Ένας βασικός κανόνας: προσπαθήστε να ξεχωρίσετε από αυτά που ακούτε και διαβάζετε για την έξοδο στις αγορές, κάνοντας μια διάκριση ανάμεσα σε σχόλια που υπαγορεύονται από κάθε λογής πολιτικές σκοπιμότητες ή προσωπικές εμπάθειες και σε σχόλια που προσεγγίζουν το θέμα από οικονομική/επενδυτική σκοπιά.
Αν κάνετε επενδυτικές επιλογές με βάση την πρώτη κατηγορία σχολίων, θα πουλήσετε όλες τις μετοχές σας ή δεν θα αγοράσετε νέες και θα χάσετε λεφτά.
Ανεξάρτητα αν σας/μας αρέσει ο Τσίπρας, ο Κυριάκος ή θεια μου η Μαριγώ, η απλή οικονομική αληθεια είναι ότι η Ελλάδα ξαναμπήκε στο κύκλωμα των αγορών ύστερα από μια χρεοκοπία/κατάρρευση.
Το ρίσκο πτώχευσης, όπως συνάγεται από τα CDS 5ετίας, είναι μόλις 30% σήμερα, που είναι και η χαμηλότερη τιμή από τότε που άρχισε η κρίση.
Αμερικανικά funds (κερδοσκοπικά και πιο συντηρητικά) "σκούπισαν" την έκδοση ομολόγων.
Ο άνθρωπος που είχε πει το 1998 ότι ήταν "φούσκα" το ελληνικό χρηματιστήριο και θεωρείται "γκουρού" αναλυτής των αναδυόμενων αγορών έχει υπερδιπλασιάσει τη στάθμιση της Ελλάδας στο συνιστώμενο χαρτοφυλάκιό του (αναφέρομαι στον Τζον Λόμαξ της HSBC), δηλαδή συνιστά αύξηση τοποθετήσεων.
Εν ολίγοις, το διεθνές κεφάλαιο, που πάντα θησαυρίζει σε περιόδους μετάβασης οικονομιών από την καταστροφή στην ανάκαμψη, ετοιμάζεται να κάνει πάρτι στις ελληνικές αγορές ομολόγων και μετοχών.
Όποια άποψη και αν έχετε για τον Τσίπρα ή την κακιά μας ώρα γενικότερα, μην την αφήσετε να θολώσει τα επενδυτικά σας κριτήρια, γιατί άλλη μια φορά θα βγείτε χαμένοι και θα μονολογείτε: "μας τα πήραν τα χαρτιά, πατριώτη".
Υ.Γ. Όσοι πάλι είστε άφραγκοι και δεν μπορείτε να μαζέψετε χαρτάκια για να βγάλετε μεροκάματο, μπορείτε να περιμένετε, με βάση τη γνωστή, άνιση κατανομή πλούτου στον παγκόσμιο καπιταλισμό, ότι από το τεράστιο γεύμα των διεθνών επενδυτικών κεφαλαίων θα πέσει κάποιο ψίχουλο και στο δικό σας πιάτο, με τη μορφή αυξημένου ρυθμού ανάπτυξης, νέων (κακοπληρωμένων) θέσεων εργασίας κ.λπ. Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα και προσπαθώ να τα περιγράψω χωρίς πολιτικούς/ιδεολογικούς χρωματισμούς.
Σε πολλούς δεν αρέσει αυτή η κατανομή πλούτου (κι εγώ μαζί σας!) αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και αυτή θα είναι μέχρι να τη σαρώσει η παγκόσμια επανάσταση, γύρω στο έτος 4.812 μ.Χ.
Νώντας Χαλδούπης