Η παραίτηση Renzi δεν είναι καθόλου το τέλος της ιστορίας. Η Ιταλία χρειάζεται τώρα μια νέα κυβέρνηση και πιθανώς κάποια εκλογική μεταρρύθμιση, αλλά υπάρχουν και κάποια πιο πιεστικά και πολύπλοκα ζητήματα. Τώρα που το δημοψήφισμα έχει αποτύχει, η επόμενη ιταλική κυβέρνηση -η οποία θα πρέπει να προσελκύσει υποστήριξη από το Δημοκρατικό Κόμμα του Renzi για να κυβερνήσει- θα πρέπει να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, αλλά η κυριότερη είναι ένα ασταθές τραπεζικό σύστημα.
Η Ιταλία έχει ένα σχετικά μικρό και συντηρητικό τραπεζικό σύστημα που επικεντρώνεται κυρίως στην εγχώρια αγορά. Πελάτες του είναι οι πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις της Ιταλίας. Αυτό ήταν ένα πλεονέκτημα κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008, όταν άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες αντιμετώπιζαν τεράστιες απώλειες από τοξικούς ενυπόθηκους τίτλους που είχαν αγοράσει στις Ηνωμένες Πολιτείες˙ οι τράπεζες της Ιταλίας σε μεγάλο βαθμό δεν είχαν εκτεθεί. Αλλά σήμερα, οκτώ χρόνια οδυνηρά αργής ανάπτυξης έχουν οδηγήσει σε ρεκόρ τα ποσοστά πτώχευσης μεταξύ των ιταλικών επιχειρήσεων και σε μικρή ζήτηση για νέες επενδύσεις. Σε αυτό το κλίμα, ο εγχώριος προσανατολισμός των ιταλικών τραπεζών έχει γίνει μια σημαντική πηγή αδυναμίας: Όταν οι τοπικές επιχειρήσεις αποτυγχάνουν, οι τράπεζες όχι μόνο χάνουν ζωτικούς πελάτες, αλλά και καταλήγουν με μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Τα τελευταία χρόνια, οι τράπεζες της Ιταλίας έχουν προσπαθήσει να καλύψουν τα κεφάλαιά τους για να ανταποκριθούν στις νέες κανονιστικές απαιτήσεις της ΕΕ και να απαλλαγούν από μη εξυπηρετούμενα περιουσιακά τους στοιχεία . Δύο από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Ιταλίας, η Monte dei Paschi di Siena και η UniCredit, έχουν ανάγκη δισεκατομμύρια για την κάλυψη των ζημιών που προκύπτουν από την πώληση μη εξυπηρετούμενων δανείων τους. Αυτό σημαίνει ότι η στήριξη της εμπιστοσύνης της αγοράς πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για τη νέα κυβέρνηση. Η η κυβέρνηση Renzi διαπληκτιζόταν με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με αυτές τις προβλέψεις καθώς διεκδικούσε περισσότερη ευελιξία στο πλαίσιο των υφιστάμενων κανόνων. Θεωρούσε και δικαιολογημένα ότι με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να αποτρέψει μία τραπεζική κρίση η οποία ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να μετατραπεί σε δημοσιονομική. H κυβέρνηση Renzi θα προτιμούσε πρώτα να αναδιαρθρώσει τις τράπεζες καθαρίζοντας τους ισολογισμούς τους και συγχωνεύοντας τα ασθενέστερα ιδρύματα, και μόνο στην συνέχεια να εφαρμόσει τους νέους ευρωπαϊκούς κανονισμούς. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, στην Γερμανία και αλλού, ανησυχούσαν ότι αυτό θα δημιουργούσε κακό προηγούμενο, και έτσι επέμενα , ο Renzi να αναδιαρθρώσει τις τράπεζες της Ιταλίας στο νέο πλαίσιο των περιορισμών.
Και φυσικά , η νέα ιταλική κυβέρνηση θα κληθεί να ανατιμετωπίσει αυτην την αδιαλλαξία η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις όχι μόνο την χώρα αλλά και την ΕΕ.
Πηγή: prenium.paratiritis,gr