Η επισκέψεις του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια σε χώρες της Αφρικής δείχνουν ότι η Αθήνα επιτέλους κινείται "έξω από το καβούκι της". Καλή η προσέγγιση μέσω της ΕΕ, αλλά η χώρα θα πρέπει να κινηθεί και μόνη της καθώς το διεθνές σύστημα μεταβάλλεται.
Η ελληνική διπλωματία με τη βοήθεια και της αμυντικής συνεργασίας κάνει κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ και η "διπλωματία των εμβολίων", βοηθά για ένα άνοιγμα προς τις χώρες της Αφρικής.
Η Τουρκία εδώ και 15 χρόνια έχει δομήσει τις σχέσεις της με την αφρικανική ήπειρο με αιχμή του δόρατος το ισλάμ και τον νεο-οθωμανσιμό, δημιουργώντας αντιπάθειες κυρίως σε αραβικές χώρες.
Ενδεικτικό είναι ότι οι μισοί σχεδόν σπουδαστές στις τουρκικές στρατιωτικές σχολές είναι αλλοδαποί, δίνοντας τη δυνατότητα στην Άγκυρα να δημιουργεί ερείσματα στις ένοπλες δυνάμεις και στην κρατική μηχανή πολλών αφρικανικών χωρών.
Αυτό θα έπρεπε να έχει κάνει η Ελλάδα, η οποία θα μπορούσε να οικοδομήσει σχέσεις με πολλές χώρες της Αφρικής που έχουν σταθερό πολίτευμα. Μέσω των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και των στρατιωτικών σχολών να δημιουργήσει σχέσεις εμπιστοσύνης και να γίνει τη πόρτα συνεργασίας χωρών της Αφρικής με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας θα βοηθήσουν να αντιμετωπισθεί εν μέρει και το πρόβλημα των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών, με πολίτες αφρικανικών χωρών που συσσωρεύονται στην Τουρκία ή σε άλλες χώρες για να εισέλθουν στην ΕΕ.
Πολλές χώρες της Αφρικής ζητούν να τους αντιμετωπίζουν στην ΕΕ ως ίσους και όχι ως "φτωχούς γείτονες" και στο πλαίσιο αυτό η Ελλαδα θα μπορούσε να αναλάβει συγκεκριμένο ρόλο. Ίσως, η ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία και η μετατόπιση του κέντρου βάρους της αμερικανικής πολιτικής στον Ειρηνικό να ώθησαν την Αθήνα προς αυτή την κατεύθυνση.
Η Ασία
Αντίστοιχα και γρήγορα θα πρέπει να είναι και τα βήματα προς την Ασία με πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και χώρες όπως η Σρι Λάνκα, οι Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν και η Ινδία.
Παράλληλα θα έπρεπε να προσεγγίσει χώρες όπως η Νότιος Κορέα και προχωρήσει σε συνεργασίες στο βιομηχανικό τομέα, ώστε να προσελκύσει επενδύσεις, να διευκολύνει το άνοιγμα ελληνικών επιχειρήσεων σε νέες αγορές και να ενισχύσει τις εξαγωγές.
Η Τουρκία τα κάνει αυτά εδώ και χρόνια και έχει φτάσει στο σημείο να συγκαλεί συνόδους παντουρκισμού και πανισλαμισμού, προωθώντας τα συμφέροντά της.
Η Αθήνα δεν έχει βέβαια ανάλογες βλέψεις και μεγαλεπήβολους στόχους. Ομως στο νέο διεθνές σύστημα που βρίσκεται σε φάση αλλαγών, οφείλει να διεκδικήσει ευρύτερο ρόλο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΔΑΜΠΙΚΗΣ