Οι Άγγλοι αρχαιολόγοι του δέκατου έβδομου αιώνα πίστευαν ότι το Στόουνχεντζ χτίστηκε από Κέλτες Δρυίδες. Βασίζονταν στην παλαιότερη γραπτή ιστορία που είχαν: την αφήγηση του Ιουλίου Καίσαρα για τις δύο ανεπιτυχείς εισβολές του στη Βρετανία το 54 και το 55 π.Χ. Ο Καίσαρας είχε πει ότι οι ντόπιοι ιερείς ονομάζονταν Δρυίδες. Ο Τζον Όμπρεϊ (1626–1697) και ο Ουίλιαμ Στάκελεϊ (1687–1765) εδραίωσαν τη σύνδεση μεταξύ του Στόουνχεντζ και των Δρυλιδων, ενώ ο αυτοαποκαλούμενος βάρδος Έντουαρντ Ουίλιαμς (1747–1826), ο οποίος άλλαξε το όνομά του σε Ιόλο Μόργκαναγκ, εφηύρε «αυθεντικά» Δρυιδικά τελετουργικά.
Ο Δρυιδισμός έχει προχωρήσει πολύ από τότε. Το 2010, το The Druid Network συμπεριλήφθηκε ως φιλανθρωπικό ίδρυμα στην Αγγλία και την Ουαλία, σηματοδοτώντας ουσιαστικά την επίσημη αναγνώριση του Δρυιδισμού ως θρησκείας (74.000 αυτοαποκαλούνταν Δρυίδες σε μια πρόσφατη απογραφή.) Η ιστορικός Κάρολ Μ. Κιούζακ θεωρεί τον Δρυϊδισμό ένα από τα "κλαδιά του δέντρου" του νεο-παγανισμού ή/και του "νεοεποχισμού", που αναπτύχθηκε με πάρα πολλούς τρόπους τον εικοστό αιώνα . Ο σύγχρονος Δρυϊδισμός εντάσσεται σε αυτό που η Κιούζακ αποκαλεί «ελεύθερη πνευματική αγορά» της εποχής μας.
Όμως, υπάρχει μια αποσύνδεση εδώ. Ενώ στη λαϊκή φαντασία, το Στόουνχεντζ και ο Δρυϊδισμός πάνε τώρα μαζί "φούστα - μπλούζα", ιστορικά, το Στόουνχεντζ είναι προϊόν της νεολιθικής Βρετανίας και προϋπήρχε του Καίσαρα κατά χιλιάδες χρόνια. Δεν είχε καμία σχέση με τους Δρυίδες και σίγουρα καμία σχέση με τον σύγχρονο Δρυϊδισμό.
«Η ψευδής συσχέτιση του Στόουνχεντζ με τους Δρυίδες έχει παραμείνει μέχρι σήμερα», γράφει η Κιούζακ, «και έχει γίνει μια μορφή λαογραφίας ή λαϊκής μνήμης, που επέτρεψε στους σύγχρονους Δρυίδες να αποκτήσουν πρόσβαση και έναν βαθμό σεβασμού στις αλληλεπιδράσεις τους με το Στόουνχεντζ και άλλες μεγαλιθικές τοποθεσίες».
Εν τω μεταξύ, οι αρχαιολόγοι συνεχίζουν να εξερευνούν τους αιώνες κατασκευής στο Στόουνχεντζ και σε άλλες τοποθεσίες, όπως τα Τείχη του Ντάρινγκτον και τη Λεωφόρο που συνδέει το Στόουνχεντζ με τον ποταμό Έιβον. Οι Νεολιθικοί Βρετανοί φαίνεται ότι συγκεντρώθηκαν -μερικοί ερχόμενοι ακόμα και από 180 μίλια μακριά- για να μετατρέψουν το Στόουνχεντζ σε αυτό το δαχτυλίδι των γιγάντιων λίθων που γνωρίζουμε σήμερα.
Τα ερωτήματα σχετικά με την κατασκευή του και τη χρονολογία συνεχίζονται, αλλά η τρέχουσα αρχαιολογική σκέψη κυριαρχείται από ευρήματα και αναλύσεις του έργου Stonehenge Riverside του 2004–2009. Οι έρευνες και οι ανασκαφές του εν λόγω εγχειρήματος αποτέλεσαν τις πρώτες σημαντικές αρχαιολογικές εξερευνήσεις του Στόουνχεντζ και των περιχώρων από τη δεκαετία του 1980.
Οι αρχαιολόγοι του έργου υποθέτουν ότι το Στόουνχεντζ ήταν ένα μακροχρόνιο νεκροταφείο αποτεφρωμένων λειψάνων, με τα Τείχη του Ντάρινγκτον να χρησιμεύουν ως κατοικίες και τόπος εορτασμών για τους κατασκευαστές του.