Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι πώς έχει οδηγηθεί η Ευρώπη σε αυτό το σημείο. Από την αρχή της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, οι αναλυτές έχουν προσφέρει πολλαπλές εξηγήσεις. Οι αμερικανοί οικονομολόγοι την αποκαλούν «κρίση σχεδιασμού», υποστηρίζοντας ότι η Ευρώπη έβλεπε τι ερχόταν. Τα δημοσιονομικά γεράκια που παρατηρούν όλον τον κόσμο, προτιμούν την εξήγηση του προϋπολογισμού, δίνοντας έμφαση στις κρυφές δημόσιες δαπάνες, το τεράστιο κράτος και το γενναιόδωρο συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδας.
Στη συνέχεια, γενικεύουν αυτά τα προβλήματα σε όλη την Ευρώπη (μη δίνοντας σημασία στο ότι το χρέος του δημόσιου τομέα καθώς και οι δημόσιες δαπάνες της Ιταλίας, είναι σχετικά χαμηλές σε σύγκριση με τις περισσότερες άλλες αναπτυγμένες χώρες). Από την πλευρά τους, οι ελίτ στη Γερμανία κατηγορούν το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και τους "πολύ υψηλούς" πραγματικούς μισθούς στις χώρες της Μεσογείου. Άλλοι υποδεικνύουν ως υπεύθυνες τις ενδο-ευρωπαϊκές μακροοικονομικές ανισορροπίες. Πιθανόν να υπάρχει μία κοινή συνισταμένη σε όλες αυτές τις εξηγήσεις.
Η πολυπλοκότητα ωστόσο των αιτιών της κρίσης, έχει μία κοινή ρίζα: την αποτυχία της Γερμανίας να ενεργήσει υπεύθυνα ως ηγεμόνας της Ευρώπης.
Στο μεγαλύτερο μέρος του εικοστού αιώνα, το «Γερμανικό Πρόβλημα» - το γεγονός ότι η Γερμανία είναι πολύ ισχυρή, πολύ ικανή και πολύ δυναμική οικονομικά, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη – βασάνιζε τις ευρωπαϊκή ελίτ. Η «χαλιναγώγηση της Γερμανίας» μέσω του ΝΑΤΟ και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θεωρήθηκε ως η λύση. Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι η γερμανική δύναμη, αλλά η γερμανική αδυναμία.