Ο μύθος που υπήρχε μέχρι τώρα... αντιμετώπιζε το ίζημα (λάσπη) στη χολή ή ακόμα και μια μικρολιθίαση με σχετική αδιαφορία, λόγω δήθεν μη επικινδυνότητας μιας τέτοιας κατάστασης. Η επιστημονική εμπειρία όμως φαίνεται ότι το διαψεύδει, γιατί η χολή αφενός αποτελεί ένα «απρόβλεπτο» όργανο και αφετέρου δείχνει να απασχολεί όχι μόνο τις συνηθισμένες «ύποπτες» ηλικίες, αλλά ακόμα και τις πολύ νεώτερες.
Η αδυναμία της “χολής” (βλέπε χοληδόχος κύστη) να συμπυκνώνει σωστά, έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ιζήματος, που έχει εικόνα «λάσπης». Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή απομακρύνεται από μόνη της, χωρίς άλλα προβλήματα. Πράγμα που δεν συνέβη στο περιστατικό που αντιμετωπίσαμε πρόσφατα.
Το συγκεκριμένο αυτό περιστατικό, αφορούσε 17χρονη ασθενή, γεγονός που εξηγεί και την έκπληξή μας για τη σφοδρότητα των συμπτωμάτων που προκάλεσε η «λάσπη» και η μικρολιθίαση στη χολή της νεαρής, η οποία προσήλθε στην κλινική με έντονο κοιλιακό άλγος στο άνω μέρος της κοιλιακής χώρας, ναυτία και τάση προς έμετο, αλλά και συμπτώματα ικτέρου, επειδή προφανώς η μικρολιθίαση έφραξε τον κοινό χοληδόχο πόρο.
Το ίζημα στη χολή δεν είναι και σύνηθες φαινόμενο σε νεαρά άτομα, τη στιγμή που μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν λάσπη στη χολή, έχουν τα υπέρβαρα άτομα, οι διαβητικοί αλλά και οι μεταμοσχευμένοι ασθενείς.
Η κλινική εξέταση διαπίστωσε με έκπληξη την προβληματική κατάσταση της χολής της 17χρονης, η οποία εμφάνιζε εικόνα που συνήθως συναντάμε σε άτομα 45-50 ετών, γεγονός που μας κάνει να υποψιαζόμαστε πως η συνολική βλάβη που προκαλεί το ίζημα και η μικρολιθίαση είναι πολύ σοβαρότερη από αυτό που διαπιστώσαμε με τον κλινικό και εργαστηριακό έλεγχο,
Η επείγουσα αντιμετώπιση με την ενδοσκοπική μέθοδο ERCP (ενδοσκοπική παλίνδρομο χολαγγειοπαγκρεατογραφία και σφιγκτηροτομή), για καθαρισμό και παροχέτευση του χοληδόχου πόρου, ήταν η πρώτη ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Η διαδικασία αυτή, επιτελείται από εξειδικευμένο επεμβατικό γαστρεντερολόγο, παρουσία αναισθησιολόγου και θα πρέπει να προηγηθεί της λαπαροσκοπικής επέμβασης.
Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή που ακολούθησε από τη ιατρική χειρουργική ομάδα, είναι μία από τις πιο διαδεδομένες χειρουργικές επεμβάσεις και πραγματοποιείται με χορήγηση γενικής αναισθησίας, από έμπειρο γενικό χειρουργό - λαπαροσκόπο, ατραυματικά και αναίμακτα, με διενέργεια 4 μικρών οπών των 5 χιλιοστών και με διενέργεια χαμηλών πιέσεων αερίου, προς πλήρη αποφυγή του μετεγχειρητικού πόνου και αισθήματος δυσφορίας. Θεωρείται -αν ο χειρουργός είναι έμπειρος-συνηθισμένη επέμβαση ρουτίνας, διαρκεί λιγότερο από μισή ώρα, με τον ασθενή να έχει συνήθως ελάχιστο μετεγχειρητικό πόνο.
Το απόγευμα της ιδίας ημέρας αρχίζει σταδιακή επανασίτιση με υγρά και υδρική δίαιτα, ενώ έμπειρο προσωπικό κινητοποιεί τον ασθενή, ο οποίος και μπορεί να περπατήσει άφοβα στον όροφο του νοσοκομείου.
Αν και συνηθέστατα το εξιτήριο είναι υπόθεση της επόμενης μέρας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, επειδή η ασθενής ήταν κλινικά επιβαρυμένη, πήρε εξιτήριο μετά από δύο ημέρες.
Η χοληδόχος κύστη λοιπόν, αποτελεί ένα «ρυθμιστικό» όργανο για την πέψη και μία δεξαμενή των χολικών αλάτων. Δεν αποτελεί ζωτικό όργανο, η απώλεια του οποίου θα προκαλέσει «αναπηρία» ή κάποια σοβαρή δυσλειτουργία στο πεπτικό σύστημα. Αρκεί να μην υποεκτιμηθεί η παρουσία λάσπης και μικρολιθίασης, γιατί αυτόενδεχομένως να εγκυμονεί απρόβλεπτους κινδύνους και επιπλοκές, με ενδεχόμενο κίνδυνο ακόμα και για τη ζωή του ασθενούς (όπως η βαρεία παγκρεατίτιδα).
Μετά από μία μικρή περίοδο προσαρμογής που μπορεί να είναι από 2-4 εβδομάδες, η αφαίρεση της χοληδόχου κύστεως δεν σχετίζεται με καμιά διαταραχή της πέψης στους περισσότερους ασθενείς.
www.sambalis.gr