Το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη, έχει βάλει τη σφραγίδα του και στο προσφυγικό. Οι κεντρώες πολιτικές φθίνουν, καθώς έχουν δει το μερίδιο των ψήφων τους να καταρρέει. Η παρακμή του κέντρου έχει διαμορφωθεί εν μέρει από τη δική του παράλειψη να βρει πειστικές απαντήσεις, σε θέματα όπως η παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση και η ενσωμάτωση. Η αριστερά παίζει το ρητορικό χαρτί της άνευ όρων ενσωμάτωσης και η δεξιά παίζει το ρητορικό χαρτί της ασφάλειας.
Το απλό γεγονός είναι ότι τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη δεν θέλουν πραγματικά να καλωσορίσουν τους Μουσουλμάνους μετανάστες. Τούτο ήταν σαφές στην περίπτωση των χωρών με ζωηρά ακροδεξιά κόμματα και στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης με χριστιανικές εθνικιστικές κυβερνήσεις. Αλλά οι φιλελεύθερες πολιτικές ελίτ της δυτικής Ευρώπης, έχουν καταφέρει να μείνουν μακριά από το να παραδεχθούν, ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για συνεκτικές πολιτικές ασύλου και μετανάστευσης, είναι η δημόσια ανησυχία για το Ισλάμ. Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν υποδαυλίσει αυτούς τους φόβους, υποθάλποντας τη ξενοφοβία. Ως επί το πλείστον όμως, οι άνθρωποι σε όλο το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα παρέμειναν σιωπηλοί σχετικά με το θέμα.
Απέναντι σε ένα φόντο ασυνάρτητων και συγκεχυμένων σκέψεων, η Ευρώπη χρειάζεται μία νέα κεντρώα πολιτική. Θα πρέπει να στηρίζεται στο φιλελευθερισμό, ξεπερνώντας τόσο τη ξενοφοβία της άκρας δεξιάς όσο και τον ηθικό σχετικισμό της άκρας αριστεράς. Η δύναμη του κέντρου εξαρτάται από την ικανότητά του να δείξει πρακτικούς τρόπους για να ελιχθεί στις αναδυόμενες ευρωπαϊκές πολιτικές του φόβου. Μόνο τότε θα μπορέσει η Ευρώπη ανοιχτά και ειλικρινά, να καταπιαστεί με το πώς να εμπλακεί με τους πρόσφυγες και τη μετανάστευση, σε ένα μεταβαλλόμενο κόσμο.