Οι πρόσφατες αποκαλύψεις απο τον Παναμά επαναφέρουν στην επικαιρότητα το μείζον θεμα της ανισότητας. Γιατί ας μη κρυβόμαστε , όλος αυτα που αποκαλύφθηκαν αλλά και εκείνα που παραμένουν στην σκιά είναι τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία παραγωγής της ...ανισότητας. Και όσο όλα αυτά παραμένουν στο σκοτάδι κανείς δεν γνωρίζει την έκταση της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και οι εκτιμήσεις των οικονομολόγων για το ύψος του «γκρίζου χρήματος» ποικίλλουν.
Κάποιοι κάνουν λόγο για 34-36 τρις και κάποιοι άλλοι για επτά. Κοντολογίς , η πραγματική έκταση της οικονομικής ανισότητας είναι αόρατη.Είναι σαν μια γεωμετρική σπείρα γιατί γίνεται όλο και πιο βαθειά και παράξενη όσο περισσότερο την διερευνά κάποιος. Στην πραγματικότητα ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι συνήθεις τεχνικές μέτρησης της ανισότητας, με το να συγκρίνουν το εισόδημα ή την περιουσία στο κορυφαίο 10% του πληθυσμού με το υπόλοιπο, δεν συλλαμβάνει το πόσο πολύ πλουσιότερη είναι η κορυφή του 1% από το κορυφαίο 10%, ή πόσο πολύ πλουσιότερη είναι η κορυφή του 0,1% από εκείνους που είναι απλά στο 1%.
Αυτό όμως που είναι πλέον ξεκάθαρο είναι η υποκρισία. Μπορεί τα έγγραφα του Παναμά να ανέδειξαν την υποκρισία επιφανών πολιτικών και αξιωματούχων και οι αποκαλύψεις για τις διευκολύνεις που παρέχει το Λουξεμβούργο στους πλούσιους και στις πολυεθνικές να προκάλεσαν την οργή των καταρρακωμένων απο την λιτότητα νοτιοευρωπαίων αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτή την στιγμή τα περισσότερα μέλη του G20 έχουν αποδυθεί σε ένα αγώνα δρόμου για να προσελκύσουν τους πραγματικά πλούσιους .
Πλέον , η ανισότητα έχει αναμορφώσει την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη. Σήμερα, όπως δείχνει το πράδειγμα της αγορας ακινήτων του Λονδίνου ένας πλούσιος μπορεί απλώς να μεταφέρει τα λάφυρα στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη, όπου «κανείς δεν θα ρωτήσει από πού προέρχονται τα χρήματα. Η χρηματοοικονομική παγκοσμιοποίηση χτίζει έναν κόσμο, στον οποίο οι πραγματικά πλούσιοι δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό τους.