Την Δευτέρα 4/03 θα εκδικαστεί η έφεση που έχουν καταθέσει τέσσερεις νεαροί από το Αφγανιστάν, οι οποίοι είχαν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 10 χρόνια φυλάκισης για τον εμπρησμό της Μόριας, του μεγαλύτερου προσφυγικό καταυλισμού της Ευρώπης, το 2020. Η έφεση βρίσκεται σε αναβολή από τις 6/03/2023. Σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια Μυτιλήνης στις 8.30π.μ. καλούν πολίτες που συμετέχουν στην Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στη Συνοριακή Βία. Σε ανακοίνωσή τους προσφέρουν μια σύντομη ανασκόπηση της υπόθεσης και εξηγούν τους λόγους για τους οποίους καλούν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης προς τους κατηγορούμενους:
«Τη Δευτέρα 4 Μαρτίου, θα εκδικαστεί η έφεση που έχουν καταθέσει, τέσσερις νέοι από το Αφγανιστάν, που είχαν πρωτόδικα καταδικαστεί σε 10 χρόνια φυλάκισης για τον εμπρησμό του στρατοπέδου της Μόριας ("Moria 6"). Η έφεση, βρίσκεται σε αναβολή από τις 6 Μαρτίου 2023, οδηγώντας του κατηγορούμενους στο να χάσουν ακόμη ένα χρόνο από τη ζωή τους παγιδευμένοι στις ελληνικές φυλακές. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους, δίνοντάς τους να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους!
Δεν είναι δική μας δουλειά να εξηγήσουμε πώς κάηκε η Μόρια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Μόρια έπρεπε να καεί. Για χρόνια η κατάσταση στο στρατόπεδο επιδεινωνόταν. Ένα κέντρο κράτησης που αρχικά προοριζόταν για 2800 άτομα, με τον κόσμο που κρατούταν να ξεπερνάει εν τέλει τα 20.000 άτομα το 2019. Ένα κέντρο διαβόητο για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, την έλλειψη υγιεινής και βασικών αναγκών, τους βιασμούς και τα μαχαιρώματα. Απέναντι στις διαμαρτυρίες των μεταναστ(ρι)ών για τις συνθήκες αυτές, η απάντηση ήρθε με την περαιτέρω απομόνωσή του, την κατάληψη από ακροδεξιούς των εισόδων του γειτονικού χωριού της Μόριας με σκοπό τον αποκλεισμό τους και με την αύξηση των ακροδεξιών-ρατσιστικών επιθέσεων σε μετανάστ(ρι)ες και αλληλέγγυους-ες. Η πανδημία του Κόβιντ, έδωσε την ευκαιρία στην κυβέρνηση, να ανταποκριθεί στο ρατσιστικό αίτημα πολλών, για τον εγκλεισμό των μεταναστ(ρι)ών εντός των ορίων του Κέντρου, και τον αποκλεισμό τους από το δημόσιο χώρο.
Με ελάχιστη ενημέρωση, και περιορισμένοι-ες στο καταυλισμό της Μόριας, οι μετανάστ(ρι)ες, ένιωσαν ότι αφέθηκαν να πεθάνουν. Ταυτόχρονα οι συνθήκες του καταυλισμού παρέμειναν σε εσκεμμένο χάος, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης από το Κόβιντ. Οποιαδήποτε προσπάθεια για βελτίωση των συνθηκών με νέες υποδομές, προσέκρουε στην άρνηση μερίδας του ντόπιου πληθυσμού, που δεν δίσταζε να προχωράει και στις καταστροφές τους. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα να κατασκευαστεί ένα νέο κέντρο κράτησης, η οποία οδήγησε σε αντιδράσεις, η κυβέρνηση αποφάσισε τη κατασκευή ενός φράχτη περιμετρικά του καταυλισμού της Μόριας για τον αποτελεσματικότερο περιορισμό των μεταναστ(ρι)ών. Η πυρκαγιά ήρθε μετά από μήνες διαμαρτυριών, διαδηλώσεων αλλά και απεργιών πείνας από τους-ες αποκλεισμένους στο σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μόριας.
Ο εμπρησμός της Μόριας έθεσε επίσης σε κρίση τις πολιτικές διαχείρισης του μεταναστευτικού πληθυσμού στα νησιά, από το ελληνικό κράτος. Αντίθετα σε ότι υποστήριζαν μέχρι τότε, εμφανίστηκαν δομές στην ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για τη φιλοξενία των 3000 ασυνόδευτων ανήλικων που κρατούνταν στη Μόρια μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δυστυχώς, η ενέργεια που απελευθερώθηκε από την αναταραχή αιχμαλωτίστηκε και ενσωματώθηκε εκ νέου σε ένα νέο παράδειγμα διαχείρισης των μεταναστών. Τη 'Μόρια' ήρθε να αντικαταστήσει το 'Καρά Τεπέ'. Ένα πεδίο βολής με διάσπαρτα βλήματα και μόλυνση του εδάφους από μόλυβδο, μονίμως επιτηρούμενο, ελεγχόμενο και εκτεθειμένο στα στοιχεία της φύσης. Αν και ο πληθυσμός του 'Καρά Τεπέ' είναι μικρότερος από ό,τι ήταν στη 'Μόρια', ως αποτέλεσμα των νέων πολιτικών ελέγχου των συνόρων, μεταξύ των οποίων και οι επαναπροωθήσεις, η καθημερινή πραγματικότητα στο 'Καρά Τεπέ' δεν διαφέρει πολύ από την προηγούμενη.
Ακολουθώντας τις νέες πολιτικές αποκλεισμού των μεταναστών από τον γενικό πληθυσμό, η 'Βάστρια' βρίσκεται υπό κατασκευή. Όπως και τα άλλα νέα κλειστά στρατόπεδα στην Ελλάδα, θα είναι ένας καταυλισμός με αυστηρή επιτήρηση, στη μέση ενός πευκοδάσους, μιας περιβαλλοντικά προστατευόμενης περιοχής με υψηλό κίνδυνο πυρκαγιών, 45 λεπτά με το αυτοκίνητο από την πόλη. Όλες οι υπηρεσίες θα βρίσκονται εντός του κέντρου κράτησης. Σε αυτό, πρόσβαση θα έχουν μόνο όσοι-ες υπηρεσίες, υπάλληλοι, οργανισμοί και οργανώσεις, πρόθυμοι-ες να υλοποιήσουν αναντίρρητα τις κυβερνητικές πολιτικές. Σύμφωνα με τα νέα μέτρα, όσοι-ες μετανάστ(ρι)ες έχουν απορριφθέντα αιτήματα ασύλου, θα βρεθούν φυλακισμένοι στο προαναχωρησιακό κέντρο κράτησης, ενώ οι υπόλοιποι θα βρίσκονται υπό περιορισμό και απομονωμένοι από οποιαδήποτε πρόσβαση στην πόλη της Μυτιλήνης.
Κανένα κέντρο κράτησης δεν πρέπει να είναι μέρος για να μένουν άνθρωποι. Τα κέντρα κράτησης χρησιμοποιούνται για το διαχωρισμό και τις διαιρέσεις μεταξύ ντόπιων και μεταναστών. Οι διαχωρισμοί μεταφράζονται σε 'πολίτες' και 'μη πολίτες'. Τα κέντρα αυτά αναγκάζουν τους ανθρώπους να ζουν σε ένα μέρος που είναι ασύμβατο με την ανθρώπινη ζωή, επειδή, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό μοντέλο, η μετανάστευση πρέπει να τιμωρείται και να αποτρέπεται.
Οι εισαγγελείς θα κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν τη 'φήμη του έθνους', πιστεύοντας ότι συμβάλουν στην ασφάλεια των συνόρων. Όπως και σε πολλές άλλες δίκες εναντίον μεταναστών, οι αποδείξεις δεν υπήρχαν. Παρόλα αυτά, έχουν ήδη συμπληρώσει περισσότερα από τρία χρόνια στη φυλακή. Στην πρωτοβάθμια δίκη, οι καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης διακόπτονταν επανειλημμένα από τον εισαγγελέα και την έδρα. H εισαγγελέας που αναμένεται να παραστεί έχει αποδεδειγμένο ιστορικό ρατσιστικών σχολίων, οδηγώντας σε καταδίκη με αυστηρές ποινές πολλούς μετανάστες. Σε προηγούμενη δίκη, δε δίστασε απευθυνόμενη σε μετανάστη που κατηγορούταν για τον χειρισμό βάρκας, να ρωτήσει: "Γιατί δεν ήρθατε αεροπορικώς στην Ελλάδα αλλά επιλέξατε να έρθετε παράνομα με πλοίο; Επειδή θέλατε να έρθετε παράνομα!". Μπορούμε να φανταστούμε τι είδους δίκη θα είναι αυτή.
Οι έξι αυτοί νέοι, χρησιμοποιήθηκαν στην προσπάθεια ενίσχυσης ισλαμοφοβικών αφηγήσεων όπου οι μουσουλμάνοι άντρες αποτελούν κίνδυνο για τον "ελληνικό ορθόδοξο πολιτισμό" και τον "ευρωπαϊκό τρόπο ζωής". Η δίωξη αυτή αποτελεί μία προσπάθεια για τη συγκάλυψη των πραγματικά υπεύθυνων για το έγκλημα της Μόριας και τη μεταφορά της ευθύνης στα θύματα της. Στην αποπλαισίωση της πυρκαγιάς από σημείο αντίστασης στην συνεχιζόμενη υποτίμηση των ζωών των μεταναστ(ρι)ών. Στο να αγνοηθεί το γεγονός ότι η Μόρια ήταν κόλαση.»