Η τραγωδία του παλαιστινιακού άμαχου πληθυσμού στη Γάζα δεν είναι απλώς μια παράπλευρη συνέπεια της εγκληματικής πολιτικής της Χαμάς, η οποία κρατά σε μια ιδιότυπη ομηρία τον πληθυσμό που υποτίθεται ότι κυβερνούσε και όφειλε να προστατεύει. Για τους φανατικούς ισλαμιστές της Χαμάς και ιδιαίτερα τους σκληρούς της στρατιωτικής της πτέρυγας, που ουδείς γνωρίζει από κέντρο διευθύνονται, η ύπαρξη χιλιάδων «μαρτύρων» αποτελεί επιδίωξη, καθώς οι αθώοι νεκροί είναι μέρος της εκστρατείας της για τον αφανισμό του Ισραήλ.
Γράφει ο Βασίλης Τζήμας
Στη Δύση, από τους δρόμους της Αθήνας ως τα αμερικανικά πανεπιστήμια, έχει εκδηλωθεί ένα κύμα συμπάθειας στους αμάχους που σκοτώνονται κατά δεκάδες χιλιάδες. Οι πραγματικοί αριθμοί παραμένουν ανεπιβεβαίωτοι, αλλά είναι πολύ πιθανό ότι οι τοπικές αρχές που ελέγχονται από τη Χαμάς και δίνουν τα στατιστικά στοιχεία για τους θανάτους αμάχων, κρύβουν ότι μεγάλος αριθμός των νεκρών είναι μαχητές της τρομοκρατικής οργάνωσης για να μπορέσουν να δημιουργήσουν κύμα συμπαράστασης.
Δυστυχώς, αυτό το κύμα συμπάθειας στους αθώους Παλαιστινίους, με τον τρόπο που εκδηλώνεται, καταλήγει να ρίχνει νερό στον μύλο της ισλαμικής τρομοκρατίας της Χαμάς και της συμμαχίας αυταρχικών κρατών που την υποστηρίζουν, από το Ιράν μέχρι την Τουρκία και τη Ρωσία. Πολλοί δυσκολεύονται να διακρίνουν ανάμεσα στους Παλαιστινίους γενικά και στη Χαμάς, ειδικότερα, παρότι ακόμη και σε επίπεδο συμβόλων η διάκριση είναι σαφής: τα σύμβολα και η σημαία της Χαμάς είναι διαφορετικά από τη σημαία της Παλαιστίνης.
Η απολύτως θεμιτή υποστήριξη αμάχων που έχουν περιέλθει σε τραγική θέση δυστυχώς συγχέεται από πολλούς με την ανοχή στις φρικτές πρακτικές της Χαμάς, όπως ακριβώς θα ήθελε και η ηγεσία της τρομοκρατικής οργάνωσης. Η συμπαράσταση στους Παλαιστινίους καταλήγει να μετατρέπεται, χωρίς ίσως να το επιδιώκουν όσοι στη Δύση κινητοποιούνται, σε συμπαράσταση στη Χαμάς και σε ανοχή στα εγκλήματά της.
Οι κραυγές κατά του Ισραήλ, του μοναδικού δημοκρατικού κράτους σε μια μεγάλη περιοχή αυταρχικών και ισλαμιστικών καθεστώτων, το οποίο δίνει εδώ και σχεδόν οκτώ δεκαετίες διαρκή αγώνα για την επιβίωσή του, μπορεί να αντανακλούν μια εύλογη αγωνία για τα θλιβερά αποτελέσματα των στρατιωτικών του επιχειρήσεων στον άμαχο πληθυσμό.
Ταυτόχρονα, όμως, η πολιτική καταδίκη του Ισραήλ, μια καταδίκη που διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς τον αντισημιτισμό, είναι ακριβώς αυτό που ήθελε εξαρχής η Χαμάς και δεν μπορούσε να το επιτύχει σε άλλες συνθήκες: να αποδυναμωθεί πολιτικά το Ισραήλ και να υποστηριχθούν εμμέσως οι δικές της πολιτικές θέσεις που συνοψίζονται στο απλό «να διαλυθεί το Ισραήλ, θάνατος στους Εβραίους».
Όσοι στη Δύση στρέφονται κατά του Ισραήλ, ζητώντας να δοθεί τέλος στην τραγωδία των αμάχων της Γάζας, αποδίδουν ευθύνες για όλα στο Ισραήλ, ξεχνώντας κάτι πολύ απλό: Αν η Χαμάς ενδιαφερόταν στο ελάχιστον για τον παλαιστινιακό πληθυσμό που μέχρι πρόσφατα διοικούσε δικτατορικά (νίκησε σε εκλογές το 2006 και έκτοτε τις κατήργησε), δεν θα έπρεπε να απελευθερώσει χωρίς όρους τους αθώους Ισραηλινούς ομήρους και να κηρύξει μονομερώς τον τερματισμό των εχθροπραξιών από την πλευρά της;
Γιατί επιμένει, ενώ είναι προφανές ότι δεν μπορεί να επικρατήσει έναντι του πανίσχυρου στρατού του Ισραήλ, να συνεχίζει αυτόν τον πόλεμο, αδιαφορώντας για τους αμάχους που σκοτώνονται καθημερινά;
Γιατί οι ευαίσθητοι πολίτες της Δύσης, αντί να κινητοποιούνται για να καλέσουν τη Χαμάς να δώσει τέλος σε αυτή τη βαρβαρότητα, ζητούν από το Ισραήλ να καταθέσει τα όπλα, κάτι που βέβαια θα επέτρεπε στη Χαμάς να διακηρύξει ότι νίκησε τον προαιώνιο εχθρό με το αίμα των «μαρτύρων» και να συνεχίσει την εκστρατεία της για τη διάλυση του ισραηλινού κράτους, με ακόμη περισσότερους μουσουλμάνους να τάσσονται στο πλευρό της;
Δυστυχώς, πολλοί στη Δύση, αν δεν συμπλέουν συνειδητά με την πολιτική ατζέντα μιας από τις πιο επικίνδυνες ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις που έχουν εμφανισθεί, έχουν καταλήξει να γίνονται οι χρήσιμοι ηλίθιοι της προπαγάνδας της Χαμάς και των καθεστώτων που την υποστηρίζουν. Η συμπαράσταση στους αθώους της Γάζας, όταν δεν προτάσσεται η καταδίκη της Χαμάς καταλήγει να ισοδυναμεί πολιτικά με υποστήριξη της Χαμάς!
Το σχέδιο της Χαμάς
Είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς πλήρως πώς σκέφθηκαν οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς για να οργανώσουν την πρωτοφανή για το Ισραήλ σφαγή της 7ης Οκτωβρίου 2023, όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 1.200 άμαχοι και βρέθηκαν σε ομηρεία 253, εκ των οποίων εξακολουθούν να κρατούνται από τη Χαμάς 125. Ούτε γνωρίζουμε βέβαια πώς ακριβώς επηρέασαν στην κατεύθυνση αυτής της βάρβαρης τρομοκρατικής επίθεσης εξωτερικοί παράγοντες, όπως το Ιράν, που σταθερά υποστηρίζει τη Χαμάς αλλά δεν είναι γνωστό αν είχε συμφωνήσει εκ των προτέρων με την επίθεση, η Τουρκία ή η Ρωσία.
Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου δεν ήταν απλώς μία από τις αμέτρητες τρομοκρατικές ενέργειες που έχει οργανώσει εντός του Ισραήλ η Χαμάς από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα. Ήταν μια επίθεση εναντίον αμάχων, που δολοφονήθηκαν με μοναδική αγριότητα μέσα στα σπίτια τους ή -κατά τραγική ειρωνεία- σε μουσικό φεστιβάλ υπέρ της ειρήνης. Ήταν η 11η Σεπτεμβρίου του Ισραήλ, με τη Χαμάς να προσπαθεί να αποδείξει ότι έχει τη στρατιωτική δυνατότητα να επιφέρει καταστροφικά πλήγματα μέσα στην ισραηλινή επικράτεια, παρακάμπτοντας το πανίσχυρο σύμπλεγμα ασφάλειας του Ισραήλ.
Γιατί έγινε αυτό το χτύπημα; Γιατί έγινε τώρα; Γνωρίζουμε ότι για τη Χαμάς, όπως και τον μεγάλο προστάτη της, το Ιράν, η εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ με τις αραβικές μοναρχίες του Κόλπου, που άρχισε με τις Συμφωνίες του Αβραάμ, ήταν η μεγαλύτερη απειλή. Πριν το μακελειό της 7ης Οκτωβρίου, η Σαουδική Αραβία ήταν έτοιμη να αναγνωρίσει το Ισραήλ και να αρχίσει διπλωματικές σχέσεις. Τα αραβικά καθεστώτα δεν είναι διατεθειμένα πλέον να συνεχίσουν να εξαρτούν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ από τη διευθέτηση του παλαιστινιακού, γνωρίζοντας βέβαια πολύ καλά ότι η Χαμάς ποτέ δεν θα μπει σε διαπραγμάτευση με το Ισραήλ, αφού ο μοναδικός στόχος της είναι η καταστροφή του και η κατάληψη των εδαφών του.
Με την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, η Χαμάς ήθελε να πετύχει πολλαπλούς στόχους. Να δείξει ότι εξακολουθεί να διαθέτει ισχύ επαρκή για να χτυπήσει το Ισραήλ, για να αναδειχθεί ως ηγετική δύναμη στις αραβικές μάζες. Να προκαλέσει μια τόσο συντριπτική στρατιωτική απάντηση του Ισραήλ, που θα έφερνε την ευρύτερη περιοχή σε μια πολεμική αναμέτρηση όλων των ομάδων που υποστηρίζονται από το Ιράν (Χεζμπολά στον Λίβανο, Χούθι στην Υεμένη) με το Ισραήλ και τη Δύση, ακυρώνοντας όλες τις προσπάθειες προσέγγισης του Ισραήλ με αραβικά καθεστώτα. Παράλληλα, η ενεργοποίηση των Χούθι με επιθέσεις σε καράβια που διέρχονται την Ερυθρά Θάλασσα δίνει ένα ισχυρό χτύπημα στο παγκόσμιο εμπόριο -χωρίς, περιέργως, να διαμαρτύρονται οι πολίτες της Δύσης ή τα οργανωμένα φοιτητικά κινήματα.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι άμαχοι Παλαιστίνιοι, πολλοί από τους οποίους αρχικά πανηγύρισαν για το μακελειό της 7ης Οκτωβρίου, χρησιμοποιούνται κυνικά από τη Χαμάς σαν στρατιωτική και πολιτική ασπίδα. Ακόμη και ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, που είναι γνωστό ότι φοβάται τους εξτρεμιστές και αποφεύγει να συγκρούεται μαζί τους, έφθασε στο σημείο να κατηγορήσει δημόσια της Χαμάς ότι «έδωσε το πρόσχημα» με τη δράση της στο Ισραήλ για να επιτεθεί στη Λωρίδα της Γάζας.
Η στρατηγική της Χαμάς εδώ και πολλά χρόνια ήταν γνωστή στις αρχές του Ισραήλ, που όμως δεν παρενέβαιναν, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει απειλή που δεν μπορούν να αποτρέψουν οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας.
Η Χαμάς επί σειρά ετών έκλεβε τη διεθνή βοήθεια για τον πληθυσμό της Γάζας όχι μόνο για να εξοπλίζεται, αλλά και για να δημιουργεί ένα αχανές δίκτυο σηράγγων κάτω από τις αστικές περιοχές της Γάζας. Ήταν σαφές ότι ήθελε να χρησιμοποιεί τους αμάχους σαν ασπίδα των στρατιωτικών δομών της, κάνοντας αδύνατο να πραγματοποιήσει μια ευρεία στρατιωτική επιχείρηση το Ισραήλ χωρίς μεγάλο αριθμό παράπλευρων απωλειών αμάχων.
Για τη Χαμάς, όμως, οι «μάρτυρες» που η ίδια δημιουργεί με αυτή την τακτική αποτελούν πανίσχυρο πολιτικό όπλο: αρχικά ξεσηκώνονται υπέρ των Παλαιστινίων οι αραβικές και μουσουλμανικές μάζες, στη συνέχεια η κοινή γνώμη της Δύσης και μέσα από αυτή την αρρωστημένη διαδικασία η οργάνωση που αντιμετωπιζόταν ως τρομοκρατική αποκτά μια διεθνή νομιμοποίηση, αφού πλέον ελάχιστοι συζητούν για τα φρικτά εγκλήματα της 7ης Οκτωβρίου και οι πιέσεις στρέφονται στο Ισραήλ.
Η νέα κρίση στη Μέση Ανατολή, που άρχισε κατά σύμπτωση την ημέρα των γενεθλίων του Πούτιν, είναι ένα δώρο για πολλούς «παίκτες» που αντιστρατεύονται τη Δύση και τις δημοκρατικές αξίες της. Η Ρωσία ανοικτά υποστηρίζει διαχρονικά τη Χαμάς και πλέον βλέπει ότι αποτελεί ένα θαυμάσιο αποσταθεροποιητικό παράγοντα που της έδωσε την ευκαιρία να εκτρέψει την προσοχή της Δύσης και ευρύτερα της διεθνούς κοινότητας μακριά από τον παράνομο και βάρβαρο πόλεμό της στην Ουκρανία.
Το Ιράν βλέπει τη Χαμάς ως ένα πολύτιμο εργαλείο για την πρόκληση φθοράς στο Ισραήλ και η 7η Οκτωβρίου του έδωσε την ευκαιρία να προσπαθήσει να παίξει εντός του μουσουλμανικού κόσμου την ηγετική δύναμη κατά του Ισραήλ. Η Τουρκία του Ερντογάν παίζει το δικό της παιχνίδι για την ηγεσία του μουσουλμανικού κόσμου και υποστηρίζει τη Χαμάς με επιδεικτικό τρόπο -στη συνάντηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο Ερντογάν δεν δίστασε να πει ότι 1.000 μαχητές της Χαμάς βρίσκονται σε νοσοκομεία της Τουρκίας.
Κάθε πολίτης δυτικής χώρας που σπεύδει να καταδικάζει το Ισραήλ, χωρίς να αναγνωρίζει την αλήθεια για τη Χαμάς και να καταδικάζει τα εγκλήματά της, θα πρέπει να δει τα όρια ανάμεσα στην υποστήριξη αμάχων και στην ανοχή ή υποστήριξη αδίστακτων τρομοκρατών. Τρομοκρατών που έχουν την υποστήριξη ορισμένων από τα πιο καταπιεστικά, αυταρχικά καθεστώτα του πλανήτη.
