Η λογική λέει ότι τα προγράμματα εθελουσίας εξόδου εργαζομένων από τις τράπεζες πρέπει να προσανατολίζονται στην απομάκρυνση υπαλλήλων και στελεχών που βρίσκονται κοντά στα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση, επειδή έχουν υψηλότερο μισθολογικό και μη μισθολογικό κόστος και κατά κανόνα είναι λιγότερο αποδοτικοί και "συγχρονισμένοι" με τις εξελίξεις του τραπεζικού τομέα και της τεχνολογίας.
Στην πραγματικότητα, όμως, τα προγράμματα εθελουσίας εξόδου επιβεβαιώνουν την εφαρμογή του... νόμου των ανεπιθύμητων ενεργειών. Για παράδειγμα, μαθαίνουμε ότι από τους περίπου 1.100 υπαλλήλους που δήλωσαν συμμετοχή στο τελευταίο πρόγραμμα της Εθνικής ελάχιστοι είναι αυτοί που βρίσκονται κοντά στη συνταξιοδότηση, ενώ οι περισσότεροι προέρχονται από τις λεγόμενες "παραγωγικές ηλικίες", γύρω στα 40.
Πολλοί στην τράπεζα λένε ότι η εθελουσία καταλήγει να αποδεκατίζει τους υπαλλήλους και στελέχη που χρειάζονται περισσότερο για τη βελτίωση των λειτουργιών της, καθώς τα παρεχόμενα κίνητρα συνταξιοδότησης δεν είναι επαρκή για όσους έχουν υψηλές αποδοχές ως ενεργεία εργαζόμενοι και καλούνται να τις ανταλλάξουν με αρκετά χαμηλότερες συντάξεις.
Το σίγουρο είναι ότι κάτι πάει στραβά όταν οι τράπεζες, για να εμφανισθούν στα χαρτιά συνεπείς με τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει για μείωση προσωπικού, καταλήγουν να αποδυναμώνονται, όταν το ζητούμενο σήμερα στο τραπεζικό σύστημα είναι η μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας, από την οποία προκύπτει κατά τρόπο υγιή η κερδοφορία.
