Αν οι Δημοκρατικοί καταφέρουν να κερδίσουν την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ή ακόμη πιο δύσκολα στη Γερουσία, οι Ρεπουμπλικάνοι θα μπορούν να παρηγορηθούν από το γεγονός ότι αυτός είναι ο γενικός κανόνας των ενδιάμεσων εκλογών: σχεδόν πάντα το κόμμα του προέδρου βγαίνει με απώλειες.
Από το 1934 οι ψηφοφόροι συνήθως περιορίζουν σημαντικά τους εκπροσώπους του κόμματος του προέδρου στο Κογκρέσο. Μερικές φορές είναι ένα είδος διόρθωσης, με τους ψηφοφόρους να προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι κανένα από τα δύο κόμματα δεν ελέγχει και την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία, αναγκάζοντας τους πολιτικούς τελικά να κάνουν συμβιβασμούς και να προτείνουν νομοθεσίες με ευρύτερη αποδοχή.
Άλλες φορές είναι απλώς μια διαμαρτυρία εναντίον του προέδρου και των πολιτικών του. Αν και οι πρόεδροι δεν συμμετέχουν στις ενδιάμεσες εκλογές, αυτές μπορούν να χρησιμεύσουν ως δημοψήφισμα για τον ένοικο του Λευκού Οίκου.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έχει αποδεχθεί την ιδέα ότι οι ενδιάμεσες εκλογές τον αφορούν. «Προσποιηθείτε ότι είμαι εγώ στο ψηφοδέλτιο», έχει δηλώσει επανειλημμένα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα.
Οι αλλαγές που έχουν σημειωθεί τις τελευταίες δεκαετίες ήταν σε γενικές γραμμές ψήφοι διαμαρτυρίας.
Το 1994 στις ενδιάμεσες εκλογές της πρώτης θητείας του Μπιλ Κλίντον, αποκλείστηκαν από τη Βουλή των Αντιπροσώπων 52 μέλη των Δημοκρατικών και ακόμη 8 από τη Γερουσία, κυρίως εξαιτίας των προσπαθειών του να μεταρρυθμίσει το σύστημα υγείας.
Ο Μπαράκ Ομπάμα δέχθηκε «ράπισμα», όπως το αποκάλεσε ο ίδιος, το 2010, όταν οι Ρεπουμπλικάνοι κέρδισαν επιπλέον 63 έδρες στη Βουλή, αναλαμβάνοντας τον έλεγχο της. Για μια ακόμη φορά αιτία ήταν η μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας.
Και ο Ρόναλντ Ρίγκαν ήδη 26 μέλη των Ρεπουμπλικάνων να εκδιώκονται από τη Βουλή των Αντιπροσώπων το 1982, εν μέσω της αγανάκτησης των ψηφοφόρων για την οικονομική πολιτική του.
Όμως το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών δεν είναι πάντα εις βάρος του κόμματος του εκάστοτε προέδρου, σύμφωνα με τα στοιχεία του The American Presidency Project του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στη Σάντα Μπάρμπαρα.
Το 1962 οι Δημοκρατικοί του Τζον Κένεντι έχασαν μόνο τέσσερις έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων και κέρδισαν τρεις στη Γερουσία.
Το 1990 ο Τζορτζ Μπους είδε τους Ρεπουμπλικάνους να χάνουν μόνο ένα μικρό αριθμό βουλευτών, ενώ ο γιος του Τζορτζ Ου. Μπους γιόρτασε τη νίκη των Ρεπουμπλικάνων τόσο στη Βουλή όσο και τη Γερουσία το 2002.