Η ιστορία της Ελλάδας μπορεί να μελετηθεί μέσα απο την σχέση της με τους ξένους δανειστές. Η συνθήκη του Λονδίνου το Μαϊο του 1832, συνοδεύτηκε με ένα δάνειο των 60 εκατ. φράγκων, το οποίο "πήγε πακέτο" με τον Όθωνα. Και αυτός με τη σειρά του συμφώνησε ότι προηγούνται οι αποπληρωμές των χρεολυσίων έναντι οποιασδήποτε άλλης κρατικής δαπάνης.
Τελικά, από τα 60 εκ. φράγκα στην Ελλάδα έφτασαν μόνον τα 27 εκατ., καθώς οι δανειστές μας όχι μόνον παρακράτησαν έναντι προηγούμενων οφειλών 2 εκατ., μάλιστα επέβαλλαν και μία σειρά δαπανών που αφορούσαν στα έξοδα της Αντιβασιλείας και σε μισθούς στρατιωτικών, κυρίως Βαυαρών (5.142 εκ των 8.205 ανδρών του νεοσύστατου Ελληνικού Στρατού).
Με μία διαλυμένη οικονομία το δάνειο έγινε βραχνάς. Το 1843, ο Όθων ανέστειλε τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων και η Ελλάδα βρέθηκε στο μαυροπίνακα των δανειστών. Οι δανειστές προσπάθησαν με κάθε μέσο να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή τους, ενώ οι ΄Αγγλο-Γάλλοι κατέλαβαν τον Πειραιά για τρία χρόνια, με πρόσχημα ότι στους όρους του δανείου υπήρχε πρόβλεψη για είσπραξη των τελωνειακών εσόδων έναντι των οφειλών.
Η τρόικα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να κάνει μελέτη βιωσιμότητας του χρέους και κατέληξε στο ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να το ξεπληρώσει αν είχε μία καλή διοίκηση !!! Τα δάνεια έγιναν μέσο για να έλθει ο βασιλιάς Γεώργιος, που αντικατέστησε τον Βαυαρό Όθωνα.
Το 1879, η Ελλάδα ήρθε σε συμβιβασμό με τους δανειστές της. Είχε προηγηθεί ένας στυγνός εκβιασμός από τον Βίσμαρκ, ο οποίος απείλησε να μπλοκάρει την προσάρτηση της Θεσσαλίας αν δεν εξοφλούνταν άμεσα οι Βαυαροί.
Σημειώνεται ότι με βάση το συμβιβασμό, πήραν τα λεφτά τους όχι μόνο οι δανειστές του 1832, αλλά και εκείνοι που είχαν δανείσει το ελληνικό κράτος κατά την περίοδο του αγώνα της ανεξαρτησίας. Μάλιστα είχαν υπερκέρδη, αν σκεφτεί κανείς ότι τα ομόλογο ονομαστικής αξίας 100 δρχ. στη δευτερογενή αγορά, είχε τιμή μέχρι και 5 δρχ.
Η ιστορία της Ελλάδας μπορεί να μελετηθεί μέσα απο την σχέση της με τους ξένους δανειστές. Η συνθήκη του Λονδίνου το Μαϊο του 1832, συνοδεύτηκε με ένα δάνειο των 60 εκατ. φράγκων, το οποίο "πήγε πακέτο" με τον Όθωνα. Και αυτός με τη σειρά του συμφώνησε ότι προηγούνται οι αποπληρωμές των χρεολυσίων έναντι οποιασδήποτε άλλης κρατικής δαπάνης.
Τελικά, από τα 60 εκ. φράγκα στην Ελλάδα έφτασαν μόνον τα 27 εκατ., καθώς οι δανειστές μας όχι μόνον παρακράτησαν έναντι προηγούμενων οφειλών 2 εκατ., μάλιστα επέβαλλαν και μία σειρά δαπανών που αφορούσαν στα έξοδα της Αντιβασιλείας και σε μισθούς στρατιωτικών, κυρίως Βαυαρών (5.142 εκ των 8.205 ανδρών του νεοσύστατου Ελληνικού Στρατού).
Με μία διαλυμένη οικονομία το δάνειο έγινε βραχνάς. Το 1843, ο Όθων ανέστειλε τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων και η Ελλάδα βρέθηκε στο μαυροπίνακα των δανειστών. Οι δανειστές προσπάθησαν με κάθε μέσο να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή τους, ενώ οι ΄Αγγλο-Γάλλοι κατέλαβαν τον Πειραιά για τρία χρόνια, με πρόσχημα ότι στους όρους του δανείου υπήρχε πρόβλεψη για είσπραξη των τελωνειακών εσόδων έναντι των οφειλών.
Η τρόικα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να κάνει μελέτη βιωσιμότητας του χρέους και κατέληξε στο ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να το ξεπληρώσει αν είχε μία καλή διοίκηση!!! Τα δάνεια έγιναν μέσο για να έλθει ο βασιλιάς Γεώργιος, που αντικατέστησε τον Βαυαρό Όθωνα.
Το 1879, η Ελλάδα ήρθε σε συμβιβασμό με τους δανειστές της. Είχε προηγηθεί ένας στυγνός εκβιασμός από τον Βίσμαρκ, ο οποίος απείλησε να μπλοκάρει την προσάρτηση της Θεσσαλίας αν δεν εξοφλούνταν άμεσα οι Βαυαροί.
Σημειώνεται ότι με βάση το συμβιβασμό, πήραν τα λεφτά τους όχι μόνο οι δανειστές του 1832, αλλά και εκείνοι που είχαν δανείσει το ελληνικό κράτος κατά την περίοδο του αγώνα της ανεξαρτησίας. Μάλιστα είχαν υπερκέρδη, αν σκεφτεί κανείς ότι τα ομόλογο ονομαστικής αξίας 100 δρχ. στη δευτερογενή αγορά, είχε τιμή μέχρι και 5 δρχ.