Το τελευταίο καιρό η ρητορεία του κ. Ερντογάν για την συνθήκη της Λωζάνης έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια και ακόμα περισσότερες ερμηνείες. Το σίγουρο όμως είναι ότι η ρητορική αυτή, που αναπτύχθηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα έχει πολλαπλές επιπτώσεις όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό της Τουρκίας και επηρεάζει τις σχέσεις του Τούρκου προέδρου με τον τουρκικό στρατό.Τους τελευταίους μήνες, το έργο του Ερντογάν ήταν να εξαλείψει αυτή την αυτονομία χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την αποτελεσματικότητα του στρατού.
Ως φρουρός του κοσμικού κράτους της Τουρκίας, ο στρατός ποτέ δεν εμπιστεύτηκε τους πολιτικούς αρκετά για να υποταχθεί πλήρως σε αυτούς. Οι παρεμβάσεις του στρατού στην πολιτική το 1960, το 1971, το 1980 και το 1997 είχαν στόχο την προστασία της δημοκρατίας από ό, τι οι στρατηγοί έβλεπαν ως βλαβερές προθέσεις των Τούρκων πολιτικών. Ιστορικά, ο στρατός επίσης λειτουργούσε χωρίς πολλή πολιτική εποπτεία: Μετά από κάθε πραξικόπημα, οι στρατηγοί φρόντιζαν να επεκτείνουν την αυτονομία τους με το πέρασμα νέων νόμων και κανονισμών.
Ο Ερντογάν, στον χειρισμό του επί των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας επιχειρεί να εξισορροπήσει δύο συγκρουόμενες επιταγές. Από την μια πλευρά, ο πρόεδρος πρέπει να ανοικοδομήσει έναν διαλυμένο στρατό σε έναν ισχυρό και ιδιαιτέρως σεβαστό θεσμό που να μπορεί να προβάλει ισχύ και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις ασφαλείας (τις κουρδικές αποσχιστικές τάσεις , την τρομοκρατία του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους ή ISIS) . Από την άλλη, πρέπει να εξασφαλίσει ότι ο στρατός θα υποκύψει στην δική του εξουσία. Στην εξισορρόπηση αυτών των απαιτήσεων, θα εξαρτηθεί από μια βραχυπρόθεσμη συμμαχία μεταξύ της δικής του ισλαμιστικής κυβέρνησης και των κοσμικών υπερεθνικιστών στοιχείων στον στρατό και την κοινωνία της Τουρκίας: Ένας γάμος ευκολίας που τελικά θα απομειώσει τις προοπτικές για ειρήνευση μεταξύ Άγκυρας και Κουρδικού Εργατικού Κόμματος ( ΡΚΚ) και θα μπορούσε να ενθαρρύνει την Τουρκία να απομακρυνθεί από την Δύση και να στραφεί προς την Κίνα, το Ιράν και την Ρωσία.
