Ξεκίνησε με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, συνέχισε με την απέλαση Ρώσων διπλωματών, το επανέλαβε με την ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή και την παρέμβαση μαχητή του Τάγματος Αζόφ, που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων.
Αχρείαστες, ανώφελες κινήσεις με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, που δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις με τη Ρωσία χωρίς να αποφέρουν το παραμικρό όφελος στη χώρα. Η τελευταία μάλιστα εξέθεσε τον ίδιο και τον πρόεδρο της Βουλής, καταλήγοντας ε αποτέλεσμα ακριβώς αντίθετο από αυτό στο οποίο αποσκοπούσε.
Η πρόκληση στη Βουλή με τον “μαχητή” της ουκρανικής παρακρατικής ακροδεξιάς οργάνωσης είναι εσωτερικό πολιτικό θέμα, που “κοστίζει” ήδη στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό, ενώ λειτούργησε και ως μπούμερανγκ στην προσπάθεια επηρεασμού της ελληνικής κοινής γνώμης υπέρ της Ουκρανίας.
Ομως η απέλαση Ρώσων διπλωματών και η προηγηθείσα αποστολή όπλων, είναι κινήσεις που άπτονται της γενικότερης εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας και δίνουν ένα στίγμα προθέσεων, επιδιώξεων και επιλογών της κυβέρνησης.
Χωρίς να υπάρχει αποχρών λόγος, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση έσπευσαν να εμφανιστούν “βασιλικότεροι του βασιλέως” στην αντιπαράθεση ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/Δύσης-Ρωσίας, εκθέτοντας και δεσμεύοντας τη χώρα με κινήσεις περισσότεροι συμβολικής παρά ουσιαστικής σημασίας. Διότι ούτε η αποστολή μερικών χιλιάδων “λιανοντούφεκων” αποτελεί ουσιαστική βοήθεια στην Ουκρανία, ούτε η απέλαση Ρώσων διπλωματών εισέφερε κάτι στην έκβαση της πολεμικής αναμέτρησης ή του μπρα-ντε-φερ Δύσης-Ρωσίας.
Η μόνη λογική που μπορεί να υπαγόρευσε αυτές τις κινήσεις είναι η επιθυμία να φανεί η Ελλάδα ως το “καλό και πρόθυμο παιδί” της Δύσης και του ΝΑΤΟ, σε αντιδιαστολή με την Τουρκία που “κάνει νερά”.
Οι εμπνευστές αυτής της εξωτερικής πολιτικής περιμένουν ίσως ως ανταμοιβή της χώρας κάποια υποστήριξη από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα.
Κάνουν όμως λάθος. Η υποστήριξη δεν πρόκειται να έρθει. Η Τουρκία παίζει καλύτερα το παιχνίδι των πιέσεων, υποσχέσεων και εκβιασμών και μπορεί να αποσπάσει περισσότερα από τις ΗΠΑ προκειμένου να παραμείνει στην πλευρά της Δύσης και του ΝΑΤΟ.
Το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει, με την πρόταση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για πώληση αεροσκαφών F-16 στην Τουρκία και με τις συνεχείς προτροπές προς την Αγκυρα να συνεργασθεί με τους “κοντινούς γείτονες” για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα ότι στις διεθνείς σχέσεις και στη διπλωματια δεν κερδίζει ο “δεδομένος” και προβλέψιμος. Εξασφαλίζει υποστήριξη αυτός που κρατά ανοιχτές πόρτες και διαπραγματεύεται τη θέση του.
Χ. Ν.