Έχουμε δει κατά καιρούς δημόσια πρόσωπα, που ενοχλούνται, δικαίως ή αδίκως, από δημοσιεύματα στον Τύπο να προσπαθούν να «φιμώσουν» δημοσιογράφους με δύο μεθόδους: μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση, όπου ζητείται σύλληψη δημοσιογράφων με την αυτόφωρη διαδικασία, με βάση νόμο του Μεταξά και οι αγωγές εναντίον δημοσιογράφων, όπου ζητούνται εξωπραγματικά υψηλά ποσά, με στόχο όχι τη δίκαιη ικανοποίηση του ενάγοντος, αλλά την οικονομική εξόντωση του εναγόμενου.
Η Επιτροπή Ανταγωνισμού κάνει, όμως, ένα (επικίνδυνο) βήμα παρακάτω: με μια αγωγή εναντίον απλού πολίτη και όχι δημοσιογράφου, αξιώνει αποζημίωση 500.000 ευρώ για την προσβολή της φήμης της από σχόλια που αναρτήθηκαν στο blog του. Ο απλός αυτό πολίτης είναι ο (οικονομικά κατεστραμμένος) βιβλιοπώλης, Γιώργος Φλωράς, ο οποίος είχε καταγγείλει στην Επιτροπή τη δράση καρτέλ στο χώρο του βιβλίου, δικαιώθηκε με τεράστια χρονική καθυστέρηση, κατόπιν έρευνας από την Επιτροπή και κέρδισε δικαστικά αποζημίωση 500.000 ευρώ, επειδή ακριβώς καθυστέρησε αδικαιολόγητα η διερεύνηση των καταγγελιών του.
Η ουσία της υπόθεσης έχει μικρή σημασία. Μπορεί, πράγματι, ο κ. Φλωράς να άσκησε κριτική με υπερβολικό τρόπο, ή να μην αληθεύουν ορισμένες από τις πληροφορίες που δημοσίευσε (ο ίδιος το αναγνώρισε και κατέβασε από το blog αρκετά δημοσιεύματα). Πιθανόν το κύρος της Επιτροπής ή του προέδρου της, αρεοπαγίτη επί τιμή, Δημήτρη Κυριτσάκη, να προσβλήθηκε σε κάποιο βαθμό, αν και είναι δύσκολο να δεχθεί κανείς στα σοβαρά ότι ένα προσωπικό blog, χαμένο μέσα στον ωκεανό του διαδικτύου, μπορεί να προκάλεσε τέτοια βλάβη στο κύρος μιας αρχής, ώστε να δικαιολογείται ένα αίτημα για αποζημίωση 500.000 ευρώ.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία σε αυτή την υπόθεση, από την οπτική γωνία κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για την ελευθερία του λόγου σε αυτή τη χώρα, είναι ότι για πρώτη φορά μια δημόσια αρχή αντιδρά με τέτοιο τρόπο στην κριτική που ασκεί ένας απλός πολίτης. Και αξιώνει μια εξοντωτική για τον πολίτη αποζημίωση, με προφανή στόχο όχι να ικανοποιηθεί δίκαια για κάποια βλάβη που προκλήθηκε, αλλά να σιγήσει για πάντα μια ενοχλητική φωνή (επαναλαμβάνουμε: όχι δημοσιογράφου, αλλά απλού πολίτη) και να παραδειγματισθούν όσοι θελήσουν στο μέλλον να πουν ή να γράψουν μια κουβέντα παραπάνω για δημόσιους λειτουργούς, ή αρχές.
Η νομολογία που θα δημιουργηθεί εάν δικαιωθεί η Επιτροπή Ανταγωνισμού σε αυτή την υπόθεση θα είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια του φιλελεύθερου, δημοκρατικού καθεστώτος, που θέλουμε να λέμε ότι υπάρχει στην Ελλάδα από το 1974: κάθε πολίτης που θα στραφεί εναντίον οποιασδήποτε δημόσιας αρχής, με ένα κείμενο στον αχανή χώρο του διαδικτύου, θα διατρέχει τον κίνδυνο να εξοντωθεί οικονομικά από τη θιγόμενη αρχή. Οι δικαστές έχουν χρέος να σταματήσουν αυτή την επικίνδυνα ολισθηρή πορεία για τη δημοκρατία και να απορρίψουν την άθλια αγωγή της Επιτροπής Ανταγωνισμού!
