Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, όπως πολλοί συμπατριώτες του, περνά τον Αύγουστο στις παραλίες. Χαλαρός στο κανό, φωτογραφήθηκε στην Κυανή Ακτή κοντά στην προεδρική θερινή κατοικία.
Ο Μακρόν όμως, ο οποίος επανεξελέγη την άνοιξη, συνεχίζει να εργάζεται και στις διακοπές του, καθώς περίπου 100 ημέρες μετά την έναρξη της δεύτερης θητείας του τα προβλήματα έχουν συσσωρευθεί. Ένα από τα κέντρα βάρους στην πολιτική του Μακρόν, που ξεκίνησε το 2017 ως νέος αστέρας της πολιτικής, παραμένει η διεθνής και ευρωπαϊκή σκακιέρα. Και ναι μεν είχε καταφέρει να διεκδικήσει από την Άγκελα Μέρκελ τον ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, αλλά πώς εξελίσσονται τα πράγματα με τον νέο Γερμανό καγκελάριο Όλαφ Σολτς;
Μπορεί η γαλλική Προεδρία στην ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 22 να βοήθησε τον Μακρόν να προβληθεί ως διαμεσολαβητής στην κρίση της Ουκρανίας. Εκ των υστέρων όμως φαίνεται πως κινητοποιήθηκε πολύ αργά και διστακτικά στις προεδρικές εκλογές τον Απρίλιο και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου - με σοβαρές συνέπειες. Με ενισχυμένη την αντίπαλό του, την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, επανεξελέγη πιο οριακά από το αναμενόμενο και έχασε την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Τώρα το στρατόπεδό του είναι αναγκασμένο να ασκεί κυβερνητικό έργο με σκληρές αντιπαραθέσεις ενάντια σε μια αντιπολίτευση, που αποτελείται τόσο από μια νέα αριστερή συμμαχία όσο και από τα δεξιά κόμματα. Αντιπαραθέσεις για τον πληθωρισμό και την ενεργειακή κρίση, την κρίση στο σύστημα υγείας, τις ελλείψεις στο σχολικό σύστημα, την κλιματική αλλαγή με την ξηρασία και τις δασικές πυρκαγιές. Ο Μακρόν θέλει επίσης να υλοποιήσει την αμφιλεγόμενη συνταξιοδοτική του μεταρρύθμιση που αναβλήθηκε.
Ανάμικτος απολογισμός
Για τους περισσότερους ο μέχρι στιγμής απολογισμός της δεύτερης θητείας του προέδρου είναι ανάμικτος. Ο Μακρόν περίμενε πολύ για να διορίσει τη νέα πρωθυπουργό Ελιζαμπέτ Μπορν και τη νέα κυβέρνηση. Επιπλέον, η μελλοντική πορεία της κυβέρνησης δεν είναι ακόμη ξεκάθαρη - και παρά τα μέτρα δισεκατομμυρίων για την ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης, οι διαδηλώσεις στους δρόμους είναι ήδη στον ορίζοντα μετά το τέλος της καλοκαιρινής περιόδου.
Ωστόσο, ο Μακρόν δεν φαίνεται να έχει παραιτηθεί από την αξίωση να είναι ο διαμορφωτής της Ευρώπης στη δεύτερη θητεία του. Πρόσφατα προώθησε την ιδέα για μια νέα «ευρωπαϊκή πολιτική κοινότητα» στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, στην οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, θα μπορούν να συμμετάσχουν Ευρωπαίοι εταίροι από την Ουκρανία έως την Ισλανδία. Μετά την αποχώρηση της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ από την πολιτική πολλοί περίμεναν ότι ο Μακρόν θα αναλάβει τον νέο ηγετικό ρόλο στην ΕΕ. Στην πραγματικότητα, τουλάχιστον δημόσια, αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να δίνει τον τόνο στις Βρυξέλλες.
Αλλά ούτε και ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς φαίνεται να πείθει σε αυτό το ρόλο - αν και πολλοί βλέπουν τη Γερμανία ως πρωταγωνιστή, απλώς και μόνο λόγω του μεγέθους και της οικονομικής της δύναμης. Ο Σολτς ωστόσο ουδέποτε υπήρξε ο πολιτικός που θα υποστήριζε δημόσια τολμηρές ή δημιουργικές ιδέες, χωρίς να έχει εξασφαλίσει αρκετή υποστήριξη στα παρασκήνια. Αντίθετα, τονίζει πάντα πόσο σημαντικό είναι να συντονιστούμε εντός της Ευρώπης, για παράδειγμα ως απάντηση στον ρωσικό πόλεμο στην Ουκρανία.
Η ουκρανική υποψηφιότητα
Σε ένα θέμα μάλιστα, ούτε ο Μακρόν ούτε ο Σολτς ανέλαβαν πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά μάλλον η Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής: στην υποψηφιότητα της Ουκρανίας για ένταξη στην ΕΕ. Στη συνέχεια, στα μέσα Ιουνίου, Σολτς και Μακρόν έστειλαν ένα ισχυρό μήνυμα ταξιδεύοντας στο Κίεβο με τον τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια ιστορική απόφαση, ώστε να συμπεριληφθεί η Ουκρανία στις υποψήφιες χώρες.
Αν συγκρίνει κανείς τους δύο ηγέτες, ο Σολτς είναι σίγουρα πιο διστακτικός. Ο Μακρόν για παράδειγμα επωφελήθηκε από τη γαλλική προεδρία για να καθορίσει ως ένα βαθμό την ευρωπαϊκή ατζέντα. Τις τελευταίες ημέρες της γαλλικής προεδρίας ξεκαθαρίστηκαν ορισμένα ζητήματα: Σημειώθηκε κάποια πρόοδος στην πολιτική ασύλου, στη νομοθεσία για την ανταλλαγή ηλεκτρονικών αποδεικτικών στοιχείων που ήταν μπλοκαρισμένη εδώ και χρόνια, ενώ τα κράτη της ΕΕ συμφώνησαν με το Κοινοβούλιο σε αυστηρότερους κανόνες ασφαλείας για την προστασία κρίσιμων υποδομών, όπως οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο και οι φυσικές καταστροφές.