνολικών δαπανών του».
Πιο συγκεκριμένα, το σχέδιο Πισσαρίδη προτείνει την πλήρη κεφαλαιοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, την αναπροσαρμογή των κανόνων υπολογισμού της ανταποδοτικής κύριας σύνταξης ανάλογα με την ηλικία συνταξιοδότησης, τον εξορθολογισμό των κανόνων αναγνώρισης πλασματικών χρόνων ασφάλισης στην κατεύθυνση του περιορισμού και της κατάργησης των πρόωρων συντάξεων.