Μετά το σκάνδαλο σχετικά με την αμερικανική εταιρεία Μπλακγουότερ, στρατιώτες της οποίας άνοιξαν πυρ αδιακρίτως το 2007 σκοτώνοντας και αμάχους στο Ιράκ, η συζήτηση γύρω από τις ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες έχει σιγήσει. Από τότε οι στρατιωτικές εταιρείες έχουν γίνει πιο προσεκτικές. Ωστόσο είναι πιο δραστήριες από ποτέ. Βασικές παροχές υπηρεσιών αυτών των εταιρειών, αποτελούν η προστασία προσώπων και αντικειμένων, πρωτίστως φυσικά σε περιοχές πολιτικών εντάσεων, η άντληση πληροφοριών μέσω ανακρίσεων και κατασκοπείας, αλλά και μέσω εναέριας δραστηριότητας όταν υπάρχει ο ανάλογος εξοπλισμός. Προ πάντων όμως και αυτό είναι πολύ σημαντικό, προσφέρουν εκπαίδευση ιδιωτικού και κρατικού προσωπικού.
Στόχος των κυβερνήσεων είτε πρόκειται για τον αμερικανικό είτε για το γερμανικό στρατό, είναι η μείωση εξόδων μέσω της ανάθεσης υπηρεσιών σε εξωτερικούς συνεργάτες. Όμως το σχέδιο αυτό δεν πέτυχε. Ιδιαίτερα σε διεθνείς επεμβάσεις, οι εταιρείες εκμεταλλεύτηκαν την έλλειψη ελέγχου για να αυξήσουν τα έξοδα. Πολλές φορές χρεώνονταν περισσότερες υπηρεσίες από αυτές που πραγματικά παρήχθησαν.
Μέχρι και τη δεκαετία του '90 υπήρχε συναίνεση ότι το κράτος διέθετε ορισμένες κυρίαρχες λειτουργίες, τις οποίες έπρεπε να επιτελέσει. Αυτό ίσχυε προ πάντων για τη στρατιωτική βία και ειδικά σε επεμβάσεις εξωτερικού. Σήμερα το επιχείρημα λέει, ότι ναι μεν το κράτος φέρει την ευθύνη για τέτοιες επεμβάσεις, αλλά δεν είναι υποχρεωμένο να τις εκτελεί.