Μετά από 70 χρόνια ζωής και αμφισβητούμενης δράσης, η οποία προκαλέσει έντονες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο, το ΔΝΤ βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ο ρόλος του τα επόμενα χρόνια μπορεί να αλλάξει και να περιορισθεί σε περιοχές του τρίτου κόσμου και σε αναπτυσσόμενες χώρες. Καταλύτης αποδεικνύεται η ελληνική κρίση, όπου η ανάμειξη του Ταμείου δεν απέφερε θετικά αποτελέσματα, ενώ παράλληλα δυσχέρανε τη χάραξη και την υλοποίηση ευρωπαίκής πολιτικής.
Χθες το Ταμείο είχε τα εβδομηκοστά του γενέθλια. Η επέτειος αυτή δεν γιορτάσθηκε πουθενά. Κανένας δεν έχει να πεί έναν «καλό λόγο» για το ΔΝΤ – παρά μόνο όταν το χρειάζεται για να προωθήσει τις δικές του επιλογές, όπως τώρα ο Σόιμπλε, που θεωρεί απαραίτητη τη συμμετοχή του για να συνεχισθεί το ελληνικό πρόγραμμα.
Από την 1η Μαρτίου του 1947 που ιδρύθηκε το ΔΝΤ, πολλά έχουν αλλάξει όσον αφορά τη διαχείριση οικονομικών κρίσεων και των συναλλαγματικών ισοτιμιών, που ήταν ο αρχικός σκοπός του Ταμείου. Παράλληλα ενισχύονται οι σκέψεις για τη δημιουργία περιφερειακών ταμείων που θα το υποκαταστήσουν.
Στο θέμα αυτό αναφέρεται διεξοδικά η Deutsche Welle, με αφορμή και το γεγονός ότι το ΔΝΤ βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της καθημερινής ειδησεογραφίας στην Ευρώπη, λόγω του ρόλου του Ταμείου στην αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος.
Όπως επισημαίνεται στην ανάλυση, το ΔΝΤ ιδρύθηκε με στόχο είναι να δρα ως εγγυητής της σταθερότητας των αγορών (και των συναλλαγματικών ισοτιμιών), ώστε να μην επαναληφθούν οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις της δεκαετίας του 1920 και του 1930, οι οποίες εν μέρει ήταν συνυπεύθυνες για το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Όμως ο ρόλος του ως «πυροσβέστη» στην κρίση χρέους στην ευρωζώνη φαίνεται να τελειώνει. Παράλληλα κερδίζουν έδαφος οι σκέψεις για την ίδρυση ενός αντίστοιχου Ευρωπαϊκού Ταμείου Σταθερότητας. Παλαιότερες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε του τύπου «Ποτέ χωρίς το ΔΝΤ» φαίνεται να ανήκουν στο παρελθόν.
Σημαντικό ρόλο φαίνεται πως διαδραματίζει σε αυτόν τον τομέα η ελληνική κρίση. Οι διαφορές απόψεων μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ καθιστούν αβέβαιη τη συνέχιση της συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα. Αν και θέλουν να παραμείνει τώρα στο χρηματοδοτικό σκέλος, πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες θα προτιμούσαν να περιορισθεί η παρουσία και ο ρόλος του Ταμείου στη γηραιά ήπειρο.
Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στις σχέσεις των δύο πλευρών είναι η προτροπή της Κριστίν Λαγκάρντ προς τη Γερμανία και άλλους πιστωτές της Ελλάδας να μην κάνουν «ειδικές συμφωνίες» - να μην προσφέρουν δηλαδή στην Ελλάδα ειδική (ευνοϊκή) μεταχείριση.
