Ποικιλία είναι λέξη που χαρακτηρίζει τη νέα κινηματογραφική εβδομάδα, αφού 12 νέες ταινίες ξεκινούν τη διαδρομή τους στις αίθουσες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν η επιστροφή του θρυλικού «Ντάμπο» δια χειρός Τιμ Μπάρτον και το βιογραφικό δράμα εποχής «Ο Καθηγητής και ο Τρελός», με τον Μελ Γκίμπσον και τον Σον Πεν, ενώ ενδιαφέρον μπορεί να είναι για πολλούς το «Κωδικός Κολιμπρί» και ιδιαίτερα για όσους ασχολούνται με τα χρηματιστήρια και την οικονομία ή παρακολουθούν τις τεχνολογικές εξελίξεις και την επίδρασή τους στην κοινωνία.
«Ντάμπο» («Dumbo»)
Παιδική ταινία φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον, με τους Κόλιν Φάρελ, Εύα Γκριν, Μάικλ Κίτον, Ντάνι ΝτεΒίτο, Άλαν Άρκιν, Νίκο Πάρκερ κα.
Η επιστροφή του θρυλικού «Ντάμπο», μετά από περίπου 70 χρόνια, από την πρώτη προβολή της κλασικής ταινίας κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϊ, είναι ένα γεγονός, καθώς το πολυαγαπημένο ελεφαντάκι, με τα τεράστια αυτιά, έχει δίπλα του τώρα ένα καστ καταξιωμένων ηθοποιών και πίσω από την κάμερα τον πολύ Τιμ Μπάρτον.
Μετά την επιτυχία των live action μεταφορών του «Βιβλίου της Ζούγκλας» και του «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», η Ντίσνεϊ φαίνεται ότι έχει βρει ένα τρόπο ανανέωσης των κλασικών ταινιών κινουμένων σχεδίων, αλλά και μια επιτυχία για τα ταμεία της. Κάποιοι διαφωνούν με αυτό, κάποιοι βρίσκουν ότι γίνεται ένα βήμα μπροστά που καλύπτει πλέον τις σύγχρονες ανάγκες της εποχής.
Ο Τιμ Μπάρτον έχοντας εγκαταλείψει το σκοτεινό κινηματογραφικό του σύμπαν, εδώ κάνει μία ταινία στο πνεύμα της Ντίσνεϊ, δηλαδή των καλών προθέσεων και των θετικών μηνυμάτων, αλλά ταυτόχρονα εμμέσως ασκεί και μια κριτική στην ίδια την εταιρία, καθώς η Ντίσνεϊ είναι ένας κολοσσός που εμπορεύεται, με τα θεματικά της πάρκα, τη μαγεία του παραμυθιού.
Η ταινία του Τιμ Μπάρτον, διαθέτει μέρος της μαγείας από την αρχική ταινία, μιλάει για τη διαφορετικότητα, σε μια εποχή που ο εκφοβισμός βρίσκεται σε έξαρση, αλλά και στη... μόδα, για τις σχέσεις των ανθρώπων όταν έρχονται αντιμέτωποι με διλήμματα που μπορεί να αλλάξουν τη ζωή τους και τη ζωή των άλλων, αλλά και την οικογένεια και των ανθρώπων του περιθωρίου, όπως αυτοί των τσίρκων που προσπαθούν να κρατήσουν την ανθρωπιά τους.
Πάντως, η σύγκριση με τα κλασικά κινούμενα σχέδια φέρνει την ταινία του Μπάρτον σε δυσμενή θέση, καθώς αν και στο πρωτότυπο οι χαρακτήρες ήταν στο χαρτί, εδώ έχουμε να κάνουμε με χάρτινα συναισθήματα πολλές φορές, που δεν μπορούν να διαπεράσουν το θεατή με τον ίδιο συναρπαστικό, καθηλωτικό τρόπο του «πατέρα» του Ντάμπο, Γουόλτ Ντίσνεϊ.
Οι πρωταγωνιστές Κόλιν Φάρελ και Εύα Γκριν σε φόρμα, αλλά τις εντυπώσεις τις κλέβει ο Ντάνι Ντε Βίτο, που έχει κι αυτός την αξιολάτρευτη διαφορετικότητά του.
Η ταινία προβάλλεται και μεταγλωττισμένη.
Ο Ντάμπο, ένα γλυκό, νεογέννητο ελεφαντάκι με τεράστια αυτιά, είναι η πιο πρόσφατη προσθήκη στο ρημαγμένο τσίρκο του Μαξ Μέντιτσι. Αρχικά, η διαφορετικότητα του είναι πηγή προβληματισμού για τον Μέντιτσι, που υπολόγιζε σε ένα χαριτωμένο ελεφαντάκι για να προσελκύσει τα πλήθη, μέχρι που ο Ντάμπο ανακαλύπτει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα τεράστια αυτιά για να πετάξει. Κάτι που δεν προλαβαίνει να χαρεί, όταν του στερούν την πολυαγαπημένη του μητέρα, με αποτέλεσμα να καταλήξει μόνος και φοβισμένος, και την ίδια στιγμή στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ενός φαντασμαγορικού λούνα-παρκ που ονομάζεται Dreamland.
«Ο Καθηγητής και ο Τρελός» («The Professor and The Madman»)
Βιογραφικό δράμα εποχής, αμερικανικής και ιρλανδικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Φαράντ Σαφίνια, με τους Μελ Γκίμπσον, Σον Πεν, Νάταλι Ντόρμερ, Έντι Μάρσαν, Τζένιφερ Ιλ, Τζέρεμι Ίρβιν, Ίοαν Γκρούφονρτ, Ντέιβιντ Ο' Χάρα, Στίβεν Ντιλέιν, Στιβ Κούγκαν κα.
Ακόμη μία ταινία με τον Μελ Γκίμπσον, εδώ σε διαφορετικό κινηματογραφικό είδος και ρόλο, έχοντας δίπλα του αυτή τη φορά τον Σον Πεν κι ένα πολυπρόσωπο καστ της βρετανικής παράδοσης, αλλά και ένα θέμα που βουτάει στην ιστορία, αυτής του Λεξικού της Οξφόρδης για την αγγλική γλώσσα, βασισμένη στο ομώνυμο ευπώλητο του Σάιμον Γουίντσεστερ.
Η ταινία του Ιρανού Φαράντ Σαφίνια, που είχε συνεργαστεί και πάλι με τον Γκίμπσον στο σενάριο του «Apocalypto», εστιάζει στη σαφή αντίθεση μεταξύ ενός ανθρώπου που έχει ένα υπερφιλόδοξο σχέδιο και ενός ηττημένου της ζωής και το νήμα που τους ενώνει σε κάτι που μοιάζει αδύνατο.
Ο Σαφίνια, περιγράφει την ιστορία του με στιβαρότητα, ακολουθώντας ένα κλασικό βρετανικό στιλ, με μία δραματουργία που θέλει τη συγκίνηση, βγάζει το δάκρυ, ενώ δεν μπαίνει στο ρίσκο της ανάδειξης των εσωτερικών κραδασμών των ηρώων του, που θα δημιουργούσαν την απαραίτητη ένταση, επιλέγοντας μια αφήγηση με καμπύλες, που είναι γοητευτικές, αλλά δεν έχουν αυτό το κάτι παραπάνω για να βάλουν την ταινία του στις καλύτερες του είδους. Πάντως, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης δίνει και τον απαραίτητο άφθονο χώρο στους δυο πρωταγωνιστές του, που έχουν μπει για τα καλά στη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων που υποδύονται, ενώ όπως είναι αναμενόμενο, ο Σον Πεν εκμεταλλεύεται τον αβανταδόρικο ρόλο του, για να κάνει ακόμη μία εξαιρετική εμφάνιση.
Λονδίνο, 1872. Ο καθηγητής Τζέιμς Μάρεϊ αρχίζει να συγκεντρώνει ορισμούς με αφορμή την πρώτη έκδοση του Λεξικού της Οξφόρδης για την αγγλική γλώσσα. Τότε, λαμβάνει πάνω από 10.000 λήμματα από έναν δόκτορα Γουίλιαμ Μάινορ, ο οποίος είναι τρόφιμος σε άσυλο φρενοβλαβών εγκληματιών.
«Στιγμιαία Οικογένεια» («Instant Family»)
Οικογενειακή δραματική κωμωδία, αμερικανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Σον Άντερς, με τους Μαρκ Γουόλμπεργκ, Ρόουζ Μπερν, Οκτάβια Σπένσερ, Ιζαμπέλα Μονέρ, Γκουστάβο Κιρόζ κα.
Ταινία καλών προθέσεων, που έχει ως βασικό θέμα το πρόβλημα της υιοθεσίας και παραπέμπει στις ταινίες θετικής ενέργειας της δεκαετίας του '80, χωρίς, ωστόσο, να δίνει κάτι περισσότερο από ένα κλισέ δράμα σε συνδυασμό με ορισμένες κωμικές καταστάσεις, που δεν είναι και από τις πλέον πετυχημένες και που είναι όμως απαραίτητες για να κρατηθεί το σχετικά αδύνατο στόρι.
Η ταινία του Άντερς, του σκηνοθέτη και σεναριογράφου της σειράς «Γύρισε ο Μπαμπάς», κρατά ένα εύπεπτο μοτίβο, τηλεοπτικής πολλές φορές αισθητικής, προς χάριν της διείσδυσης στη μέση αμερικανική οικογένεια, μπερδεύει τη διαφορετικότητα με τη γραφικότητα, την ευθύνη του να κάνεις οικογένεια με το σχέδιο μιας επιτυχημένης συνύπαρξης.
Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ και η Ρόουζ Μπερν, τα πάνε λίγο καλύτερα από το αδιάφορο αυτό τελικά φιλμ, το οποίο θα έπρεπε να κατευθυνθεί στα βίντεο κλαμπ απευθείας.
Όταν ο Πιτ και η Έλι αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια, εξετάζουν την επιλογή της υιοθεσίας. Έτσι, θα γνωρίσουν τρία αδέρφια, συμπεριλαμβανομένης μιας 15χρονης που κάνει την επανάστασή της, θα διαπιστώσουν ότι από εκεί που δεν είχαν κανένα παιδί βρέθηκαν μέσα σε μια νύχτα με τρία. Τώρα, ο Πιτ και η Έλι θα προσπαθήσουν να μάθουν τα κατατόπια του να είσαι γονιός με ξεκαρδιστικό τρόπο με την ελπίδα να γίνουν οικογένεια.
«Κωδικός Κολιμπρί» («The Hummingbird Project»)
Δραματικό θρίλερ, καναδικής και βελγικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Κίμ Νγκούγιεν, με τους Τζέσι Άιζενμπεργκ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, Σάλμα Χάγιεκ, Μάικλ Μάντο κα.
Όταν ο Δαβίδ μπαίνει στο χρηματιστήριο των Γολιάθ του χρήματος και της ισχύος και βγάζει μια τεράστια σφεντόνα για να τους «ισιώσει». Ένα θρίλερ, που παραπέμπει στους «Αθόρυβους» με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, έχει τον κατάλληλο ρυθμό, τρέχει με ταχύτητα οπτικής ίνας, προσπαθεί να έχει και μεγαλύτερο εύρος και βάθος, αλλά παράλληλα αδυνατεί να ξεφύγει από μια φασόν κατασκευή, που καθηλώνει τα νοήματα που προφανώς ήθελε να περάσει ο σκηνοθέτης για τους κινδύνους της τεχνολογίας, αλλά και τους οικονομικά ισχυρούς, αυτούς που με το πάτημα ενός κουμπιού βγάζουν δισεκατομμύρια.
Παρόλα αυτά η ταινία έχει κάποιο ενδιαφέρον, κυλά γρήγορα και ευχάριστα, αλλά μέχρις εκεί. Τζέσι Άιζενμπεργκ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ και Σάλμα Χάγιεκ μάλλον επαναλαμβάνονται και δεν καταφέρνουν να βρεθούν πάνω από τα τεχνολογικά ευρήματα ή τη δύναμη της γης που φέρνει πιο κοντά τον άνθρωπο με τη φύση του.
Δύο ξαδέρφια από τη Νέα Υόρκη, ο Βίνσεντ και ο Άντον δραστηριοποιούνται στις διεθνείς αγορές και στις Συναλλαγές Υψηλής Συχνότητας, όπου το κέρδος βγαίνει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το όνειρό τους; Να φτιάξουν μια οπτική ίνα από το Κάνσας μέχρι το Νιου Τζέρσι που θα τους προσφέρει εκατομμύρια. Σε αυτό θα τους εμποδίσει η Εύα Τόρες, μια παρανοϊκή επενδύτρια και πρώην εργοδότριά τους, η οποία βρίσκεται συνεχώς πίσω τους και δεν θα σταματήσει μέχρι να τους δει να καταστρέφονται. Ο Βίνσεντ και ο Άντον όμως είναι αποφασισμένοι να διασχίσουν την Αμερική για να βρουν τη λύτρωση, όχι μέσω χρημάτων, αλλά μέσω της οικογένειας και της επανασύνδεσής τους με τη γη.
«Mektoub, Αγάπη Μου» («Mektoub, My Love: Canto Uno»)
Ρομαντική κωμωδία, γαλλοϊταλικής παραγωγής του 2017, σε σκηνοθεσία Αμπντελατίφ Κεσίς, με τους Σαΐν Μπουμεντίν, Οφελί Μπάου, Σαλίμ Κεσιούς κα.
Ανάλαφρη ρομαντική κωμωδία ενηλικίωσης από τον βραβευμένο, με Χρυσό Φοίνικα για το «Η Ζωή της Αντέλ», Αμπντελατίφ Κεσίς, που στην τελευταία τούτη του ταινία, θέλει να μιλήσει για τις δύσκολες σχέσεις των δύο φύλων αλλά και των ανθρώπων, ιδίως κατά την ηδονιστική του αφύπνιση. Κάτι που καταφέρνει ως ένα βαθμό, αλλά μάλλον απλώς περνά τη βάση, γι' αυτό ο θεατής θα αρκεστεί να απολαύσει τους νωχελικούς αφηγηματικούς ρυθμούς, που περιστρέφονται γύρω από υπέροχες αμμουδερές παραλίες, μπιτς μπαρ, μπόλικο ερωτισμό, ξεγνοιασιά, αλλά και με μία ηδονοβλεπτική διάθεση, πολύ μακριά ωστόσο από τις πεποιθήσεις και την οπτική ενός Χίτσκοκ.
Τελικά, η ταινία, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Φρανσουά Μπεγκοντό «La Blessure, La Vraie» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η επιτομή του γνωστού «λίγο θάλασσα, λίγο κρασί και το.. κορίτσι μου».
Παίζουν και περιφέρονται όμορφα αγόρια και κορίτσια, που ζωντανεύουν ως ένα βαθμό τον πόθο και τη λαγνεία, αλλά μάλλον μοιάζουν περισσότερο σαν πρωταγωνιστές σε ευχάριστο βίντεο κλιπ (μακράς διάρκειας) τουριστικού προορισμού.
Καλοκαίρι, 1994: Ένας νεαρός σεναριογράφος, ο Αμίν, μετά από ένα χρόνο διαμονής του στο Παρίσι, επιστρέφει στη γενέτειρά του, μια παραλιακή πόλη της Γαλλίας, για να δει συγγενείς και φίλους. Εκεί παρέα με τον ξάδερφό του, τον Τόνι και την παιδική του φίλη Οφελί, ο Αμίν περνάει τον χρόνο του μεταξύ του τυνησιακού εστιατορίου των γονιών του, των διαφόρων μπαρ και βέβαια της παραλίας. Κι ενώ ο Αμίν, αρχικά, μένει παρατηρητής της νεανικής, καλοκαιρινής, ανεμελιάς, όταν έρχεται η ώρα να ερωτευτεί, μονάχα το πεπρωμένο μπορεί να καθορίσει την πορεία της ζωής του, καθώς οι πειρασμοί είναι πολλοί..
«Ευτυχισμένος Λάζαρος» («Lazzaro Felice»)
Δραματική ταινία, ιταλικής (ελβετικής, γαλλικής και γερμανικής) παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Αλίτσε Ρορβάχερ, με τους Άλμπα Ρορβάχερ, Ντέιβιντ Μπένεντ, Σερζί Λοπέζ, Νικολέτα Μπράσκι κα.
Ένα μαγικό αλλά και μπερδεμένο κινηματογραφικό ταξίδι από την αγροτική Ιταλία στην απρόσωπη μοντέρνα μεγαλούπολη, που βασίζεται σε μία ανατρεπτική σεναριακή ιδέα, η οποία χάρισε και το ανάλογο βραβείο στο Φεστιβάλ Κανών στην Ιταλίδα σκηνοθέτιδα Αλίτσε Ρορβάχερ («Θαύματα»).
Η Ρορβάχερ φτιάχνει μια παραβολή, που θυμίζει ταινία των αδελφών Ταβιάνι, αλλά γυρισμένη σαν ντοκιμαντέρ, για την οποία σπαταλά υπερβολικό χρόνο, μέχρι να φτάσει στην ουσία που κρύβεται κάτω απ' αυτή. Σε αυτό το ταξίδι της, η ταινία έχεις την αίσθηση ότι περιέχει μεγάλο μέρος της κινηματογραφικής ιστορίας του ιταλικού σινεμά.
Από Βιτόριο ντε Σίκα και Φεντερίκο Φελίνι μέχρι τους Σκόλα και Βισκόντι, αλλά με έναν τρόπο που αναδεικνύει πραγματικά το χάσμα του σπουδαίας ιταλικής κινηματογραφικής σχολής με τη σημερινή αποπροσανατολισμένη νέα γενιά, που ψάχνει να βρει τον εαυτό της σε λάθος καλούπια και μακρινά πρότυπα, από εκείνα που ενέπνευσαν μια σειρά από κορυφαίους Ιταλούς δημιουργούς.
Είναι εμφανής η προσπάθεια της Ρορβάκερ να μιλήσει για την Ιταλία του σήμερα, το λαό της, ο οποίος άφησε πίσω του έναν τεράστιο πολιτισμό και μία παράδοση στην τέχνη, στην ευχαρίστηση του απλού, της κομέντια ντελ άρτε, το πάθος για ζωή και έρωτα, για να κυλήσει στη λάσπη του κυνισμού και της ατομικότητας, αλλά μάλλον κατευθύνει προς τη λάθος κατεύθυνση αυτό το κινηματογραφικό της ταξίδι, ενώ το φινάλε αποδυναμώνει περαιτέρω τις ιδέες της και τους προβληματισμούς της.
Οι πρωταγωνιστές της μακριά από την παράδοση των μεγάλων ηθοποιών του ιταλικού σινεμά, μοιάζουν μεταγραφές από ξένο πρωτάθλημα αμφιλεγόμενης ποιότητας, ενώ εμφανίζεται και η Νικολέτα Μπράσκι, σύζυγος του Μπενίνι.
Αυτή είναι η ιστορία του Λάζαρο, ενός νεαρού χωρικού τόσο καλόκαρδου που περνιέται για αφελής και του Τανκρέντι, ενός νέου αριστοκρατικής καταγωγής, καταραμένου από την ίδια του την φαντασία. Ένας ισχυρός δεσμός δημιουργείται μεταξύ τους, όταν ο Τανκρέντι ζητά από τον Λάζαρο να τον βοηθήσει να σκηνοθετήσει την ίδια του την απαγωγή. Αυτή η περίεργη κι απρόσμενη συμμαχία είναι μια αποκάλυψη για τον Λάζαρο. Μια φιλία τόσο πολύτιμη που θα ταξιδέψει τον Λάζαρο στον χώρο - και τον χρόνο - σε αναζήτηση του Τανκρέντι. Στην πρώτη του φορά στη σύγχρονη μεγαλούπολη ο Λάζαρο είναι σαν ένα θραύσμα του παρελθόντος, χαμένο στο μοντέρνο κόσμο.
«Ελεύθερο Θέμα»
Δραματική ταινία, ελληνικής και γαλλικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Στέλλας Θεοδωράκη, με τους Θεοδώρα Τζήμου, Δημήτρη Κίτσο, Μάρθα Λαμπίρη, Λοράν Σοβάζ, Αντώνη Καρυστινό, Λάζαρο Γεωργακόπουλο, Ιωάννα Μούσουρα κα.
Η αρχική ιδέα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αλλά το αποτέλεσμα χαοτικό, ως επιλογή πιθανώς της σκηνοθέτιδας Στέλλας Θεοδωράκη, η οποία προτιμά ένα φευγαλέο σινεμά, αφαιρετικό, που πετάει το σενάριο στην άκρη, για να ακολουθήσει τη σκηνοθετική της παρόρμηση.
Η ταινία, που σε πρώτο επίπεδο μιλάει για την παρεμβατικότητα του καθηγητή στους μαθητές του και σε δεύτερο επίπεδο για την προσπάθεια χειραγώγησης των ανθρώπων από κάθε μορφή εξουσίας, θα ήταν πιο αποτελεσματική αν ακολουθούσε μία συγκροτημένη και στέρεα δομημένη αφήγηση, από την πρωτοποριακή γλώσσα που χρησιμοποιεί η Στέλλα Θεοδωράκη, κάτι που αποπροσανατολίζει τον θεατή, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να παρακολουθήσει και όλα τα σχόλια που στριμώχνονται από τη σκηνοθέτιδα για την πραγματικότητα του σήμερα. Δηλαδή, τον φιλελευθερισμό, την οικονομική κρίση, το πρόβλημα με τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το οξειδωμένο εκπαιδευτικό σύστημα και όλα αυτά που έχουν φέρει σε αδιέξοδο τη νέα γενιά.
Η Στέλλα Θεοδωράκη είναι φανερό ότι θέλει να κατέβει από την έδρα της και να μπει ανάμεσα και γιατί όχι στις πίσω θέσεις των μαθητών της, μία ευγενική και χρήσιμη κίνηση, που θα απελευθέρωνε τα νέα παιδιά, αλλά τελικά μάλλον κατεβάζει την ταινία της, ως δείγμα ενός όχι και τόσο πετυχημένου σουρεαλιστικού σινεμά, που αγαπάει τα παιδιά, αλλά δεν ξέρει να τους μιλήσει.
Η Ίρις, καθηγήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών, δίνει στους οκτώ φοιτητές της μια άσκηση με ελεύθερο θέμα με σκοπό την ωρίμανσή τους σε μια περίοδο αμφισβήτησης των κοινωνικών αξιών. Η ομάδα ενθουσιάζεται με την ιδέα της ελεύθερης επιλογής και δημιουργεί ένα «εργαστήριο φαντασίας» χωρίς όρια.
«Η Τρύπα» («The Hole in the Ground»)
Ταινία τρόμου, βρετανικής, φιλανδικής, βελγικής και ιρλανδικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Λι Κρόνιν, με τους Τζέιμς Κόσμο, Σεάνα Κερσλέικ, Σιμόν Κίρμπι, Στιβ Γουόλ κα.
Ακόμη μία ταινία τρόμου, που πατά σε όλα τα κλισέ του είδους, αλλά δεν χάνει το ενδιαφέρον της, καθώς ο σκηνοθέτης της, ο πρωτοεμφανιζόμενος Ιρλανδός Λι Κρόνιν, ξέρει να αφηγείται και φαίνεται ότι γνωρίζει το κινηματογραφικό τρόμο και τη γλώσσα του. Αυτά τα προτερήματα του Κρόνιν είναι και το μπόνους που δίνει η κατά τα άλλα συνηθισμένη ταινία του προς τους λάτρεις του είδους, που δεν θα απογοητευτούν ειδικά αν δεν έχουν παρακολουθήσει το «Εμείς» του Τζόρνταν Πιλ την προηγούμενη εβδομάδα και να μπουν στη διαδικασία για τις αναπόφευκτες συγκρίσεις. Σε αυτό βοηθούν και η ανατριχιαστική μουσική, αλλά και οι λεπτομέρειες με τις οποίες γεμίζει τα πλάνα του ο Κρόνιν.
Η Σάρα μετακομίζει με τον μικρό της γιο στο απομονωμένο νέο τους σπίτι σε μια επαρχιακή πόλη, ελπίζοντας να κάνουν μια καινούργια αρχή έπειτα από μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Όμως η συνάντησή τους με την αλλόκοτη νέα τους γειτόνισσα και η προσωρινή εξαφάνιση του μικρού Κρις στο γειτονικό δάσος θα φέρουν στα όριά της τη Σάρα, η οποία θα ανακαλύψει μια τεράστια μυστηριώδη τρύπα στο έδαφος καθώς τον αναζητά. Το αγόρι θα επιστρέψει σύντομα, ωστόσο θα είναι διαφορετικό, κάνοντας τη μητέρα του να αναρωτηθεί αν πρόκειται πραγματικά για τον γιο της.
«Επιστροφή στην Κορυφή»
Ντοκιμαντέρ, ελληνικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Στρατή Χατζηελενούδα.
Ελληνικό ντοκιμαντέρ που μιλάει για ένα δύσκολο θέμα, τα άτομα με παραπληγία και τα όνειρά τους, που γύρισε με σεβασμό και ευαισθησία ο Στρατής Χατζηελενούδας και με το οποίο βραβεύτηκε με το βραβείο κοινού στο 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
O Λεωνίδας, ένας 33χρονος πάνκης με παραπληγία, και η παρέα του θέλουν να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Τελικά για ποιον θα είναι πιο δύσκολο;
«Πόλη υπό κατοχή» («Captive State»)
Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ρούπερτ Γουάιτ, με τους Άστον Σάντερς, Βέρα Φαρμίγκα, Τζον Γκούντμαν, Κίκι Λέιν κα.
Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, που απευθύνεται κυρίως στο αμερικανικό κοινό και διαθέτει και πολιτικά μηνύματα, αλλά δεν πείθει και πολύ, δεδομένου ότι δεν έχει ένα σκηνοθέτη σαν τον Πάκουλα, αλλά ούτε τους χαρακτήρες, που παίζουν επικίνδυνα με το γκροτέσκο, για να μείνει τελικά στο θεατή η πλάκα της υπόθεσης και ορισμένες εντυπωσιακές σκηνές καταστροφής που όμως έχουμε δει πολλές φορές και σε καλύτερη απόδοση.
Σε μία γειτονιά του Σικάγο, κοντά μία δεκαετία μετά την κατοχή από μία εξωγήινη δύναμη, Η ΠΟΛΗ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ εξερευνά τις ζωές και των δύο πλευρών των εμπλεκομένων: αυτών που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής και αυτών που αντιστάθηκαν.
«Άγγελος» («El Angel»)
Δραματική περιπέτεια, αργεντινής παραγωγής 2018, σε σκηνοθεσία Λουίς Ορτέγα, με τους Λορέντζο Φέρο, Τσίνο Νταρίν, Ντανιέλ Φανέγο, Μερσέντες Μοράν κα.
Στιλιζαρισμένη νοσηρή ταινία εγκλήματος και αίματος, μια άσκοπη αποθέωση υπερβολικής βίας του Λουίς Ορτέγα, στην οποία έχει συμβάλει στην παραγωγή της και ο Πέδρο Αλμοδοβάρ. Το στόρι της έχει βασιστεί στην αληθινή ιστορία ενός εφήβου κατά συρροή δολοφόνου, που έδρασε στις αρχές της δεκαετίας του '70 και διέπραξε μια σειρά από ειδεχθών εγκλημάτων.
Buenos Aires, 1971. O Carlitos είναι ένας νεαρός που μοιάζει με αστέρα του σινεμά: γλυκό πρόσωπο, ξανθές μπούκλες και απαράμιλλο στυλ. Από μικρός ζήλευε τα πράγματα που είχαν οι άλλοι, στην εφηβεία του όμως φανερώνει την πραγματική του φύση: γίνεται κλέφτης. Όταν συναντά στο σχολείο του τον Ramon, ο Carlitos γοητεύεται και κάνει ό,τι μπορεί για να του τραβήξει την προσοχή. Μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι παρανομίας, έρωτα και καταστροφής.
Οι δολοφονίες μοιάζουν σαν φυσική κατάληξη της πορείας του, ώσπου ο Carlitos θα συλληφθεί. Η αγγελική του μορφή τραβά την προσοχή του τύπου και της κοινής γνώμης. Το προσωνύμιο που του δίνεται είναι «Άγγελος του Θανάτου» με τη φήμη του να εκτοξεύεται στα ύψη αμέσως μετά τη σύλληψη του. Του αποδίδονται πάνω από σαράντα ληστείες και έντεκα δολοφονίες.
Σήμερα μετά από 45 χρόνια εγκλεισμού ο Carlitos είναι ο εγκληματίας με τα περισσότερα χρόνια κράτησης στην ιστορία της Αργεντινής.
«Clandestinos»
Ρομαντικό δράμα, κουβανικής παραγωγής του 1987, σε σκηνοθεσία Φερνάντο Πέρες, με τους Λουίς Αλμπέρτο Γκαρσία, Ιζαμπέλ Σάντος, Σουζάνα Πέρεζ κα.
Επανέκδοση ενός κουβανικού επαναστατικού δράματος το οποίο γύρισε ο Φερνάντο Πέρες το 1987 και που δεν έχει κάτι το ξεχωριστό και ίσως έβρισκε κάποιο κοινό αν έβγαινε το καλοκαιράκι.
Φυλακισμένος αντιστασιακός, ο Ερνέστο υποπτεύεται τους πάντες. Δεν μπορεί να αντισταθεί όμως στον έρωτα της νεαρής Νερέιδα, με την οποία θα πολεμήσουν μαζί ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς του δικτάτορα Μπατίστα.
Σχολιασμός: Χάρης Αναγνωστάκης για το ΑΠΕ-ΜΠΕ