Oλα δείχνουν ότι το 2017 θα είναι η πιο κρίσιμη χρονιά για το μέλλον της ΕΕ. Πολλά καυτά μέτωπα είναι άνοικτά, μεταξύ των χωρών-μελών υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές απόψεων, οι ευρωσκεπτικιστές κερδίζουν έδαφος. Η διαχείριση του Brexit, το εύφλεκτο περιβάλλον στην Ιταλία μετά το πρόσφατο Δημοψήφισμα ,το ελληνικό ζήτημα το οποίο δεν αποκλείεται να θυμίσει μέρες του παρελθόντος είναι ήδη δισεπίλυτα προβλήματα. Και φυσικά οι εκλογές.
Το επόμενο έτος, οι εθνικές εκλογές στην Γαλλία, την Γερμανία και την Ολλανδία, θα θέσουν σε δοκιμασία το ευρωπαϊκό μέλλον. Και αυτό διότι μπορεί να επηρεάσει την στάση που θα κρατήσουν οι κυβερνήσεις κατα την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Σ' αυτο το "ανακάτεμα" οι λαϊκιστές θα έχουν σίγουρα σημαντική συμβολή, καθώς είτε άμεσα είτε έμμεσα αποτελούν μία πολιτική πραγματικότητα. Αυτό άλλωστε το διαπιστώνει κανείς αν ρίξει μία ματιά στον εκλογικό χάρτη του 2017.
Τον Μάρτιο οι Ολλανδοί ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες για τις βουλευτικές εκλογές. Ο ένθερμος αντι-ισλαμιστής Geert Wilders και το ακροδεξιό Κόμμα του της Ελευθερίας, κατά πάσα πιθανότητα θα διαγωνιστούν στήθος με στήθος με τον νυν πρωθυπουργό Mark Rutte και το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα.
Στη συνέχεια, τον Απρίλιο και τον Μάιο, η Γαλλία θα εκλέξει τον νέο πρόεδρο μετά από δύο γύρους ψηφοφορίας. Η Marine Le Pen, η ηγέτις του ακροδεξιού κόμματος Εθνικό Μέτωπο, θα αναδυθεί πιθανώς ως μια από τους δύο κορυφαίους υποψηφίους στον πρώτο γύρο, πιθανότατα απέναντι στον κεντροδεξιό Φρανσουά Φιγιόν του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στον τελικό γύρο.
Τέλος, τον Σεπτέμβριο, η Γερμανία θα διενεργήσει κοινοβουλευτικές εκλογές. Η Άνγκελα Μέρκελ επιδιώκει μια τέταρτη θητεία ως καγκελάριος και αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο ότι, για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας, ένα ακροδεξιό κόμμα -το «Εναλλακτική για την Γερμανία» - θα εισέλθει στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο.
Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να αγνοεί τους λαϊκιστές που βρίσκονται ήδη στην εξουσία, όπως ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν και ο Γιάροσλαβ Καζίνσκι, ο επικεφαλής του κυβερνώντος κόμματος του «Νόμου και της Δικαιοσύνης» της Πολωνίας (PiS) και de facto ηγέτης της χώρας.