Όταν το ευρώ δημιουργήθηκε το 1999, όχι μόνο οι Έλληνες δανείζονταν όπως οι Γερμανοί, αλλά όλων οι τράπεζες δανείζονταν και δάνειζαν σε αυτό που ήταν ουσιαστικά ένα φτηνό ξένο νόμισμα. Και με σούπερ-χαμηλά επιτόκια, οι χώρες φώναζαν για να μπουν στο ευρώ, καθώς με μία πιστωτική έκρηξη σε εξέλιξη σε ολόκληρη την ήπειρο, είχε νόημα για τις εθνικές τράπεζες να επεκτείνουν τον ιδιωτικό δανεισμό όσο περισσότερο μπορούσε να φθάσει το ευρώ.
Οπότε τα ίχνη των περιουσιακών στοιχείων των ευρωπαϊκών τραπεζών (δάνεια και λοιπά στοιχεία ενεργητικού) επεκτάθηκαν μαζικά σε όλη την πρώτη δεκαετία του ευρώ, ιδίως στην ευρωπαϊκή περιφέρεια. Πράγματι, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, από το 2010 όταν ξέσπασε η κρίση, οι γαλλικές τράπεζες κρατούσαν το ισοδύναμο των περίπου 465 δισεκατομμυρίων ευρώ σε λεγόμενα απομειωμένα περιφερειακά περιουσιακά στοιχεία (impaired periphery assets), ενώ οι γερμανικές τράπεζες είχαν 493 δισεκατομμύρια στα βιβλία τους. Μόνο ένα μικρό μέρος αυτών των απομειωμένων περιουσιακών στοιχείων ήταν ελληνικά και εδώ είναι το πρόβλημα: Η Ελλάδα μετρούσε μέχρι το 2% της ευρωζώνης το 2010 και το αναθεωρημένο έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ελλάδας εκείνη τη χρονιά ήταν στο 15% του ΑΕΠ της χώρας, που είναι το 0,3% της οικονομίας της ευρωζώνης. Με άλλα λόγια, το ελληνικό έλλειμμα ήταν ίσο με ένα λάθος στρογγυλοποίησης.Δεν υπήρχε, λόγος πανικού. Εκτός αν, φυσικά, οι άνθρωποι που κατείχαν ελληνικά χρέη, αυτές οι μεγάλες τράπεζες στον πυρήνα της ευρωζώνης, είχαν, κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, διπλασιάσει το μέγεθός τους (από την άποψη των στοιχείων του ενεργητικού) -και με επιχειρησιακούς δείκτες μόχλευσης (ενεργητικό προς παθητικό) διπλάσιους- σε σχέση με τους «πολύ μεγάλους για να χρεοκοπήσουν» . Σε έναν τέτοιο υπερ-μοχλευμένο κόσμο, αν η Ελλάδα πτώχευε, οι εν λόγω τράπεζες θα έπρεπε να πωλήσουν άλλα παρόμοια κρατικά στοιχεία ενεργητικού για την κάλυψη των ζημιών. Αλλά αν όλα αυτά τα συμβόλαια πώλησης έβγαιναν μονομιάς στην αγορά θα προκαλούσαν τραπεζικό πανικό σε όλες τις αγορές ομολόγων της ευρωζώνης, ο οποίος [πανικός] θα μπορούσε να εξαλείψει τις τράπεζες του ευρωπαϊκού πυρήνα .
Είναι σαφές ότι κάτι έπρεπε να γίνει για να σταματήσει η σήψη και αυτό το κάτι ήταν το πρόγραμμα της τρόικας για την Ελλάδα , το οποίο πέτυχε να σταματήσει τον πανικό στην αγορά ομολόγων –κρατώντας την Ελλάδα μέσα στο σύστημα και τις αποδόσεις των ομολόγων χαμηλά- με κόστος να γίνει το ένα τέταρτο των Ελλήνων άνεργοι . Συνεπώς, η οικονομία της Ελλάδας μετρά πλέον ακόμα λιγότερο εντός της ευρωζώνης και η αντιπαράθεση των τελευταίων μηνών ήταν για τη φορολογία και το μίγμα των δαπανών για μερικά δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί τότε, δεν υπήρχε καμία συμφωνία για την Ελλάδα, ειδικά όταν οι έρευνες του ίδιου του ΔΝΤ έχουν πει ότι αυτές οι πολιτικές είναι στην καλύτερη περίπτωση αντιπαραγωγικές; Και πώς μία τόσο μικρή οικονομία κατάφερε να δημιουργήσει μία τέτοια θανάσιμη απειλή για το ευρώ;
Πηγή: premium.paratiritis.gr
