Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τη μάχη των ευρωεκλογών, αφού νωρίτερα είχε χάσει κατά κράτος την επικοινωνιακή μάχη, έστω και με το υφιστάμενο διαμορφωμένο μιντιακό σκηνικό.
Στην εκτίμηση αυτή καταλήγουν κυβερνητικά στελέχη, που αξιολογούν τα αποτελέσματα της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης και προσπαθούν να βρουν τις αιτίες που οδήγησαν στη μεγάλη ήττα με διαφορά περίπου 9,5 μονάδων, από τη Νέα Δημοκρατία.
Η αποχή των ψηφοφόρων από τις κάλπες που ήταν μια σημαντική παράμετρος, μπορεί να αποτελεί μια δικαιολογία, αλλά εφόσον εκτιμούν ότι οι απέχοντες ήταν προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι λάθος έγινε και δεν πείστηκαν να πάνε μέχρι το εκλογικό τμήμα.
Κοινή είναι η εκτίμηση πως όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι έχει απέναντί του εχθρικά μέσα ενημέρωσης, αλλά κυρίως δεν διαθέτει το αυτονόητο. Κομματικό μηχανισμό.
Παρότι κόμμα εξουσίας που πήρε το 2015 σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις ποσοστά άνω του 35%, δεν είχε και δεν φρόντισε να φτιάξει κομματικό μηχανισμό από στελέχη, για τις γειτονιές των πόλεων και τα χωριά.
Ενδεικτικό είναι πως σε χωριά, όπου βγαίνει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ από την κάλπη, δεν διαθέτει ούτε εκλογικούς αντιπροσώπους! Δεν έχει στελέχη που μπορούν να υποστηρίξουν τις θέσεις του στο καφενείο, ενώ αντίθετα διαθέτουν φυσικά η ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αλλά και το ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ, καθώς όσα στελέχη του απέμειναν είναι δυναμικά.
Η αδυναμία επικοινωνίας της κυβερνητικής πολιτικής, αποδεικνύεται καταλυτική, σε μια περίοδο που η αντιπολίτευση έχει όλα τα μεγάλα ΜΜΕ υπέρ της και ταυτόχρονα είναι εχθρικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα επικοινωνιακά λάθη
Τα επικοινωνιακά λάθη ξεκινούν σχεδόν από τα τέλη του 2015, όταν ακόμη πλανάται στην πολιτική αντιπαράθεση, πως ο ΣΥΡΙΖΑ χρέωσε τη χώρα με 86 δισ. ευρώ. Η πραγματικότητα την οποία αγνοούν κομματικά και κυβερνητικά στελέχη είναι ότι η συμφωνία για δάνεια ύψους 86 δισ. ευρώ, τον Ιούλιο του 2015 αφορούσε σε κεφάλαια τα οποία θα δανείζονταν η χώρα για να αποπληρώσει χρεολύσια. Δηλαδή θα ανακύκλωνε το χρέος. Ένα δάνειο που έληγε θα αποπληρωνόταν με τις δόσεις από τον ESM και άρα η επίδραση στο χρέος είναι μηδενική.
Η Ελλάδα, τότε και διαχρονικά, δεν επρόκειτο να διαθέτει πλεονάσματα για να αποπληρώνει τα δάνεια που λήγουν και ελάχιστες χώρες το κάνουν, που σημαίνει πως σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να βρει κεφάλαια για να αποπληρώνει τις λήξεις των δανείων και των ομολόγων, προφανώς με νέα δάνεια.
Εξάλλου το δημόσιο χρέος δεν αυξήθηκε κατά 86 δισ. ευρώ, γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, από τα 320 δισ. ευρώ το 2015 θα είχε υπερβεί τα 400 δισ. ευρώ.
Επίσης, από τα 86 δις. ευρώ, που προέβλεπε η δανειακή σύμβαση τελικά απορροφήθηκαν μόλις τα 60 δισ. ευρώ.
Αυτό, δεν εξηγήθηκε από το υπουργείο Οικονομικών, η ηγεσία του οποίου το θεώρησε… αυτονόητο. Το ποσό αυτονόητο ήταν, φαίνεται από το ότι ακόμα η αντιπολίτευση μιλάει ακόμα για το χρέος των 86 δισ. ευρώ.
Η αναδιάρθρωση του χρέους
Ένα από τα μεγάλα στοιχήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Πέτυχε σε συμφωνία με τους θεσμούς η αναδιάρθρωση να γίνει σε τρεις φάσεις. Η πρώτη, τα βραχυπρόθεσμα μέτρα, υλοποιήθηκαν τον Ιανουάριο του 2017 όταν επιμηκύνθηκαν οι λήξεις των δανείων από τις χώρες της ευρωζώνης και τον EFSF. Η δεύτερη φάση εφαρμόστηκε τον περασμένο Απρίλιο και προβλέπει μεταξύ άλλων επιστροφές τόκων και αύξηση της διάρκειας των δανείων του μηχανισμού στήριξης, μέχρι και 15 χρόνια ή κατά 10 χρόνια κατά μέσο όρο με αποτέλεσμα οι λήξεις του χρέους να φτάνουν μέχρι το 2070 αντί του 2060.
Η τρίτη φάση θα εφαρμοστεί αργότερα και εφόσον δεν αποδώσουν οι δύο πρώτες και κριθεί ότι το ελληνικό χρέος μετά το 2030 δεν είναι βιώσιμο.
Για την εφαρμογή των δύο πρώτων φάσεων αναδιάρθρωσης του χρέους, που αποτελούσε μια από τις κορυφαίες επιλογές της Κυβέρνησης, δεν υπήρξε ΚΑΜΙΑ ανακοίνωση από το υπουργείο Οικονομικών, ούτε τον Ιανουάριο του 2017 ούτε τον Απρίλιο του 2019!
Εξελίξεις στην οικονομία
Η πραγματική οικονομία μετά από την περιπέτεια των μνημονίων, μπήκε σε μια ανοδική φάση, όπως προκύπτει από την αύξηση του τουρισμού, την αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής, την αύξηση των εξαγωγών, τη θεαματική μείωση της ανεργίας από το 27,5% στο 18% κ.λπ.
Ούτε αυτό έχει «περάσει» επικοινωνιακά στην κοινωνία.
Ληξιπρόθεσμα χρέη
Κάθε μήνα ανακοινώνονται τα στοιχεία για τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία από την ΑΑΔΕ, τα οποία εμφανίζουν τη μισή Ελλάδα να χρωστάει το ποσό των 104 δισ. ευρώ!
Δεν εκδίδεται ένα δελτίο τύπου από το υπουργείο Οικονομικών στο οποίο να εξηγείται ότι από το χρέος αυτό, μόλις 79 ΑΦΜ χρωστάνε περίπου 34,2 δισ. ευρώ, ενώ συνολικά 8.014 φορολογούμενοι, χρωστάνε συνολικά το ποσό των 83,96 δισ. ευρώ.
Επίσης δεν έχει τονιστεί ότι από τα 4 εκατ. των οφειλετών οι 874.402 χρωστάνε στην Εφορία ποσά μέχρι 50 ευρώ και συνολικά 2.219.151, φορολογούμενοι ή το 54,6% του συνόλου των οφειλετών, χρωστάνε στην Εφορία ποσά μέχρι 500 ευρώ.
Πλειστηριασμοί
Ποτέ ακούστηκε από κυβερνητικά χείλη ότι οι πλειστηριασμοί που διενεργούν οι τράπεζες τα τελευταία χρόνια είναι πολύ λιγότεροι από όσους γίνονταν νωρίτερα. Το 2017 έγιναν 7.000 πλειστηριασμοί, το 2018 περίπου 15.000, όταν το 2009 οι πλειστηριασμοί που πραγματοποιήθηκαν ανήλθαν σε 58.849, το 2010 έγιναν 48.000, το έγιναν 44.000 και το 2014, 16.000.
13η σύνταξη
Τεράστιο λάθος επικοινωνιακό λάθος έγινε με την 13η σύνταξη. Ενώ επρόκειτο για κανονική σύνταξη που σημαίνει ότι υπόκειται σε κρατήσεις όπως και οι υπόλοιπες συντάξιμες αποδοχές, εντούτοις, η υπουργός Εργασίας ‘Έφη Αχτσιόγλου και ο υφυπουργός Εργασίας Τάσος Πετρόπουλος δήλωναν ότι η 13η σύνταξη υπολογίζεται από το 100% μέχρι το 30% των συντάξιμων αποδοχών.
Η απλή αυτή πράξη δεν ίσχυε, καθώς στο ποσό που προέκυπτε έπρεπε να υπολογιστούν και οι κρατήσεις με αποτέλεσμα τα ποσά που πιστώθηκαν στους λογαριασμούς των συνταξιούχων να είναι μικρότερα, από το ποσό που έβγαζε η απλή αριθμητική πράξη.
Οι εκ των υστέρων εξηγήσεις ήταν αναποτελεσματικές.
Συνεντεύξεις υπουργών
Ένα άλλο στοιχείο επικοινωνιακής αδυναμίας που επισημαίνεται είναι η απουσία τακτικών συνεντεύξεων Τύπου των υπουργών, στις οποίες παραδοσιακά παρουσιάζουν το έργο τους.
Την ώρα που πραγματοποιούν συνεντεύξεις οι τομεάρχες της ΝΔ, οι υπουργοί απουσιάζουν από την επικαιρότητα.
Επιλέγουν μια δήλωση ή μια συνέντευξη σε ένα κανάλι ή στο ΑΠΕ η οποία έχει ελάχιστη απήχηση.
