Μετά από περισσότερο από έναν αιώνα έρευνας, μεγάλο μέρος της οποίας ήταν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο, οι ψυχολόγοι εξακολουθούν να αγωνίζονται να ορίσουν την ευφυϊα και πολλοί αμφιβάλλουν για την εγκυρότητα των τεστ που έχουν σχεδιαστεί για τη μέτρησή της. Ωστόσο, μια ιδέα έχει προκύψει και επιμένει: ότι οι υψηλότερες "βαθμολογίες ευφυϊας" συνδέονται με ταχύτερη επεξεργασία πληροφοριών ή «διανοητική ταχύτητα». Τώρα ωστόσο, μια νέα έρευνα από επιστήμονες στη Γερμανία δείχνει ότι ακόμη και αυτό μπορεί να μην ισχύει.
Η νέα μελέτη αμφισβητεί την πεποίθηση ότι οι υψηλότερες βαθμολογίες ευφυϊας συνδέονται με ταχύτερη επεξεργασία πληροφοριών. Αποκαλύπτει επίσης μια σύνδεση μεταξύ της ικανότητας επίλυσης προβλημάτων και των διαφορών στη συνδεσιμότητα του εγκεφάλου και του συγχρονισμού μεταξύ του μετωπιαίου και βρεγματικού λοβού. Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι υπάρχει μια αντιστάθμιση μεταξύ ταχύτητας και ακρίβειας στις γνωστικές διαδικασίες, υπογραμμίζοντας τη σημασία της πιο αργής και πιο επίπονης σκέψης για την επίλυση δύσκολων προβλημάτων και τη λήψη καλύτερων αποφάσεων.
Η δημοσιευμένη στο περιοδικό Nature Communications μελέτη δείχνει ότι τα άτομα με υψηλότερες βαθμολογίες νοημοσύνης χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να λύσουν σύνθετα προβλήματα, επειδή είναι λιγότερο πιθανό να βγάλουν βιαστικά συμπεράσματα. Η μελέτη συνδέει επίσης την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων με τις διαφορές στη συνδεσιμότητα του εγκεφάλου και το συγχρονισμό μεταξύ των περιοχών του εγκεφάλου.
Κάνοντας συνδέσεις
Ο Michael Schirner του Charité-Universitätsmedizin Berlin και οι συνεργάτες του εξέτασαν δεδομένα από 1.176 συμμετέχοντες στο Human Connectome Project, αναλύοντας τη σχέση μεταξύ των βαθμολογιών νοημοσύνης και των χρόνων αντίδρασης στο Penn Matrix Reasoning Test, το οποίο αποτελείται από ένα σύνολο ολοένα και πιο δύσκολων εργασιών αντιστοίχισης προτύπων. Αυτό έδειξε ότι, ενώ τα άτομα με υψηλότερες βαθμολογίες ευφυϊας έλυσαν τα εύκολα προβλήματα πιο γρήγορα, χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο για να λύσουν τα δύσκολα, προφανώς επειδή ξόδεψαν περισσότερο χρόνο για να συμπεράνουν κρυμμένους κανόνες πριν φτάσουν στη σωστή λύση.
Στη συνέχεια, οι ερευνητές δημιούργησαν μοντέλα εξατομικευμένων δικτύων εγκεφάλου 650 από τους συμμετέχοντες, συνδυάζοντας δεδομένα συνδεσιμότητας εγκεφάλου από το καθένα με γενικά μοντέλα των νευρωνικών κυκλωμάτων για τη λήψη αποφάσεων και τη μνήμη εργασίας. Αυτό αποκάλυψε ότι, εκείνοι που χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο για να λύσουν τις δύσκολες εργασίες εμφάνισαν υψηλότερη συνδεσιμότητα σε κατάσταση ηρεμίας μεταξύ του μετωπιαίου και βρεγματικού λοβού και επίσης μεγαλύτερο συγχρονισμό μεταξύ αυτών των περιοχών του εγκεφάλου.
Ο μετωπιαίος λοβός είναι γνωστό ότι παίζει σημαντικούς ρόλους στην προσοχή και στη λήψη αποφάσεων, ενώ ο βρεγματικός λοβός πιστεύεται ότι συλλέγει και ενσωματώνει αισθητηριακές πληροφορίες. Μελέτες σάρωσης του εγκεφάλου υποδηλώνουν ότι η νοημοσύνη περιλαμβάνει ένα μετωπιαίο-βρεγματικό δίκτυο, επομένως ο μεγαλύτερος συγχρονισμός μεταξύ αυτών των περιοχών μπορεί να αντανακλά έναν προμετωπιαίο μηχανισμό προσοχής που ρυθμίζει την επεξεργασία στον βρεγματικό λοβό.
Πιο έξυπνοι, πιο αργοί
Τα ευρήματα αμφισβητούν την υπόθεση ότι η υψηλότερη νοημοσύνη είναι το αποτέλεσμα ενός ταχύτερου εγκεφάλου. Προτείνουν ότι το ταχύτερο δεν είναι απαραίτητα καλύτερο και ότι υπό ορισμένες συνθήκες υπάρχει μια αντιστάθμιση μεταξύ ταχύτητας και ακρίβειας που οδηγεί σε καλύτερες αποφάσεις.
Έτσι, ενώ η γρήγορη, «αυτόματη» σκέψη είναι επαρκής για τη λήψη αποφάσεων σχετικά με εύκολες εργασίες, ένας πιο αργός και πιο επίπονος τρόπος γνώσης, που υποστηρίζει την παρατεταμένη ενσωμάτωση σχετικών πληροφοριών, μπορεί να είναι καλύτερος για την επίλυση πιο δύσκολων προβλημάτων.