Η Ευρώπη βρίσκεται μεταξύ ισλαμισμού και λαϊκισμού που αλληλοενισχύονται. Σε πολλές χώρες, ακροδεξιές δυνάμεις εκμεταλλεύτηκαν τις επιθέσεις για την εκστρατεία τους κατά της ιδέας μιας Ευρώπης χωρίς σύνορα. Το να αποδίδεις τον τζιχαντισμό στη μεταναστευτική πολιτική, είναι άτοπο και άστοχο. Πολλοί τρομοκράτες ήταν ευρωπαίοι πολίτες και γνωστοί στις αστυνομικές αρχές. Δεν είχαν καμία σχέση με τους πρόσφυγες οι οποίοι προσπαθούν να διαφύγουν από τη φρίκη του πολέμου στις πατρίδες τους. Η ΕΕ θα πρέπει να ασκήσει πιέσεις σε συμμάχους της, όπως τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία, προκειμένου αυτές να αντιμετωπίσουν με μεγαλύτερη σοβαρότητα τον τζιχαντισμό. Το Ριάντ χρηματοδοτεί τη διάδοση ακραίων εκδοχών του ισλάμ, η Άγκυρα επιτρέπει την ανεμπόδιστη διέλευση τζιχαντιστών.
Στην Γερμανία, το AFD γεννήθηκε πρόσφατα. Πρόκειται όπως αυτοχαρακτηρίζεται, ως «ένα κίνημα του λαού μας ενάντια στα κοινωνικά πειράματα των τελευταίων δεκαετιών (την ισότητα των φύλων, την πολυπολιτισμικότητα, κλπ).
Στην Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο στις γαλλικές περιφερειακές εκλογές με επικεφαλής την Marine Le Pen, είχε κερδίσει τις περισσότερες ψήφους στον πρώτο γύρο των εκλογών. Τώρα, η απειλή από το Εθνικό Μέτωπο δεν φαίνεται τόσο διαχειρίσιμη. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τις εκλογές του επόμενου έτους, η στρατηγική του Ολάντ είναι να προχωρήσει όσο το δυνατόν περισσότερο προς τα δεξιά.
Το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Nigel Farage στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Jobbik του Gábor Vona στην Ουγγαρία και άλλοι ευρωσκεπτικιστές, βρήκαν την ευκαιρία στην ελληνική κρίση να εντείνουν τη ρητορική τους και να κατηγορούν την ΕΕ ότι λειτουργεί ως «φυλακή των εθνών».
