Αύξηση του ωραρίου εργασίας από οκτώ σε δέκα ώρες και απλήρωτες υπερωρίες βρίσκονται ήδη στο κυβερνητικό τραπέζι, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι τώρα. Όλα αυτά υπό προϋποθέσεις και αν συμφωνούν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες, όπως διαβάζουμε.
Του Κωνσταντίνου Καλοφωλιά*
Αύξηση του ωραρίου εργασίας από οκτώ σε δέκα ώρες και απλήρωτες υπερωρίες βρίσκονται ήδη στο κυβερνητικό τραπέζι, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι τώρα. Όλα αυτά υπό προϋποθέσεις και αν συμφωνούν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες, όπως διαβάζουμε.
Και εδώ έρχεται το λουτρό αλήθειας. Πόσο δυνατό είναι για το μέσο εργαζόμενο να υπερασπιστεί τον κόπο του σε μια χώρα που κατέχει ρεκόρ ανεργίας; Η λογική λέει ότι κάποιος που θέλει να κρατήσει τη δουλειά του θα δεχτεί τους όρους του εργοδότη. Διαφορετικά θα πάρει τη θέση του κάποιος από τον πληθυσμό του 1.000.000 ανέργων που έχει ανάγκη να εργαστεί πάση θυσία. Άλλωστε σε μια οικονομία χτυπημένη από τη δεκαετή λιτότητα και την πανδημία τα περιθώρια στήριξης της αξιοπρεπούς εργασίας ήταν ήδη περιορισμένα. Χαμηλοί μισθοί, μαύρη εργασία και ένσημα που δεν πληρώνονται στο σύνολό τους, αποτελούν καιρό τώρα μέρος της ελληνικής μας πραγματικότητας. Μια οικονομία που προσφέρει έδαφος για να καλλιεργούνται τέτοιες νοοτροπίες δεν μπορεί να παράγει αγαθά και υπηρεσίες αξίας.
Όσες επιχειρήσεις στηρίζονται στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και τη φοροδιαφυγή για να τα βγάλουν πέρα θα βλέπουν το έλλειμμα ανταγωνιστικότητάς τους να αυξάνεται. Αντίθετα, οι επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, την έρευνα και την εκπαίδευση του προσωπικού εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητά τους. «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Το ανθρωπινό δυναμικό κάθε επιχείρησης αποτελεί το σημαντικότερο κεφάλαιό της. Πάνω σε αυτό στηρίζονται και τα σχέδια της για την επίτευξη των στόχων της. Άλλωστε, πόσο καλά μπορεί να λειτουργεί μια επιχείρηση με δυσαρεστημένους τους εργαζόμενούς της;
Η ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και την προσωπική ζωή (work-life balance) θεωρείται πλέον προτεραιότητα για τις νέες γενιές. Αυτό το γνωρίζουν και όλες οι σοβαρές επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται στην προσέλκυση νέων και ταλαντούχων εργαζόμενων. Έτσι, εκτός από το ύψος του μισθού διαγκωνίζονται και ως προς τις παροχές που προσφέρουν, ώστε να κάνουν πιο ευχάριστη και άρα αποδοτική την εργασία των εργαζόμενων τους.
Αντίθετα, στη χώρα μας οι συνθήκες εργασίας με το νέο κυβερνητικό νομοσχέδιο αντί να βελτιώνονται χειροτερεύουν. Γεγονός που απομακρύνει ακόμα περισσότερο από την Ελλάδα τους νέους επιστήμονες που μετανάστευσαν από τη χώρα τα χρόνια της κρίσης. Τι μέλλον, μπορεί να έχει μια γερασμένη χώρα όταν οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να στηριχτούν στην εργασία τους για να προχωρήσουν τη ζωή τους, που όσοι έχουν τη δυνατότητα να μεταναστεύσουν το κάνουν και όσοι έφυγαν δεν επιστρέφουν;
* MSc Ευρωπαϊκή Οικονομική Πολιτική, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
