«Το να μη διορθώνει κάποιος τα λάθη του, είναι μεγάλο λάθος». Κομφούκιος
Λάθη κάνουμε όλοι, αναμφίβολα. Και συχνά τα λάθη μας μπορεί να επηρεάζουν αρνητικά κάποιον άλλο άνθρωπο. Επίσης, μπορεί εμείς οι ίδιοι να υποστούμε αρνητική επίδραση από το λάθος ενός άλλου ανθρώπου. Σε κανέναν μας δεν αρέσει να κάνει λάθη, αλλά και κανείς δε μπορεί να τα αποφύγει. Το θέμα λοιπόν δεν είναι πώς θα γίνουμε «τέλειοι», αλλά πως συμπεριφερόμαστε όταν έχουμε κάνει ένα λάθος. Η ενήλικη, υπεύθυνη συμπεριφορά είναι κατ’ αρχήν να αναγνωρίσουμε το λάθος μας και έπειτα να ζητήσουμε συγγνώμη καταλλήλως γι’ αυτό στον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που επηρεάστηκαν. Ποιος είναι όμως ο κατάλληλος τρόπος;
Η σωστή απολογία για ένα λάθος μας, προϋποθέτει ότι έχουμε πραγματικά συνειδητοποιήσει τη «ζημιά» που κάναμε και ότι λυπόμαστε αληθινά γι’ αυτό. Εάν δεν θεωρούμε ότι κάναμε λάθος και δε λυπόμαστε στ’ αλήθεια για την πράξη ή το φέρσιμό μας, δεν έχει κανένα νόημα να ζητήσουμε συγγνώμη απλώς για τους «τύπους» ή για να αποφύγουμε τυχόν δυσάρεστες συνέπειες.
Επομένως, εφόσον όντως αναγνωρίζουμε το λάθος μας, το λέμε στον αποδέκτη της συγγνώμης μας, προσθέτοντας ότι λυπόμαστε ειλικρινά γι’ αυτό και για τα αρνητικά συναισθήματα που καταλαβαίνουμε ότι του προκαλέσαμε ή την καθυστέρηση που μπορεί να επέφερε αυτό στη δουλειά ή την όποια δύσκολη θέση στην οποία μπορεί να φέραμε τον άλλο άνθρωπο.
Προσοχή όμως! Το να πεις ότι λυπάσαι που ο άλλος αισθάνεται έτσι γι’ αυτό που έκανες, δεν είναι αληθινή απολογία. Αυτό είναι το κομμάτι σου που παραμένει ανήλικο, επαναστατεί και δεν θέλει πραγματικά να ζητήσει συγγνώμη, οπότε… ελίσσεται. Όπως είπαμε και νωρίτερα, το να ζητάμε συγγνώμη είναι ενήλικη συμπεριφορά.
Δεδομένου ότι όλοι κάνουμε λάθη λοιπόν, το μόνο που μένει είναι να το αποδεχθούμε αυτό και να είμαστε σε θέση να παραδεχόμαστε τα δικά μας, προκειμένου να διατηρούμε καλές σχέσεις με την οικογένεια, τους φίλους και τους συνεργάτες μας.
Καλό είναι να θυμόμαστε επίσης, ότι -σχεδόν- ποτέ δεν είναι αργά για να απολογηθούμε για ένα λάθος μας και ότι μία ειλικρινής συγγνώμη μπορεί να αποκαταστήσει τις καλές σχέσεις ακόμα και με ανθρώπους που πιστεύαμε ότι χάσαμε από τη ζωή μας.
Ξέρουμε να δεχόμαστε τη συγγνώμη;
Εξίσου σημαντικό είναι και το πώς δεχόμαστε την απολογία ενός άλλου ανθρώπου. Το να πούμε «στο ‘λεγα ότι θα γινόταν αυτό, δεν έπρεπε να το πεις/κάνεις αυτό» κλπ, δεν είναι καλός τρόπος για να αποδεχθείς τη συγγνώμη του άλλου. Αυτό θυμίζει περισσότερο έναν επικριτικό γονέα και σίγουρα θα αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε να επιχειρήσει να απολογηθεί σ’ εσένα στο μέλλον.
Λέγοντας απλώς κάτι όπως «σε ευχαριστώ, εκτιμώ τη συγγνώμη σου» είναι μία απόκριση που καλύπτει τα πάντα και δείχνει την εκτίμησή σου για το γεγονός ότι ο άλλος άνθρωπος αναγνώρισε το λάθος του και λυπάται. Εν ολίγοις, είναι μία απολύτως ενήλικη συμπεριφορά. Επιπλέον, ενθαρρύνει μία ατμόσφαιρα στην οποία οι άνθρωποι επιτρέπεται να κάνουν λάθη, να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να απολογούνται γι’ αυτά και να προχωρούν!
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Δεν κερδίζεις τίποτα με το να αποδώσεις την υπαιτιότητα ή να διεκδικήσεις τη δική σου «ορθότητα» τη στιγμή που κάποιος απολογείται για το λάθος του (πέρα από ένα φορτίο δυσαρέσκειας…).
Εάν όλοι μας μάθουμε να ζητάμε συγγνώμη και να δεχόμαστε τη συγγνώμη των άλλων, η ζωή μας θα βελτιωθεί αισθητά. Μαθαίνοντας τα παιδιά να ανταποκρίνονται στα λάθη τους και τα λάθη των άλλων με τον κατάλληλο τρόπο, τους δίνουμε ένα πολύτιμο εφόδιο ζωής.
